Antafogusta de las Sierra, of toch niet....
Tsja, ik schreef het al de vorige keer, ze zeggen dat het geasfalteerd is, maar we zullen het zien...Of niet dus! De eerste 5 kilometer was nog geasfalteerd, daarna kregen we nog een prima dirt road waarvan de dachten, nou als dit het is, oke....Daarna de keien, kuilen en ...rivieren. Nee niet de Rijn of de Maas, maar toch een riviertje waarvan je denkt gaan we dit proberen met onze Fiat Palio, of... Eerst maar eens even kijken, maar de twijfel wordt niet weggenomen(die stenen onder water zien er toch wel scherp en groot uit). Net als ik mijn schoenen wil uitdoen om de rivier eens door te lopen komt er een grote 4 WD aan die tot zijn wielen in het water verdwijnt (net als onze twijfel...). Dus maar weer omkeren en de plannen weer eens bijstellen. Door naar Salta dan maar en wellicht dan richting Chili om toch die altiplano op te kunnen om mijn Vicuna´s te begroeten...
Maar ook vandaag blijken de afstanden te groot, de wegen te slecht en de plannen te overmoedig want we komen niet verder (bij daglicht) dan Cafayate. Ook niet slecht blijkt, een erg leuk klein stadje waar ze...je verwacht het niet, wijn verbouwen. Hier zijn ze m.n. gespecialeerd in de Torrontes druif, waar ze een prima wit wijntje van weten te maken. Dus ´s avonds lekker uit eten (nog kennis gemaakt met een Belg die bij de Accor groep heeft gewerkt en nu een Bodega is begonnen bij Mendoza. Als we tijd hebben gaan we misschien nog even langs) met een prima wijn (ja , het thema blijft nog even wijn op deze reis...) en de dag erna naar een van de grootse Bodega´s van Cafayate (Echardt). Deze familie van Baskische originie heeft echt een prachtige Bodega opgebouwd en geven hele persoonlijke rondleidingen met een heerlijke proeverij aan het einde. Ons Spaans (oke, met name die van Natascha) is dusdanig goed dat er een leuk gesprek ontstaat over hoe zij druiven verbouwen en hoe wij appels telen. De wijn is hier dusdanig lekker dat we maar wat wijn meenemen voor onderweg (de goedkopere wijnen van deze Bodega blijken ook te koop bij....Albert Hein, (de wijn is genaamd Cafayate. De betere wijn hopelijk ook onder de naam Aires).
In de middag laten we Cafayate achter ons en gaan door naar Salta. Salta staat in alle boeken beschreven als een stad die echt de moeite waard is en dus zijn onze verwachtingen hoog. Maar zoals het wel vaker gaat als de verwachtingen hoog gespannen zijn valt het wat tegen. Ja de stad heeft een aantal prachtige oude gebouwen en het centrum is in tegenstelling tot bijvoorbeeld Mendoza en San Juan niet vernietigd door aardbevingen, maar... heel veel verkeer raast door het centrum, veel gebouwen zijn niet bijzonder goed onderhouden en de sfeer was vooral druk en hectisch. We realiseren ons dat dat ook aan ons ligt, na alle rust en ruimte van de Andes moeten we weer even wennen aan de grote stad. We vinden een Cabana net buiten Salta in het Bloemendaal van Salta: San Lorenzo. Prachtige huizen (nou ja huizen, kleine kasteeltjes) op heuvels en met uitzicht op Salta. We dachten even dat we hier de hoofdprijs zouden moeten gaan betalen, maar we vonden echt een hele leuke Cabana voor een hele leuke prijs. Twee huisjes (Cabana´s kan ik het niet echt meer noemen) met een eigen zwembadje, de bekende BBQ en elke dag een eigen schoonmaakster voor nog geen 30 Euro per dag....
Hiervandaan een dagje Salta gedaan en even gerelaxed om de dag daarna met de auto dan toch eindelijk naar de hoogvlakte te gaan. In het toeristische seizoen loopt er een trein ( de tren de las nubes, de trein van de wolken) die door een prachtige kloof naar de Altiplano loopt. Er loopt ook een (ja uiteraard grotendeels dirt road) weg langs die je met de auto kunt rijden. Weer echt zo´n dag van Postcard driving want de uitzichten zijn wederom geweldig. Onderweg nog gestopt bij een oude ruine van een Inca dorp, waarvan zo ongeveer alleen nog de plattegrond over is gebleven maar toch erg indrukwekkend. Op zo´n 3700 meter hoogte hebben ongeveer 3000 mensen gewoond op een plek waar wij nog geen week zouden overleven....
Een lokale Artisanes verkoopster heeft ons naar deze plek gebracht , op voorwaarde dat wij haar naar de eerst volgende plaats zouden brengen. Prima uiteraard, al bleek in de auto wel dat dit een aanslag betekende op ons reukvermogen........Wij hadden het idee dat deze dame thuis geen douche heeft....
Maar als we deze dame hebben afgezet dan komen we toch eindelijk, na drie pogingen op de Altiplano. En ja hoor na nog geen uur dan eindelijk onze Vicuna´s. We hebben gelunched met uitzicht op de Salinas Grandes (het grootste zoutmeer van Argentinie) en met op nog geen 100 meter bij ons vandaan een groep Vicuna´s. We zouden er die middag nog veel meer zien en ook nog een verdwaalde Nandu en heel veel groepen ezels en een aantal Lama´s. We zijn ook nog even op de zoutvlakte geweest, waar Natas nu eens kon genieten van een zoutvlakte zonder ziek te zijn (een paar jaar geleden zijn we op de grote zoutvlaktes van Bolivia geweest en Natas was daar drie dagen zwaar ziek....) Op de terugweg komen we nog door de Quebrada de Huemacha (niet helemaal de juiste naam, maar ik heb de Rough Guide niet bij me om de juiste naam op te zoeken...) een prachtige kloof met bergen in de meest absurde kleuren. Mocht je ooit nog een diep paarse berg willen zien dan zul je hier heen moeten... We hebben helaas geen foto´s want het werd al donker toen we hier aankwamen.
Na Salta werd het tijd om naar Iguazu af te reizen. Dat betekent weer de auto in voor zo´n 1300 km naar het oosten. Deze route was lang niet zo spectulair als de route 40 langs de Andes. Dus gewoon zoveel mogelijk het gas erop als het kan en kijken hoever we komen (lukt niet altijd gezien de vele kuilen en ophogingen in het asfalt). Wel weer even een miniavontuur meegemaakt (ook weer zo´n term die zijn eigen leven is gaan leiden. Een mini avontuur is iets dat terugkijkend niet zo heel bijzonder is, maar op dat moment toch als een spannende belevenis voelt). We werden aangehouden door een agent (iets wat niet zo heel ongebruikelijk is hier. Per dag wordt je zo´n 5-8 keer aangehouden, door lakale politie, nationale politie of een soort van provinciale douane) die iets wat corrupt bleek te zijn. Nadat bleek dat onze papieren in orde waren, we een gevaren driehoek bleken te hebben, de brandblusser ook prima in orde bleek te zijn vond hij de door het verhuur bedrijf geleverde verbanddoos wat te klein.... geen nood, goed voorbereid als we zijn hebben we een uitgebreide EHBO door bij ons dus ook dat bleek goed. Verder zoeken dan maar en dan blijkt dat er geen sleepkabel in de auto ligt. HA, dat betekent 160 pesos boete, maar geen bon uiteraard..... We hadden na de verbandoos al het idee dat deze man wel zou blijven zoeken tot hij iets gevonden had maar nu wisten we het zeker. Nadat Natas maar bleef volhouden dat we het geld niet bij ons hadden en er een ander slachtoffer kwam (ook een toerist, nu op de motor, Argentijnen mochten allemaal door)mochten, nee , moesten we door. Gered door de bel (en een standvastige Natas zullen we maar zeggen). Na een nacht in Corrientes (niet bijzonder) door naar de watervallen van Iguazu.
En ja, alle verhalen zijn waar! Wat een geweld (van water dan), wat een geluid en het is echt enorm uitgestrekt. Aan de Argentijnse kant kun je echt prima 1 dag door brengen. Je loopt dan boven de watervallen langs, kunt met de boot naar een eilandje midden in de watervallen en loopt over een pad dat je aan de voet van verschillende watervallen brengt. Ja verschillende watervallen, want de Iguaza watervallen zijn niet 1 waterval maar een complex van watervallen. Over 2700 meter breed valt er water zo´n 70 meter naar beneden in in totaal zo´n 70 verschillende watervallen. Je kunt op diverse plekken heel dichtbij komen en als je wilt ook met een bootje zo ongeveer tot onder een van de watervallen komen. Zeker aan de Argentijnse kant echt een belevenis (in de zin van horen, zien en (het water)voelen). Je loopt ook nog door prachtige natuur en ziet allerlei verschillende vogels waaronder een Toecan (in ons geval), een beestje dat familie is van de wasbeer, Cappucijner apen en heel veel gieren. Ook de jungle zelf is erg mooi, hoewel wel in een fase van herstel hier, nadat tot 1940 hier alles was weggekapt.
Een dag later hebben we de oversteek gemaakt naar Brazilie om vanaf deze zijde alles te bekijken. Je bent hier verder vanaf de ´falls´ , maar hebt meer een totaal blik van boven af. Minder een belevenis, maar meer een panaromisch geheel. Toch echt wel de moeite waard en het voegt wat toe boven op de Argentijnse zijde.
Morgen gaan we weer verder. Op naar Buenos Aires, weer zo´n 1300 kilometer. Er zijn op dit moment allerlei stakingen gaande en daarbij worden er diverse wegen geblokkeerd. Het kan een lange rit worden (ik hoop dat ik dit keer geen voorspellende blik heb).
Nee, we zitten niet in de buurt van Chaiten
Even voor alle duidelijkheid en om ongerustheid van het thuisfront te voorkomen; we zitten zo'n 2000 km noordelijker dan Chaiten, de plaats waar op dit moment een vulkaanuitbarsting plaatsvindt. Hier is het groot nieuws en gezien het feit dat ook CNN hier aandacht aan besteedt zullen jullie het in NL ook wel op het nieuws horen.
We zijn ruim twee weken geleden wel in deze plaats geweest (en hebben er geslapen) dus we hebben wel een duidelijk beeld van wat het allemaal betekent voor die mensen. Het is een redelijk geisoleerd gebied en de voorzieningen waren al niet super....Ook de verbindingen daarvandaan zijn marginaal; je kunt een boot nemen naar een eiland (Chiloe) of naar Puerto Mont (12 uur maar nog steeds in het gebied waar de as valt), of 12 uur in een bus gaan zitten om 400 km verderop uit te komen...Zoals wij het hier begrijpen stond deze vulkaan niet bekend als actief en kwam het voor de mensen als een ver(r)assing.....
De as waait de kant op van Argentinie, ook Bariloche heeft veel last van de as, die helemaal doorwaait tot aan de andere kust.
Wij zitten op dit moment echter in Salta en hebben helemaal geen last, niet van de as of van wat dan ook. Ook de route die we hierna zullen nemen blijft ruim noordelijker dan het gebied van de vulkaanuitbarsting, dus don't worry.
Route cuarenta (40), San Rafael, Rodeo, Vallei van de Maan en Talampaya Park
Tsja, een lange titel verplicht eigenlijk tot een lang verhaal. Ik zal mijn best doen...
Na een week les in Bariloche (nogmaals prima school en erg leuk om te doen en om bij mensen thuis te slapen!!!) word het weer tijd om op pad te gaan en dat betekent in Argentinie kilometers maken. Wij rijden een groot gedeelte van de route 40, een beetje vergelijkbaar met de route 66 in de USA. Deze route wordt nogal geidealiseerd, er worden liedjes over geschreven en elke Argentijn praat met trots over de deze route. Hij loopt van het uiterste zuiden (Ushaia) tot aan de Boliviaanse grens. Een afstand van 5225 kilometer, om jullie een idee te geven, dat is de afstand van Amsterdam tot aan Afghanistan.......Daarvan rijden wij er ongeveer 3500 en hebben ook al een heel deel met de bus afgelegd (in totaal zullen we in 4 weken ruim 7500 km rijden dus even door naar India vanuit A´dam).
Maar wat is het mooi, een groot gedeelte van deze weg is speciaal aangelegd om alle prachtige gebieden (veel direct langs of in de Andes) met elkaar te verbinden. Dat betekent dus rijden langs afgekoelde lavastromen, langs actieve vulcanen, door prachtige valleien, maar ook door dorre woestijnen. Elke bocht denk je weer, wat staat ons nu weer te wachten. Een groot gedeelte van deze route 40 is niet geasfalteerd en dat betekent rustig rijden met onze Fiat Palio (vergelijkbaar met onze Punto) en dus ligt de gemiddelde snelheid niet zo hoog...
Het eerste stuk vanuit Mendoze rijden we meteen al verkeerd. Het bleek een bonus te zijn want de omweg leidde ons meteen al door een prachtig natuurpark (wel weer een ripio, gravelweg). Twee,drie uur om, maar hiermee pakten we meteen een groot gedeelte van de 7 meren route die loopt van Mendoza naar San Martin de los Andes. Adembenemende uitzichten over die 7 meren, afgewisseld met bossen in hun herfst-outfit van rood/oranje/bruin. Na een lange dag aangekomen in San Rafael (doel was Mendoza, maar dat bleek zo'n 250 km te veel....).San Rafael is net als Mendoza een wijnstreek en het doel voor de volgende dag was dan ook wijn proeven en Bodega's (wijnboerderijen) bezoeken. Eerst nog snel een Cabana gezocht aan de rand van de stad (aanrader, zullen het adres weer bij de tips zetten).
Na een rondje hardlopen door de stad eerst maar eens boodschappen gedaan voor een Argentijnse lunch, de BBQ. Dat betekent hier grote stukken vlees op een houtvuurtje klaargemaakt (en niet op kolen zoals bij ons) op de BBQ die hier bij de meeste Cabana´s beschikbaar is. Daarna twee hele verschillende Bodegá bezocht, 1 ultramoderne van de familie Bianchi en daarna een hele traditionele waarin alles nog wordt gedaan zoals ze ooit begonnen zijn ergens rond 1850. Er zulen nog wel wat bodega's volgen in Mendoza...
Daarna maar door op weg richting Rodeo, een klein plaatsje waar volgens de Rough Guide niet zoveel te beleven valt maar waar zich wel de ingang naar een park op de Altiplano bevindt, het park San Guillermo. Na wederom een prachtige tocht (we hebben al een term voor het rijden door steeds weer adembenemende landschappen bedacht ; ´Postcard driving´, want het is alsof je steeds weer naar een nieuwe ansichtskaart kijkt....). Daar aangekomen bleek inderdaad dat dit geen toeristisch plaatsje is, stoffig, veel huisje nog opgebouwd uit bakstenen van modder (Mud bricks) en de eerste hostalletjes die we bekeken waren niet echt bijzonder (of schoon). Lang leve de Rough Guide want gewoon bij een Finca (boerderij) het erf op rijden en vragen of zij nog wel een Cabana hebben en dan blijkt dat zij echt een hele mooie, nieuwe Cabana hebben gebouwd met uitzicht op de bergen en het meer. Van binnen ook super mooi en echt helemaal even ‘Thuis'. De Finca zelf was ook erg leuk, ze teelden allerlei soorten fruit ç, maar ook Lama's en Guanaco's....)
De volgende dag bleek helaas wel dat we het park niet in konden vanwege slecht weer in de bergen (hadden we wel al rekening mee gehouden want in de gids stond al dat het van het weer af hing of je er uberhaupt kon komen). Jammer maar helaas, geen Vicuna's, flamingo's en relatief tamme Puma's die ze daar schijnen te hebben, maar de plannen maar weer aanpassen. Via de zoon van de eigenaar, Marcello, geregeld dat we met hem een paardrijtocht konden maken door een landschap van een soort heel zacht zandsteen waarin allerlei kloven zich in de loop van de tijd hebben uitgeslepen. Deze tocht was veel leuker dan we hadden verwacht (niet in de laatste plaats door de gids Marcello die echt zeer enthousiast bleef vertellen en de begeleiding van zijn hond en het veulentje van mijn paard die ons de gehele weg hebben vergezeld). Ook hier maar weer even de Asado (BBQ) aangestoken en een heerlijk locaal wijntje uitgeprobeerd. Je ziet het, reizen is best zwaar!
Een dag later weer de auto in en verder naar het noorden. Dit keer is het de bedoeling om nog in de middag de ‘Vallei van de maan' te bezoeken en 1 dag later dan een ander Nationaal park in de buurt (wat is nu 90km?) het Park Nationaal Talampaya.
De vallei van de maan is een landschap waarvan de geruchten gaan dat de Amerikanen daar hun maanlanding hebben opgenomen (voor die mensen die nog steeds niet geloven dat de Amerikanen op de maan waren). Er groeit bijna niets en je kunt je er iets bij voorstellen dat mensen denken dat de maan er zo uitziet. Daarnaast is dit een vindplaats van allerlei overblijfselen van Dinosauriers. Wij vonden het een beetje tegenvallen, niet in de laatste plaats omdat je verplicht wordt in een colonne van auto's te rijden, overal even wordt uitgelaten om de verplichte foto's te maken en dan weer doorhobbelt naar de volgende plaats om een kort verhaaltje (uiteraard in het Spaans, leve onze cursus)aan te horen en weer een foto te maken. Ik geloof dat wij toch wat liever ons eigen plan trekken.....Ik realiseerde me dat wij het waarschijnlijk een stuk leuker hadden gevonden als we zelf hadden kunnen rijden en wandelen. Aan de andere kant snap je het wel want het landschap is hier erg fragiel en je ziet zelfs in een groep genoeg mensen die niet echt veel respect voor de natuur hebben.
Op de heenweg waren we al even langs het andere park gereden (kwamen we toch langs en dit park is mooier in de ochtend i.v.m. de lichtval en de vallei van de maan moet mooier zijn in de middag...) om te informeren wat de mogelijkheden waren. De daar aanwezige parkwachter bleek een soort van kamers te verhuren veel dichter bij het park dan de plaats waar wij van plan waren te gaan slapen. Waarom niet dachten wij en het bleek een prima keuze. Achter het huis van zijn moeder hadden zij een basic maar schone kamer aangebouwd en 's ochtends zaten wij in de keuken aan de koffie en een vers gebakken brood uit de steenoven in de achtertuin! PRIMA! In plaats van nog 2 uur rijden naar het park waren we er nu in 20 minuutjes en konden beginnen aan een geweldige wandeling door kloven, droge rivierbeddingen. En wat voor een kloof, 150 meter hoge wanden van rood gesteente waardoor er een geweldige echo hoorbaar was. Alleen in de zomer als het smeltwater naar beneden komt staat hier water, maar desondanks heeft het water (en de wind) een kloof van 150 meter diep weten uit te slijpen. Enorm imposant en een zeer afwisselende wandeling van zo'n 5 uur.
In de middag erna door naar Chilicito, een klein plaatsje onderweg naar het verder noorden. De tocht er naartoe was wederom erg mooi, maar ook vermoeidend aangezien we over een Detour werden gestuurd die voornamelijk uit gravel en keien bestond. Aan het einde van de dag waren we dan ook moe en besloten om vandaag een kleine ettappe af te leggen en vanmiddag naar een spa met thermale baden (Fiambala) te gaan. Even energie op doen voordat we doorgaan naar Antofagusto de la Sierra, de Altiplano (hoogvlakte ) op. Deze weg was tot voor kort nog relatief onbegaanbaar en is (als het goed is) nu geasfalteerd. Het leidt naar de hoogvlakte (4000-45000meter), vlak langs vulkanen en uitgestrekte zoutmerem. Als het goed is dan nu toch eindelijk mijn Vicuna's, flamingo´s en (met een hele hoop geluk) Puma's. Dat betekent wel dat we weer een dag of drie/vier niet bereikbaar zijn en waarschijnlijk weer even basic accomodaties. Je moet er wat voor over hebben om al dat moois te kunnen zien!
Coyhaique, eiland Chiloe en Bariloche
¡Hola amigos!
We zijn inmiddels ruim anderhalve week verder en wederom de grens van Argentinië naar Chili tweemaalovergestoken. Steeds opnieuw bij de douane naar binnen, stempeltje halen, tassen openmaken en weer de bus in. We kennen het riedeltje nu helemaal. Onze paspoorten staan inmiddelsvol stempels en als het zo door gaat is er aan het einde van de reis geen lege pagina meer over ...
De 7 uur durende busrit van Puerto Guadal naar Coyhaique was vooral aan het begin weer prachtig. Na elke bocht weer een andere ansichtskaart. Het tweede deel van de reis was wat minder spectaculair. Dan zul je denken, even lekker een boekje lezen, maar nee, dit keer was het van begin tot eind een niet geasfalteerde hobbelweg met veel grote kuilen en stenen. Onderweg ook veel wegwerkzaamheden, waardoor we zo nu en dan een half uurtje moesten wachten. Coyhaique is een provinciestad, dus we arriveerden weer even in de bewoonde wereld. Aangezien de bus pas twee dagen later naar Chiloe vertrok, hebben we een extra nachtje in deze stad doorgebracht. Ons plan was om met een huurauto naar het eiland Chiloë te rijden, maar in de praktijk bleek dat niet mogelijk, omdat we de auto dan weer terug moesten brengen naar Coyhaique. De jongen van de autoverhuur, Andrès, vond het echter wel gezellig met ons en dus bracht hij ons met de auto van het ene busstation naar de andere op zoek naar een bus die binnen een dag of twee zou vertrekken. Andrès was niet geïnteresseerd in Guido´s hobby´s, werk, etc. maar met name in mij ... we hebben er nadien vreselijk om gelachen, aangezien ons Spaans nog niet optimaal is en we hem niet duidelijk konden maken dat we wel een stel waren, maar niet getrouwd. Dus in de ogen van Andrès was ik single en Guido een goede vriend waarmee ik op vakantie was. Het werd echt tijd voor Spaanse les, aangezien Guido en ik toch tamelijk vaak in een tweepersoonskamer met gescheiden bedden terecht kwamen, omdat ik omeen ¨habitacion doble¨ had gevraagd ... voor de niet Spaans sprekende vrienden onder ons, dat is een kamer zonder tweepersoonsbed.
Na een busrit van wederom acht uur arriveerden we in een stadje waarvan ik de naam al vergeten ben (was ook niets te beleven). Dag erna zou de boot om 10.00 uur vertrekken, maar vanwege de enorme storm de nacht ervoor vertrok de boot pas om 13.00 uur. Tijd om wat te skypen met familie thuis en de email te checken. Om acht uur kwamen we uiteindelijk op Chiloe aan en konden we nog net de bus naar Castro (de hoofdstad) pakken. Nog snel een churasco gekocht (de Mc Donalds burger van Chili, met guacomole) en twee uur later kwamen we dan eindelijk op de plaats van bestemming aan. In de Lonely Planet stond dat als het niet regent of mistig is, het altijd wel miezert. Eerst denk je nog, dat zal toch wel meevallen, maar het was helaas echt waar ... Vier dagen lang regen en harde wind, dus maar een autootje gehuurd en op zoek naar de pinguïns. Als mijn neefje Dion bij ons logeert kijkt hij altijd naar de film Happy Feet (een geweldig leuk en swingend verhaal over pinguïns, zeker ook geschikt voor volwassenen) en wij hadden beloofd dat we een foto van Happy Feet zouden maken. De enige en waarschijnlijk laatste kans op pinguïns is op Chiloë, dus wij op zoek naar Happy Feet. Drie uur rijden over een eilandje van 150 bij 30 km (tja dit zegt genoeg over de staat van de wegen) toen we uiteindelijk met onze huurauto op het strand stonden. Einde weg, maar dat wordt uiteraard van tevoren niet aangegeven. Er liepen nog een paar verdwaalde vissers en dus een bootje geregeld om de pinguïns te gaan zien. We werden al gewaarschuwd dat er maar een paar zouden zijn, aangezien het broedseizoen van oktober tot december is. In die periode zijn er maar liefst3.000 pinguïns en nuhebben we er welgeteld TWEE gezien, maar het was een super gave boottocht met Piet Piraat als kapitein (zie ook foto´s).
Zondagochtend in de regen met onze rugzakken om zes uur ´s ochtends naar het busstation voor opnieuw een prachtige panoramische rit naar Bariloche, Argentinië. Onderweg kon je zien dat de herfst nu echt in volle gang is en dat gaf prachtige uitzichten zoals een Indian summer. Eind van de middag arriveerden we in Bariloche en daar is het in 1 woord FANTÁSTICO! Vanaf afgelopen maandag hebben we met z´n tweetjes vijf ochtenden privé les gehad en inmiddels verstaan we de Spaanse taal toch zeker voor zo´n driekwart. Het spreken blijft lastig, maar het is wel enorm verbeterd. De basiskennis die ik op de NHTV had opgedaan kwam erg goed van pas, waardoor we in restaurants nu ook van tevoren weten wat we gaan eten, we nu een kamer krijgen met tweepersoonsbed en ook ¨samenwonen¨ inmiddels in Argentinië is geïntroduceerd ... :-)
Vanaf maandag wonen we bij een Argentijnse familie waar we samen met de familie ontbijten en dineren. Deze homestay werd door onze school georganiseerd en wij hadden er niet veel van verwacht. Wij dachten dat we redelijk basic zouden slapen en eten, maar het tegendeel is waar! Bij aankomst dachten we echt dat we het verkeerde adres hadden ontvangen, nogmaals checken, maar dit is het toch echt. Je waant je hier in Zwitserland of Oostenrijk met prachtige chalets, bloembakken aan de ramen, bergen op de achtergrond, een prachtig meer voor de deur en huizen met namen als Mont Blanc, Tirol en Jungfrau. Aangezien ik met mijn ouders vaak in Zwitserland ging kamperen, voelde ik me hier meteen thuis. We hebben een enorm grote kamer met luxe badkamer en een groot balkon waar we de middagen in de zon ons huiswerk maakten en studeerden. Ja, ja ... serieus hoor, de lessen zijn volledig in het Spaans, er wordt geen woord Engels of Duits gesproken en dus hadden Guido en ik de eerste dag nog niet helemaal door dat de lerares huiswerk opgaf ... Inmiddels verstaan we het erg goed en kunnen we ´s avonds met de familie een praatje maken. Sinds gisteravond moet ik dat alleen doen, aangezien Guido ziek op bed ligt (bij de lunch iets verkeerds gegeten waarschijnlijk) en ik in het Spaans inmiddels vloeiend kan uitleggen wat buikpijn is, ziek zijn, etc. Mijn privéles was vanochtend dan ook echt privé, maar gelukkig heeft Guido wel zijn diploma gekregen! Moest natuurlijk wel even uitleggen dat hij niet schoolziek was ...
Woensdag hebben we een prachtige fietstocht gemaakt waarvan men in de boeken zegt dat het 1 van de mooiste tochten ter wereld is, qua uitzichten dan. Niets was minder waar, het was maar 25 kilometer, maar continue berg op, berg af, berg op, berg af. Ik had inmiddels de tong op mijn kniën (Guido uiteraard niet), maar mijn inspanning werden dik beloond door het mooiste uitzicht dat ik tot op heden ooit heb gezien, zie foto´s zou ik willen zeggen.
Ik hoop dat Guido zich morgen weer wat beter voelt, zodat we nog een mooie wandeling hier in de omgeving kunnen maken. Vanaf zondag hebben we vier weken een huurauto en gaan we zo´n 7.000 km rijden. Eerst naar Mendoza waar vele wijnstreken zijn, vervolgens naar Buenos Aires, dan naar Iguazu voor de watervallen, daarna door naar het noorden van Argentinië en weer even de grens over naar Chili, San Pedro de Atacama. Maar zover is het nog lang niet, we genieten met volle teugen van Bariloche en van elke dag in dit prachtige land!
¡Hasta luego!
Puerto Guadal
We beginnen er aan te wennen, de afstanden in Chili en Argentinië zijn wat langer dan bij ons....waar wij aan reistijden van minuten denken (of mischien in kwartiertjes), denken ze hier in uren! Normaal gesproken zou ik er niet meer aan moeten denken om 19 uur in een bus (naar Salou of iets dergelijks) te gaan zitten en nu gaan we vrijwillig 19 uur in een bus zitten om van El Calafate naar Los Antiguos (waar naartoe???) te gaan. Gelukkig zijn we er dan nog niet want we gaan de grens weer over, naar Chile Chico, een grensplaats aan het Lago Buenos Aires (zoals de Argentijnen het noemen), of Lago General Carrera (zoals de Chilenen het noemen). Het is het op één na grootste meer van Zuid Amerika (op het Titicaca meer na) en heeft dus een gedeelte in beide landen.
Het grootste gedeelte hebben we geslapen (nachtbus, vertrek 20.00 uur, aankomst 15.00 uur in Los Antiquos) en we werden wakker al ver op de patagonische steppes in de buurt van Perito Moreno (behalve een gletsjer ook nog een stad...). Konden een kopje koffie krijgen bij een heel vaag tentje. De koffie was prima, maar als je naar het toilet wilde ging er een deur open, een soort van evil eyed hippie deed open en deed de deur weer op slot achter diegene die naar het toilet ging. Spontaan ging de tekst van Hotel California door mijn hoofd van de Eagles,
Last thing I remember, I was
Running for the door
I had to find the passage back
To the place I was before
'Relax,' said the night man,
'We are programmed to receive.
You can check-out any time you like,
But you can never leave!'
Gelukkig kwam Natas weer naar buiten en mochten we verder.
Vanaf Chili Chico nemen de meeste mensen een ferry het meer over en dan de bus naar Cohaique (plaatsje waar we nu zijn). Wij vervolgden echter onze weg (goed aansluiting ,uurtje wachten en dan met een minibusje met 4 locals 2.5 uur dwars door de bergen) naar Puerto Guadal. Het kan niet op met dit soort bustochten, want ook nu is het alsof je door een aanschakeling van ansichtkaarten rijdt. Prachtige gezichten op het meer, de fjorden, een goudmijn, we rijden bijna een Vischaza (een soort Chinchilla met een hele grote staart, leeft op rotsen in de bergen) omver en delen dropjes met twee stokoude Chileense mannen die ons alles over de goudmijn proberen te vertellen.
De chauffeur zet de mannetjes af in een klein dorpje met houten huisjes (wat een armoede, hun huisje kan echt drie keer in onze begane grond...) en dropt onderweg nog allerlei boodschappen bij mensen thuis af. Het zal niet de enige keer zijn deze reis dat we beseffen dat wij het maar goed hebben in ons kikkerlandje en dat we mazzel hebben dat onze wieg in NL heeft gestaan....
Vlak voordat we bij Puerto Guadal aankwamen hoorden we eenraar geluid en ja hoor de schokbreker (of iets anders...) had het begeven. Gelukkig konden we heuvel af doorrollen en eindigden we bij de Cabana waar we graag naar toe wilden. Natas er uit, ik bij de rugzakken en we zagen al snel dat er geen licht brandde. We hadden hem `s middags al geprobeerd te bellen maar op beide nummers werd niet opgenomen. Hmmm, balen want dit waren die Cabana´s waar we een paar dagen wilden relaxen met uitzicht op een prachtig meer en besneeuwde bergtoppen. Niet getreurd, de auto kon nog doorrollen (nog steeds heuvel af) tot aan het huis van de eigenaar. Die kwam net aanlopen en geen probleem, hij wilde voor ons graag alles weer open gooien. Alleen de chauffeur kon ons niet meer brengen (heuvel op...) en de auto van de eigenaar van de Cabana`swas netbij de garage. Ook hier weer geen probleem, dan pakken wij een bootje om naar de overkant te varen. Zo gezegd, zo gedaan, na 23 uur reizen nog even met een bootje 10 minuten het meer over om bij een prachtige Cabana (bungalow ) aan te komen. Natas was inmiddels bevroren, naast het ijs in Patagonie kunnen ook voeten erg mooi blauw zijn.... De Cabana heeft een prima houtkachel (maar goed ook want `s nachts vriest het) en dus meteen stoken maar.
De volgende ochtend worden we wakker met een geweldig uitzicht, de beloning was groot! Gisterenavond hadden we nog even snel bij de lokale Supermercado wat eten gescoord dus na het ontbijt konden we nu met mooi weer een wandeling maken naar een verlaten mijn. Wandeling van ongeveer 5 uur waarvan drie uur omhoog door bossen waarin we prachtige spechten met felrode koppen zagen.
Op de terugweg even snel boodschappen gedaan (2 km heen en 2 km terug lopen) zodat we `s avonds in de Cabana zelf konden koken (best lekker in plaats van steeds uit eten, we lopen wel veel, maar die kilootjes kunnen er beter eerst niet bij komen....).
De tweede dag in Puerto Guadal lekker gerelaxed, boekje gelezen met uitzicht op het meer en de koppen in de zon en in de middag even naar die welbekende waterval...
Vandaag slechts 7 uur in de bus naar Coihaique, een tussenstop op weg naar het eiland Chiloe.
We genieten van jullie reacties op onze verhalen en de E mails die jullie ons sturen. Er is bijna niet tegen op te reageren( moet een things to do lijstje gaan bijhouden geloof ik...), daarom hierbij even een zeer gemeende dank naar een ieder die heeft gereageerd. Blijf dat ook vooral doen!!!! Mochten jullie ons willen mailen; guidonataschaopreis@hotmail.com
Nogmaals dank voor de mensen die ons fotoruimte hebben gegeven, maar ook meteen even een opmerking dat wij denken dat wij nu echt genoeg hebben (we moeten nog meer dan 1600 foto´s plaatsen nu, daar zijn wenog wel even mee zoet!)
De winter is begonnen in de Torres del Paines
De tocht met de bus van El Calafate naar Puerto Natales neemt zo`n vijf uur in beslag, 1 uurtje daarvan gaat ten koste van de noodzakelijke douane beslommeringen (door Chili´s geisoleerde ligging zijn ze nogal huiverig voor import van besmettelijke ziektes voor dier en plant en dus alle rugzakken leeg en weer opnieuw inpakken...). Op de grens zagen wewat skiliftjes en we vroegen ons af wanneer het seizoen zou gaan beginnen. Daar kwamen we snel genoeg achter....Neemt niet weg dat de busrit zelf al een excursie op zichzelf is. Guanaco´s, Nandu´s die wegrennen van de bus (groot gedeelte gaat nog over gravelwegen) en prachtige vergezichten. De busrit alleen was al de moeite waard.
Puerto Natales is een kustplaatsje waar ook de boot naar Puerto Mont aankomt. Dat is naast het feit dat dit de dichtsbijzijnde stad is om de Torres te bezoeken (nog altijd 115 km bij de Torres vandaan) dan ook de tweede bestaansreden van deze plaats. Voor de rest geen bijzonder stadje, alhebben we erg lekker gegeten in een Afrikaans restaurant( we zullen komend eweek een apart hoofdstukje aanmaken met tips voor evt andere reizigers en deze komt er zeker op...)
Al snel hadden we een leuk hostal te pakken, een kamer bij een gezin in huis. Dwars door de woonkamer naar achteren waar een aanbouw was gemaakt om zo toeristen te kunnen plaatsen en `s ochtends in de keuken ontbijten, het had wel wat! Daarna naar Erratic Rock, een hostal waarvandaan ze trekkings organiseren. Een typische die-hard hiker die al 8 jaar in Puerto Natales woonde, genaamd Bill deed daar de utleg. We werden voorbereid op het ergste...Als we naar Bill hadden geluisterd dan namen we zo ongeveer een halve supermarkt mee, aten we in de ochtend een soort smakeloze oatmeel, in de middag pitabrood met guacamole en `s avonds noodles, namen een tentje mee en was de kans groot dat muizen zich in de nacht een gat door ons tentje heen zouden eten...
Wij hadden toch wat andere ideeen en een andere , wat luxere manier in ons hoofd om deze dagen door te brengen. Wij kregen bevestigd dat de refugio´s (zeg maar een chalet in de bergen) nog voldoende plaats hadden en dat je daar prima kon eten. Dat dus maar en alleen de dagrugzakken mee om 4 nachten te slapen in deze refugio`s.
De volgende ochtend werden we wakker en was het mooie weer, letterlijk als sneeuw voor de zon, verdwenen. Waar het in Puerto Natales nog regende, sneeuwde het al in de bergen. Dat beloofde wat... Na een bus en boottocht kwamen we aan bij het vertrekpunt van onze wandeling. Hier kwamen we nog een Nederlander tegen die ook naar Bill was geweest en wel naar hem geluisterd had. Hij had ongveer 9 kilo eten mee, een tent etc etc. Hij hoorde onze verhalen aan en besloot acuut ook de refugio te nemen en zijn grote rugzak achter te laten in de eerste refugio.
We waren van pla de W (een wandeling in de vorm van een W)te lopen en 5 dagen en 4 nachten in het park te blijven. Het park staat erom bekend dat het er hard kan waaien en dat hebben we gemerkt vanaf minuut 1 . Af en toe werd je even van het pad geblazen en zo lang dat maar niet naast de afgrond was is dat niet zo erg... Deze eerste wandeling duurde ongeveer 4 uur en daarvan liepen we 3.5 uur in de keiharde wind (tegen uiteraard) en slagregens. Ondanks dat kunnen we toch zeggen dat we enorm genoten hebben. Het park is echt schtterend, je loopt langs bergmeren, kijkt uit op prachtige toppen en ook hier weer ijsbergen in het water want aan het eind van de wandeling lag de refugio naast een gletsjer. Wat een unieke plaats om de nacht te mogen doorbrengen.`s nachts hoorden we de slagregens zo mogelijk nog harder op het dak neerkomen en de volgende ochtend was het zicht minimaal. Je kon de overkant van het meer niet eens zien, laat staan de bergtoppen...
De wind was zo mogelijk nog harder dan de dag ervoor, maar nu windje mee... Op dat moment kon ik me goed voorstellen dat de mens in de oudheid heeft gedacht dat de goden de mens hier niet wilden hebben. Op de heenweg gooien ze een barriere op en op de terug weg gooien ze je zo ongeveer de berg af...De regen veranderde in hagel en sneeuw en van de toppen van de Torres was niets te zien.
Toen we in de volgende refugio aankwamen hoorden we dat het de volgende dag nog kouder zou gaan worden en dat er (veel) meer sneeuw zou vallen. Hoe mooi dat ook geweest moet zijn, voor een trekking in de bergen niet echt het juiste klimaat...We besloten dan ook terug te gaan naar Puerto Natales en niet verder te gaan (en met ons velen...).
Op de terug weg naar El Calafate werd meteen duidelijk waneer het skizeizoen zou gaan beginnen, want de grens en het aanpalende skigebied lag onder een dik pak sneeuw...
Vanavond met de nachtbus naar Los Antiguos om daarvandaan meteen verder te gaan naar Puorto Guadal in Chili. Een ex Organees heeft daar een lodge gebouwd en we gaan eens bekijken wat hij daarvan heeft gebrouwd (Sandy, nog bedankt voor de tip!)
Op de foto`s zullen jullie nog even moeten wachten want ik heb het kabeltje om foto`s over te zetten nog in mijn rugzak in het hostal zitten...:):)
Gletsjer Perito Moreno
Het kleine jongetje heeft een grote smile op zijn gezicht. Tot nu toe werden al onze verwachtingen (en die waren niet gering) waargemaakt.
We zitten nu alweer in Chili (we zullen de komende weken met enige regelmaat de grens tussen Chili en Argentinie oversteken, eigenlijk proberen we Chili en Argentinie als één land te bereizen), in Puerto Natales, het vertrekpunt voor de Torres Del Paines. Mooie busrit achter de rug en de eerste Guanaco´s (Lama achtige)en Nandu´s(soort struisvogel) gezien. Dwars door de Patagonische steppe (ja; dor, droog en enorm uitgestrekt). Ook in Zuid Amerika hebben ze een ´ big five´en de eerste 2 hebben we nu gezien.
Gisteren naar de Perito Moreno gletsjer geweest, onderdeel van de zuid Patagonische gletser. Tjeezus, wat is dat indrukwekkend! Bij het aanrijden zagen we hoe enorm uitgestrekt die gletser is. Een Amerikaan naast mij sprak uit wat ik dacht, de gletser is nog veel groter en indrukwekkender dan gedacht (en we hadden kunnen weten uit de boekjes). Maar toch, als je er voor staat besef je hoe groot die gletsjer is en besef je weer even hoe klein je zelf bent. 60 meter hoog en 5 kilometer breed schuift de gletsjer 2 meter per dag op. Daarmee blokkeert hij een rivier waarmee het een natuurlijke stuwdam wordt. Een keer per zoveel tijd (varieert nogal door de loop van de tijd) breekt het water met een enorm geweld er dan weer doorheen.
Als je onder aan de gletsjer staat hoor je het ijs piepen en kraken en valt er zo af en toe met een enorm kabaal een enorm stuk ijs naar beneden om daarna als ijsschots verder te gaan. Echt een plek waar je een paar uur ademloos staat te kijken. De gletsjer heeft prachtige kleuren, van spierwit tot helblauw. De papagaaien die we daar tegen kwamen (meest Zuidelijke soort ter aarde) zijn dan nog een bonusje....
Nu eens kijken of die Torres ook aan onze hoge verwachtingen kunnen voldoen! De komende 5 dagen gaan we trekken en pas daarna weer nieuws en foto´s!
El Calafate, Patagonie (Argentinië)
Eindelijk is het dan zover, we zijn nu echt begonnen. Vanochtend zijn we wakker geworden in El Calafate. Ik voel me net een klein jochie die net wakker is, naar buiten kijkt, ziet dat het gesneeuwd heeft en naar buiten wil.
Dinsdag zijn we vertrokken vanaf Schiphol en het ´avontuur´ kon meteen beginnen. De bedoeling was namelijk dat wij met Britisch Airways via Heathrow (Terminal5) naar Madrid zouden vliegen. Een dag van tevoren werd al duidelijk dat er wat problemen waren bij de nieuwe terminal 5 op Heathrow, 28.000 stuks bagage stonden nog te wachten op hun rechtmatige eigenaar.....Wij zagen onze geest al dwalen; wij in Patagonie en onze rugzakken nog in Londen. Best een aantrekkelijk idee om een dag of drie uit je dagrugzak te leven....
Eerlijk is eerlijk, BA heeft het keurig opgelost. Wij kregen een directe vlucht naar Madrid aangeboden met Iberia. Wel 4 uur langer hangen op Schiphol, maar daarentegen ook meer de tijd om bij te kletsen met de familie en vrienden die naar Schiphol waren gekomen om ons uit te zwaaien, erg leuk dat jullie er waren!
Prima, maar lange vlucht achter de rug van in totaal 37 uur. In Buenos Aires 3 uur de tijd om even de stad in te gaan. Onze eerste lunch met een heerlijke Cerveza Negra op de Plaza Serrano in de wijk Palermo (voor de tvseriekijkers onder ons, hier wordt Julia´s Tango opgenomen). Met onze kop in het zonnetje was voor ons gevoel de ¨vakantie¨ nu echt begonnen.
De vlucht naar El Calafate bleek via Ushaia (Vuurland) te gaan, dus nog even zo´n drie uurtje om. Ach, op zo´n lange reistijd maken die drie uurtjes ook niet meer uit. Vuurland is de het meest Zuidelijke punt van Zuid-Amerika waarvandaan de boten naar Antartica vertrekken. Onderweg een prachtig uitzicht op de Peninsula de Valdez en het desolate landschap van Vuurland!
Afgelopen nacht heerlijk geslapen in een rustig hotelletje en vandaag het stadje verkend en de excursie mogelijkheden bekeken. Morgen naar Perito Moreno, een van de beroemdste gletsjes ter wereld waar elke dag een flink stuk ijs afbrokkelt en met een hels kabaal in het meer stort. Dagen erna naar de Torres del Paines wat een onvergetelijk natuurgebied moet zijn. Daar een trekking van 1 of meer dagen maken, dat gaan we vanavond eens bekijken.
Volgende keer dus de foto´s, zodat jullie nog meer mee kunnen leven! We hebben van verschillende donateurs inmiddels fotoruimte voor 1600 foto´s ontvangen, we kunnen dus aan de bak! Heel veel dank voor deze ruimte, dit moet voldoende zijn voor 8 maanden!
Adios!