Franz Jozef Glacier, Kaikoura deel 2 en Mount Hutt
Oke, met terugwerkende kracht toch nog het verhaal van onze laatste week in Nieuw Zeeland. We zijn ondertussen alweer een week in Australie, maar adel verplicht en daarom toch nog een update van onze laatste week in NZ.
Na de skydive in Wanaka bleek het toch even te duren voordat het Adrenaline niveau weer terug op het oude peil was....en dat betekent dat alles in de daegn daarna toch wat minder spannend was. We zijn met de kamper naar de westkust gereden waar we de Frans Josefgletsjer zijn gaan bekijken. Dit is een van de snelst smeltende gletsjers ter wereld en als je beneden staat zie je als eerste een grijs en grauw aangezicht van de gletsjer. Je loopt door de rivierbedding naar de gletsjer, nou ja rivierbedding, over de keien en het zand waar de gletsjer nog geen tientallen jaren gelden nog lag. Op een reis als deze wordt je je toch al bewust van de klimaatveranderingen, maar hier wordt het wel heel erg zichtbaar...... Daarnaast ontkomen we er niet aan dat we toch zo af en toe wat blasè worden van al die prachtige natuurwonderen en de vergelijking met de Perito Moreno gletsjer kwam al snel ter sprake...Vergeleken met de gletsjer in Argentinie is deze vanaf onderaf gezien minder indrukwekkend en we misten ook het natuurgeweld van de afbrokkelende stukken ijs.
We hadden van verschillende mensen de tip gekregen om een helicoptervlucht te boeken boven de gletsjers, maar aangezien we net al geskydived hadden besloot ons budget dat niet toe te staan. Waarschijnlijk hadden we dan wel met wat meer superlatieven over deze gletsjer geschreven....
Na deze dag en met voorspellingen voor veel sneeuw de komende dagen hebben we kamper weer snel ingepakt om weer de bergen over te rijden naar de oostkant. Omdat onderweg toch een prachtige spa ligt in Hanmer Springs pakken we die meteen even mee. Dat betekent weer onszelf onderdompelen in baden van 38-42 graden met allerlei mineralen erin waardoor we weer als herboren naar boven kwamen drijvenen klaar waren voor....de dolfijnen in Kaikoura. Nadat we de vorige keer tevergeefs gewacht hadden belden we nu vol verwachting vanuit Hanmer Springs naar het Dolphin Encounter Center en ja hoor de voorspellingen waren gunstig. Terug naar Kaikoura dus en in de middag de wetsuits aan om in het ijskoude water met de dolfijnen te gaan zwemmen. De groep was dusdanig groot (en het aantal mensen dat met de dolfijnen mag gaan zwemmen is gelimiteerd) dat de groep gesplitst wordten het lot bepaalde dat wij in groep 2 zaten. Dus eerst kijken hoe de andere groep zwemt en zelf foto's maken om daarna zelf het water in te mogen. Op nog geen 5 minuten van de kant kwamen we meteen al een hele grote groep van zo'n 50 dolfijnen tegen en de zwemmers mochten het water in. Vlak daarna stak de wind op , de golven namen toe, de dolfijnen zwommen weg en ....we gingenterug naar de haven zonder met de dolfijnen gezwommen te hebben! Wel zagen we ook albatrossen, een zeehond, Hector Dolphins (zeldzaam en zeer kleine dolfijnensoort) een blue-eyed pinguin (kleinste pinguin soort ter wereld) en al met al was het toch wel de moeite waard. Toch enigszins teleurgesteld besloten we bij aankomst het de volgende ochtend nog 1 keer te proberen. Dus weer de wetsuits aan, dit keer een uur varen en omdat we gde dag ervoor pech hadden waren we nu in groep 1 geplaatst. Uiteindelijk is het dan toch gelukt en lagen we met die prachtig Dusky dolphins in het water: wat een prachtige , speelse en eigenzinnige beesten (en wat was het water koud) Rillend van de kou, maar met een lach op ons gezicht konden we nu met een goed gevoel de dolfijnen van Kaikoura achter ons laten.
Oke de weergoden waren met ons want in de bergen was sneeuw, veel sneeuw gevallen en dus konden we de laatse dagen nog gaan skieen en snowboarden in Mount Hutt, een ski gebied vlakbij Christchurch waarvan we toch vandaan zouden vertrekken.
De kamper aan de voet van de berg geparkeerd en nog geen uur later begon het weer te sneeuwen en dat bleef het een dag lang doen. In Nieuw Zeeland kan dat betekenen dat de skigebieden gesloten worden en dat was nu dan ook het geval. Een dagje wachten, boekje lezen, Rugby kijken in een pub (Nieuw Zeeland, de All Blacks, tegen Zuid Afrika, dat is zo ongeveer de top van de de rugby wereld bleek) en de dag erna vroeg op om te informeren of Mount Hutt open ging. Om 06.45 naar de office lopen en ja hoor, OPEN! Dus de koffie naar binnen om om 7.30 uur de bus in te gaan die je dan naar de pistes brengt (je moet er wat voor over hebben om te skien hier, denk niet dat het voor de lol is....) Geweldige sneeuw in de ochtend, een klein buitje ijsregen (handig als je met een bril op moet boarden, krabbertje had handig geweest...) rond de middag om af te sluiten in de zon en ook hier weer een geweldig uitzicht op de vallei, dat hoort allemaal bij boarden en skien in NZ. Al met al een geweldige afsluiting van een reis door een prachtig land, zelfs in de winter meer dan de moeite waard!
De kamper weer ingeleverd en voor iedereen die naar Nieuw Zeeland gaat en een kamper wil huren, HUUR EEN KEA! Geweldige campers (is echt goed over nagedacht) en de service van het bedrijf is echt top! Niet over nadenken, gewoon doen (we hebben ondertussen wat vergelijking met een ander bedrijf en ja, dat is echt een groot verschil!)
Tips en Adviezen
Dit keer geen echt reisverhaal van ons.
Dit hoofdstukje is vooral bedoeld voor andere reizigers. Wij zijn erg blij met de website, maar het enige dat we missen is een hoofdstukje per land, waar ook andere reizigers kunnen kijken en tips en adviezen kunnen krijgen over een bepaalde plaats. We zullen deze tip nog doorgeven aan de mensen van reismee.nl, maar voolopig doen we het zo.
We zetten in dit hoofdstuk de komende periode een aantal adresjes en adviezen neer, zodat we ze zelf niet vergeten en andere reizigers er hun voordeel kunnen doen met onze ervaringen. We zullen dit hoofdstukje steeds aanvullen met nieuwe plaatsen/locaties/restaurantjes waarvan wij denken dat ze echt de moeite waard zijn.
ARGENTINIE
San Rafael: wil je een Cabana met een prima prijs/kwaliteitverhouding ga hier naartoe.Aan de rand van de stad, zeer enthousiaste eigenaar die het nog echt persoonlijk maakt, leuke en ruime apartementjes/cabanas, buiten BBQ's en een zwembad etc: Los Troncos, Av. Ing. Ballofet 2825 , tel; 02627-422063, E mail: http://www.lostroncoscab.com.ar/ DOEN!
Colon: geweldige hotel van waaruit je prachtig kan hardlopen!; Mooi oud koloniaal gebouw en een restaurant ernaast dat echt SUPER is!!! Hosteria del Puerto, Alejo Peyret 158, CP 3280 COLON, Entre Rios, E mail, hosteriadecolon@ciudad.com.ar, http://www.hosteriadecolon.com.ar/
El Calafate; leuk appartementjes net aan de andere kant van het centrum , prima prijs/kwaliteitverhouding en als je zelf wilt koken een prima plaatsje. Ruime slaapkamer boven en benden een keuken en een woonkamertje. 5 minuten lopen van centrum!
Apart hotel, El jardin de los presentes, Guido (he!) Bonarelli 72, tel; 02902 491518, El Calafate, Santa Cruz, www. lospresentes.com.ar
Buenos Aires
Twee leuke verblijfplaatsen: 1 hotel en 1 B&B midden in Palermo, een van de leukste wijken in B.A.
Hotel costa Rica, mooi oud pand net buiten de kern van Palermo. Allerlei verschillende kamertjes in een kruip door sluip door hotel...Je loopt door kleine gangetjes naar verschillende verdiepingen en verschillende kamers. Boven twee prachtige dakterassen en een BBQ: Hotel Costa Rica, Costa Rica 4137/39, Buenos Aires, http://www.hotelcostarica.com.ar/tel +54 (11) 4864-7390, info@hotelcostarica.com.ar
La Otra Orilla Bed & Breakfast
Julian Alvarez 1779-1414
Ciudad Autonoma de Buenos Aires
T 54 11 4867 4070 / 54 11 4863 7426
I http://www.otraorilla.com.ar/
Vraag om 1 van de grote kamers op de eerste verdieping, bijvoorbeeldhabitacion verde. Gratis internet. Heerlijk ontbijt, prachtige patio, op loopafstand van vele leuke winkels, restaurantjes en terrasjes.
Argentijnse Wijntips
Alta Vista wijn
In Nederland verkrijgbaar via importeur Great Grapes Netherlands, Eric Koningstein.
T 035-603040
CHILI
Paaseiland
Op Paaseiland zijn de accommodaties vrij prijzig. Je vindt er veel `versleten` hotels waar je toch ook nog een aardig bedrag voor betaald. Na lang zoeken vonden wij Hotel Gomero de beste prijs/kwaliteit verhouding hebben, 98 USD p.k.p.n. incl. ontbijt. Op loopafstand van het centrum. Vanuit dit hotel kun je de gave dansshow boeken die in het restaurant tegenoverde enige ATM wordt gehouden.
Hotel Gomero
Tu U Koihu S/N
Isla de Pascua
T +56 32 2100 313
NIEUW-ZEELAND
Noordereiland
De niet toeristische, maar oh zo mooie, Old Russell Road is echt de moeite waard om te rijden. Ten Noorden van Auckland, zie details in Columbus reismagazine.
Rotorua
Mocht je in 1 dag zo veel mogelijk van Rotorua en omgeving willen zien, boek dan een tour bij Superia Tours. De eigenaren Ria & Sonny zijn uitermate enthousiast en kennen Rotorua op hun duimpje. Sonny is een echte Maori en Ria komt uit Nederland en woont al meer dan tien jaar in Rotura. Sonny en zijn zus begeleiden de tours waardoor je veel informatie krijgt over de Maori cultuur en geschiedenis.
Superia Tours New Zealdn LTD
Sonny & Ria Galvin
27 Bruce Street
Rotorua
T +64 7 357 2284
M +64 27 252 7713
I http://www.superiatours.co.nz/
Zuidereiland
Als je van plan bent om naar de fjordente gaan en je zoekt een unieke plek om je camperneer te zetten, ga dan naar Gunn`s Camp Hollyford Valley. De eigenaar is super enthousiast en een echte natuurliefhebber. Hij heeft een leuke wandeling uitgezet (HellsBells track) van een half uurtje door uniek stukje bos met de oudste boom van NZ. Verder gratis glow worms kijken en een douche die nog gestookt wordt op hout!
Nieuw-Zeelandse Wijntips
Het was al onze favoriet in Nederland en na een bezoek aan de bodega zijn we er helemaal aan verknocht. Dure wijnen, maar oh zo lekker!
Sileni Estates Winery
2016 Maraekakaho Road
Bridge Pa
Hastings
T +64 6 879 8768
De Cellar Collection wordt geexporteerd naar Nederland. De rest helaas niet.
Importeur in Nederland
Hosman Vins Wijnimporteurs
Ruben van Dam
T 010-4264672
Onze favoriet uit de Cellar Collection: Pinot Gris 2007 en de Sauvignon Blanc. NZ$16 in de supermarkt en NZ$18 bij Sileni zelf. De 40% tax gaat er bij export af, dus waarschijnlijk is de wijn in Nederland zelfs iets goedkoper dan in NZ zelf. De andere toppers: Estate Collection The Triangle Merlot 2005 (winner), River Reach Selection Sauvignon Blanc 2007. Guido vond ook The Lodge enEstate Collection Chardonnay erg lekker. En van de dessert wine, oftewel the late harvest, mogen ze wat ons betreft dozen vol in Den Bosch laten bezorgen!
AUSTRALIE
Great Ocean Route
Op ongeveer driewart van de Great Ocean Route ligt het plaatsje Port Campbell. Een jong Australisch stel is hier een B&B begonnen en heeft daarnaast een ontzettend gave chalet te huur. De eigenaren zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam ende nieuwechalet is van alle gemakken voorzien.
Port Bayou Accommodation
52 Lord Street
Port Campbell, VIC 3269
Daniel Hanegraaf & Jannique Toller-Bond
T 03 5598 6009
M 0438 986 429
I http://www.portbayou.portcampbell.nu/
INDONESIE, PAPUA
Wamena, Balliem Vallei
In Wamena zijn bijna geen luxe hotels en de prijzen liggen hoger dan elders in Indonesie. In veel hotels is geen stromend douchewater of uberhaupt geen warm water. Aangezien Papua niet het schoonste eiland is, wil je wellicht wel een lekkere warme douche en goed bed om na de prachtige trekking even bij te kunnen komen. Het Baliem Pilamo hotel is dan je beste keuze. Circa 35 euro p.k.p.n. incl. ontbijt.
Baliem Pilamo
Jl. Trikora No. 114
Wamena, Papua
T 0969 31043
Het restaurant in het hotel is `s avonds niet de moeite waard. Ga lekker eten in een Pandang restaurant in het centrum (winkelstraat). Er zijn daar veel pandang restaurantjes en wij hebben in 1 van de grotere aan de rechterkant gegeten. Voor nog geen vijf euro per persoon heb je gegeten en gedronken. De Indonesische gerechten zijn overheerlijk en de eigenaar is blij verrast als er buitenlanders in zijn toko komen eten. Vergeet niet de Randang (vlees) te proeven!
INDONESIE, BALI
Kuta/Legian
Hotel Kumala Pantai
Jl. Werkudara
Legian Kaja
Kuta 80361
T +62 361 755500
Ja, het is een groot toeristisch hotel, maar qua opzet nog steeds knus. Leuke bungalowtjes vind je in dit deel van Bali veel minder vaak en mocht je een luxe kamer voor een lage prijs willen hebben, dan is hotel perfect. Aan zee maar ook nog twee zwembaden, luxe kamers met balkon of veranda en een uitgebreid ontbijtbuffet met heel veel vers fruit. Het hotel zit vol internationale toeristen, dus als je iets unieks en prive zoekt, dan is dit geen aanrader. In het hoogseizoen wel van tevoren reserveren (juli en augustus), circa 45 euro p.k.p.n. incl. ontbijt. Vanaf september dalen de prijzen naar circa 35 euro.
INDONESIE,LOMBOK
Hotel Puri Saron
Jl. Raya Senggigi Krandangan Lombok Barat
T +62 370 693907/693424/25
Dit hotel ligt op vijf minuten taxi afstand van het centrum van Sengigi, maar is qua prijs/kwaliteit verhouding beter dan de meeste hotels in het centrum. Het hotel is gecontracteerd door o.a. OAD, maar dit jaar waren erg weinig toeristen, waardoor de prijzen daalden waar je bijstond. Vraag om de junior suite kamers (de andere kamers zijn niet zo leuk). Deze kamer kun je uiteindelijk voor ongeveer 35 euro p.n. incl. ontbijt krijgen. Prachtige kamer met buitendouche en bad, in Lombok stijl in gericht, groot zwembad en aan het vissersstrandje. Taxi naar centrum kost maar 70 eurocent. Zeer vriendelijk en behulpzaam personeel.
JAPAN
Tokyo
Hotel Kitcho
Dit hotel ligt in een rustige wijk vlakbij verschillende metrostations, waardoor je binnen 15 minuten in veel verschillende wijken kunt zijn, waaronder het centrum. Prijs/kwaliteit is uitstekend. 9.500 yen, circa 50 euro per kamer zonder ontbijt, hetgeen voor Japanse begrippen erg goedkoop is. Kleine kamers, maar wel met eigen douche en toilet en prima bedden. Wel van tevoren boeken en dat geldt voor heel Japan. Als je een hotel verlaat, vraag dan aan de receptie of zij het volgende hotel voor je willen boeken. Het begrip `introduceren` is erg belangrijk in Japan en ze vinden het niet fijn als je zomaar komt opdagen en om een kamer vraagt. Afdingen kan toch niet, dus qua prijs maakt het niet uit.
AUSTRALIE & NIEUW-ZEELAND
Camperhuur
Laten we voorop stellen dat elke toerist zo zijn eigen mening heeft en onze ideeen over KEA en MAUI dus niet heilig zijn, maar we willen graag onze bevindingen kwijt, zodat je zelf een keuze kunt maken en een oordeel kunt vellen. KEA is wellicht wat duurder dan MAUI, maar laat je op het eerste gezicht niet afschrikken, aangezien bij KEA bijna alles inclusief is en bij MAUI alles optioneel is en er dus nog bij komt. Denk aan bedlinnen, handdoeken en zelfs de tabletten voor in het chemisch toilet. De campers van KEA zijn bij lange na niet zo uitgeleefd als die van MAUI. Goed om te weten is dat als een MAUI camper ouder is dan circa drie jaar de camper overgaat in Britz (hetzelfde bedrijf). Vloerbedekking wordt gewisseld, kussens schoongemaakt, etc, dus soms kom je er met een Britz camper beter vanaf dan met een MAUI camper van 2,5 jaar oud.
Bij KEA is het personeel zeer hulpvaardig en bij MAUI ben je slechts een nummer. De borg die je betaalt voor de camper, circa 2.500 euro gaat bij KEA via een kopie van je creditcard, maar bij MAUI wordt dat bedrag ook daadwerkelijk afgeschreven. Met andere woorden: bij het ophalen van de camper betaal je bijvoorbeeld 2.000 euro voor de huur voor drie weken, maar dan ook meteen 2.500 euro voor de borg. Voor veel mensen zal dit betekenen dat je creditcard de komende weken aan zijn limiet zit en je dus wat problemen kunt verwachten. MAUI trekt vervolgens gedurende jouw vakantie de rente en aan het einde krijg je het bedrag weer teruggestort. Wij vroegen naar de reden, antwoord: zodat we zeker weten dat jullie het kunnen betalen mocht er iets misgaan ... lekker vertrouwen.
De campers van KEA zijn de Rolls Roys onder de camers. Fantastische indeling en alles erop en eraan. De 4persoons camper is van alle gemakken voorzien, bijvoorbeeld een gaskachel en een electrische kachel, hetgeen erg handig is als je zowel aan het vrij kamperen als campings doet. Twee gasflessen zijn inclusief en het verbruik hoe je niet te betalen (bij MAUI uiteraard wel). In de winter krijg je gratis sneeuwkettingen en in dit laagseizoen krijg je ook gratis een navigatiesysteem erbij.
Queenstown, Milford Sound en Wanaka (Skydive)
Op dit moment giert de adrenaline nog volop door ons lijf ... we zijn zojuist vanaf 4,5km hoogte uit een vliegtuig gesprongen!!
Het was een ontzettend gave skydive boven de Zuideralpen van Nieuw-Zeeland met besneeuwde bergtoppen en uitzicht over Lake Wanaka, Mount Cook, Mount Aspiring en in de verte Queenstown en het meer. Onlangs wilden we een skydive in Taupo doen, maar toen lieten de weerscondities het uiteindelijk niet toe. Het weer is hier in Nieuw-Zeeland erg moeilijk te voorspellen. Ook al zeggen ze in de ochtend dat het 's middags zonnig gaat worden, dan nog kan het diezelfde middag zwaar bewolkt zijn en sneeuwen. En dus was het nu ook weer even spannend. We zouden ons om elf uur vanochtend moeten melden, maar toen bleek er nog te veel bewolking te hangen. Om 1 uur brak de zon volledig door en was er een strakblauwe lucht.
Eerst het nodige papierwerk invullen met vooral de melding dat we het skydive centrum in geen geval konden aanklagen als zich problemen zouden voordoen, zoals benen breken, invaliditeit of zelfs de dood. Dit soort formulieren ken ik nog wel van mijn incentivetijd als er bijvooorbeeld een bobsleeafdaling gemaakt moest worden en het is juridisch gezien ook heel begrijpelijk, maar het klinkt nooit zo gezellig. Na een instructievideo en kennismaking met onze tandemskydive instructeurs was het tijd om de lucht in te gaan en zoals de receptioniste lachend zei 'it's time to fall to earth' ... slik.
Met een gezonde spanning gingen we aan boord van het mini vliegtuigje, gewoon zittend op de grond en ondertussen waren de cameramannen al druk in de weer om leuke shoots van ons te maken. Zo veel mogelijk proberen te lachen en de zenuwen ver weg stoppen, ha ha. Voor de sprong hadden we een minuut of tien een prachtig uitzicht over de omgeving, op dat moment lijkt het nog of je gewoon een 'scenic flight` hebt geboekt, maar niets is minder waar ... we gaan niet terug naar de landingsbaan, maar springen op 4,5km 'gewoon' uit het vliegtuig.
De spanning stijgt en dan is daar het moment dat Guido als eerste het vliegtuig mag verlaten ... iemand zien vallen is erger dan zelf vallen, kwam ik later achter. Nadat Guido aan zijn vrije val was begonnen, was het mijn beurt en die van mijn instructeur Jeff. Nek naar achteren, handen op je borst en benen naar achteren om zijn benen geklemd, na een 'here you go' liet hij zich naar voren vallen en de volgende vijf seconden zijn de ergste die je je kunt voorstellen. In die paar seconden lig je op je rug naar de aarde gekeerd en zie je alleen de hemel boven je en hoor je het keiharde suizen van de wind. Enigszins wat zuurstoftekort op deze hoogte (of kwam het door het korte en snelle ademen?) en vervolgens omdraaien met je gezicht naar de aarde ... euh naar de bergen, de meren en het stadje. Wat een ongelofelijk mooi uitzicht, letterlijk en figuurlijk adembenemend. Na de eerste tien seconden gaat er een wit inimini ballonnetje open, waardoor je het gevoel krijgt dat je drijft maar ondertussen val je met een razendhoge snelheid to earth. Deze vrije val duurt 1 minuut en je voelt de kou aan je gezicht. Wat je op zo'n moment denkt en voelt, valt niet in woorden te beschrijven. Na een minuut gaat de parachute open en heb je hetzelfde gevoel als een luchtzak tijdens een vlucht. Ik dacht van tevoren dat het springen uit het vliegtuig het ergste zou zijn, maar ik vond juist dit deel met de parachute 'minder aangenaam' met name omdat een golf van misselijkheid omhoog kwam. Helemaal dizzy en handen en voeten tintelend zweefden we op dat moment door de lucht. De instructeur informeerde nog even of ik moest overgeven, waarop ik nee antwoorde en hij lachend zijn 'that's lucky for me'!
Ondertussen wees hij Guido aan die ook lekker met z'n parachute naar beneden aan het zweven was. Andersom had de instructeur van Guido hem op mijn vrije val gewezen ... en dan maar hopen dat de parachute opengaat, want dat is toch wel je ergste nachtmerrie. Na een hele zachte landing konden we elkaar weer in de armen vallen, maar voor het zover was moest ik eerst ff liggen van de duizeligheid. Aangezien ik nog vastgesnoerd zat aan Jeff, lag ik boven op hem en moesten we allebei wel vreselijk lachen.
Wat een ontzettend gave ervaring, een echte 'once-in-a-lifetime'!! Na de skydive op het terras met een heerlijk zonnetje en rond het vriespunt een koud biertje gedronken op deze unieke ervaring. Proost! Jullie kunnen uiteraard weer de foto's bewonderen, maar het lukt ons nog niet om de video van de vrije val op de website te zetten. Zodra het gelukt is, krijgen jullie een seintje.
Tja ... de overige activiteiten van de afgelopen dagen vallen nu een beetje in het niet hoor. Na Dunedin zijn we naar Queenstown gereden waar we ontzetted veel geluk hadden, want die dag was voor het eerst in dit seizoen een deel van de skipistes open gegaan. 's Avonds direct ski's en snowboard opgehaald en de dag erna met de skibus naar het begin van de liften. We kwamen er al snel achter dat de Nieuw-Zeelanders de skipistes al erg snel open gooien, want her en der moesten we toch wel aardig wat graspollen ontwijken. Twee liften en een achttal pistes, voldoende voor een dagje, zeker als je het twee jaar niet hebt gedaan. Aan het einde van de dag voelden we toch wel onze beentjes en zijn we op onze camping de sauna ingedoken.
Vandaag en de dag van het skien waren eigenlijk de enige twee zonnige dagen van deze week. De rest hebben we in donkere bewolking, regen en mist gereden. Dat is wel erg jammer, want je rijdt waarschijnlijk door een prachtig gebied waar je maar de helft van ziet. Maar ja, dat is het nadeel van de winter hier. Voordeel is dat je nog even het jaarlijkse winterfestival van Queenstown mee kunt pakken. We hadden geen idee van dit festival, maar we bleken precies op het juiste moment in town te zijn. Vrijdag een rustdagje genomen (er werd toch regen voorspeld, ook op de pistes), lekker boekje gelezen en 's avonds het centrum in. Een groot podium op een centraal plein waar al een heerlijke band aan de gang was. Om half acht brak het vuurwerk vanaf een boot los, waarna het Winterfestival officieel geopend was. Daarna verwachtten wij meteen een wervelend optreden van de band, maar nee, de Nieuw-Zeelanders doken de kroegjes in de buurt in of gingen lekker snacken bij een van de vele tentjes rondom het podium. Eigenlijk wel heel bizar, maar ja, 'when you are in Rome, act like the Romes' zo ook in Queenstown. Dus met dikke winterjas en muts op de Ierse kroeg in en daar bleek het erg gezellig te zijn.
Dag erna naar Milford Sound vertrokken. Dit is een prachtig fjorden gebied op het Zuidereiland en is de plek op aarde waar (op een berg in Haiti na) de meeste regen per jaar valt. Niet echt mijn regio zou ik zeggen, moet er niet aan denken om daar te wonen, maar er zijn mensen die dat helemaal niet erg vinden. Zo kwamen we op een camping terecht waar de eigenaar al jaren woonde en enorm enthousiast was. Hij stookt het warm water voor de douches met haardhout op (helaas werden dus short showers appreciated) en de excursies in de omgeving zijn: glowwormen op 500 meter afstand, de oudste boom van het park (1200 jaar oud) waar hij zelf een track naartoe had aangelegd en een forel die in het plaatselijke beekje eitjes aan het leggen was (behalve op de dag dat wij er waren). Wel mooi om te zien hoe mensen zo 1 met de natuur kunnen zijn en leven en zo van de kleine dingen in het leven kunnen genieten. Dag erna de wandeling naar de boom gemaakt (Guido er uiteraard nog ingeklommen) en naar de start van onze drie uur durende wandeling gereden. Helaas moesten we die eerder afkappen, aangezien ik een lichte knieblessure heb opgelopen en de ondergrond vol met sneeuw en ijs lag, waardoor het geen comfortabele wandeling voor mij zou worden. Jammer, maar helaas. Jullie begrijpen dat Guido vanaf nu zijn oude beroep weer heeft opgepakt en ik van de fysio drie keer per dag zware krachtoefeningen moet doen en mijn knie met ijs moet koelen ... Niets ernstigs hoor, maar wel even wat rustiger aan doen en dus geen steile wandelingen. Deze week wel even kijken of ik nog rustig kan skien. Morgen gaan we dit prachtige stadje Wanaka weer verruilen voor de gletsjers aan de westkust, maar als het zonnetje morgen nog schijnt gaan we eerst nog even de omgeving hier verkennen!
Tongariro, Kaikoura en Dunedin
Ondertussen zal in Nederland de orankekoorts wel weer afgenomen zijn en zo is het ook hier....Ja, ook wij zaten weer om 06.45 uur voor de buis om vol verwachting Marco versus Guus te bekijken. Tsjonge wat duurt zo'n dag lang als je zo'n kater in de ochtend moet verwerken....... Nou ja, 1 klein voordeeltje, het scheelt in ieder gevalhet steeds opnieuw uitzoeken waar we de volgende wedstrijd kunnen gaan bekijken. Gelukkig is het moeilijk om hier chagrijnig te blijven met al die (extreem) vriendelijke mensen en die prachtige natuur.
De Tongariro crossing, of zoals in veel boekjes staat, de mooiste daywalk van Nieuw Zeeland! Dat beloofde wat!
Om 7 uur staan we bij de lokale VVV om opgepikt te worden door een busje. Deze zal ons naar de start van de wandeling brengen en aan het einde van de dag aan de andere kant van de berg weer ophalen.Ook nu worden we weer op Nieuw Zeelandse wijze ontvangen en na een begroeting: 'morning flatlanders', volgt de ene grap na de andere.
Mocht je nog niet wakker zijn dan word je het snel. Om 07.45 uur worden we afgezet bij de start en met ons nog een stuk of honderd man...Dat is dan ook het enige minpuntje aan deze wandeling, want voor de rest is het echt een unieke wandeling die je langs drie vulkanen leidt, waar je kunt lunchen op de top van een krater (waar de grond warm is en de rook vanuit de warme bronnen omhoog stijgt), je langs prachtige emerald lakes loopt en de krater van een van de vulkanen dwars oversteekt. Het weer was prachtig: 's ochtens ijskoud en beginnen met thermo-ondergoed, ijsmuts en handschoenen, lunchen in de zon in je T shirt en prachtige blauwe luchten die er voor zorgen dat we bijna van kust tot kust kunnen kijken vanaf de top van de vulkaan! De eerste 2 uur ben je aan het stijgen totdat je aan de voet van een van de vulkanen staat, de berg die in Lord of the Rings is gebruikt als Mount Doom! Een vulkaan zoals een vulkaan bedoelt is, bijna een perfecte konische vorm, aan de bovenkant rood vanwege de ijzererts en langs alle flanken zie je afgekoelde lavastromen.
Op het moment is er weer wat seismische activiteit gemeten in Nieuw Zeeland en we werden dan ook afgeraden om de krater zelf in te gaan.We moesten toch even terugdenken aan Chaiten, de vulkaan in Chili die een week nadat wij er waren tot uitbarsting kwam. We hebben de lokale bevolking maar even gewaarschuwd dat als wij op een vulkaan wandelen, deze meestal na een week tot uitbarsting komt......
Na een lunch aan de bovenkant van de 'red crater' daalt de route steil af in de mond van de krater. Onderweg en aan de de andere kant tref je prachtige meren aan, voordat je aan de afdaling kunt beginnen. Al met al inderdaad echt een prachtige wandeling en is met stip in onze top 10 van mooiste wandelingen opgenomen!
Nieuw Zeeland is het land waar je allerlei adventure sports kunt doen en de dag erna hadden we een skydive geboekt! Voor de mensen die niet weten wat een skydive is: met een vliegtuigje naar 4km hoogte, vervolgens een vrije val van 1 minuut en daarna een minuut of zes afdalen met parachute. Vol verwachting en na zowaar een rustige nacht (Natas sliep gewoon door en geen verwachte nachtmerries van parachutes die niet opengaan....) keken we uit de kamperramen en zagen mist....De hele ochtend bleef de mist hangen en nadat de starttijd al twee keer verplaatst was werd uiteindelijk de skydive gecanceld.....Aangezien we de dag erna de boot hadden geboekt van Wellington naar Picton (Zuidereiland)helaas dus geen skydive in Taupo, maar niet getreurd, het kan op meer plaatsen in Nieuw Zeeland, dus....
De boottocht van Wellington (zuidelijkste puntje van het Noordereiland) naar Picton op het Zuidereiland is weer bijna een attractie op zichzelf. Het eerste stukje is weliswaar wat saai, maar de aankomst in Picton via een prachtig fjord, waar je een klein uurtje doorheen vaart, is prachtig!
Aangezien we op de eerste dag van camper moesten wisselen (foutje in de electronica waardoor de deur van de camper niet op slot wilde) en bij het wisselen van de camper de sneeuwkettingen niet mee waren gekomen, moesten we hier een paar uurtjes wachten op de sneeuwkettingen, die niet kwamen. Na wat heen en weer gebel met de verhuurmaatschappij bleek dat de koeriersdienst ze kwijt was , dus binnenkort nog maar eens proberen, want we zullen hoogst waarschijnlijk sneeuwkettingen nodig gaan hebben. Het gaat de komende dagen op het Zuider Eiland waarschijnlijk fors sneeuwen en aangezien we hier nog willen skien, vinden we dat geheel niet erg.
Na een prachtige tocht langs de kust en door de grootste wijnstreek (Marlborough) van Nieuw Zeeland zijn we aangekomen in Kaikoura. Kaikoura ligt aan de kust en vlak voor de kust ligt al heel snel een soort van ravijn, waardoor allerlei grote zeedieren hier vlak voor de kust komen. Dit is de plaats om walvissen, dolfijnen, Nieuw Zealand fur-seals (zeehonden)en met een beetje geluk zelfs zeeleeuwen te zien.
Helaas zat ook hier het weer niet mee, storm, regen en een te ruige zee zorgde ervoor dat we niet met een bootje de zee opkonden. Het zwemmen met dolfijnen moet maar worden uitgesteld...Kaikura ligt op 2 uur rijden van Christchurch, waar we de camper moeten inleveren, dus we gaan het voor het vertrek naar Australie zeker nog een keer proberen.!!!!. Onderweg kwamen we wel al de eerste zeehonden kolonie al tegen, ruim honderd zeehonden op en tussen de rotsen, echt enorm gaaf om te zien en moeilijk om je zelf er van los te maken en weer door te rijden.
Aangezien we moesten wachten op evt weersverbeteringen zijn we maar een wandeling gaan maken over het schiereiland waarop Kaikoura gelegen is. Deze wandeling brengt je langs de oude haven waar ze in het verleden walvissen binnenhaalden en slachtten (tegenwoordig zijn bijna alle Nieuw Zeelanders fel tegen de walvisjacht), langs steile kliffen met nog veel meer zeehonden en langs resten van oude Maori nederzettingen. Deze wandeling bleek een onverwachtse meevaller en achteraf gezien hadden we deze niet willen missen (en mocht je ooit naar Kaikoura gaan, zeker een aanrader!) Onderweg nog een schapenfarm bezocht en een 'schapenscheershow'meegemaakt, beetje toeristisch, maar wel grappig om te zien.
De volgende ochtend zijn we nog 1 keer naar het Dolphin encounter centrum gereden, maar verder dan een bakje goede koffie (flat white, lekkerder dan een capuccino) kwamen we weer niet. De zee was nog te ruig en dus ....de camper maar weer gepakt en door naar Dunedin! (onderweg even snel sneeuwkettingen opgehaald in Christchurch)
Dunedin, oftewel de Nieuw Zeelands versie van Edingburgh (Dunedin is Gaelic voor Edingburgh), is een universiteitstad in het zuiden van het Zuidereiland. Gesticht door Schotten is dit een van de weinige steden met een historisch centrum (rijdend door al die toch wat moderne, soms wat saaie plaatsjes hier, besef je weer hoe mooi veel Nederlandse steden toch eigenlijk zijn) en prachtig gelegen in de baai naast het Otago schiereiland. Dit schiereiland is ook weer een veilig toevluchtsoord en hier kun je zeeleeuwen, zeehonden, de enige vastelandsbroedplaats van de royal albatros (spanwijdte 3.30 meter!) en pinguins zien. De tocht over het schiereiland is ook weer erg mooi en brengt je langs prachtige baaitjes waar je met enig geluk pinguins kunt zien. Deze dag kwam de lang verwachte sneeuw en dat paste geheel in het thema van de dag, namelijk pinguins bekijken.....Normaal gesproken hebben ze hier aan de kust maar 3-4 dagen sneeuw per jaar en dus hadden we mazzel....Mazzel want het slechte weer betekende dat veel pinguins niet de zee waren opgegaan om naar vis op jacht te gaan, maar in de kolonie waren gebleven.
Dit schiereiland is een van de plaatsen waar de geel-ogige pinguin nog broedt. Dit is een van de zeldzaamste pinguins ter wereld, waarschijnlijk zijn er nog maar 4000 over... Ze broeden normaal in de bossen aan de kust, maar aangezien eeuwen menselijke beschaving al deze bossen heeft doen vernietigen hebben ze bijna geen leefgebied meer over. De komst van door mensen overgebrachte roofdieren als vossen, hermelijnen en possums doet de rest.... Gelukkig zijn er mensen die zeer begaan zijn met het lot van deze beestjes en zij hebben hier op hun boerderij een pinguin reservaat opgericht. Je loopt door een soort van gecamoufleerde loopgraven vlak langs de broedplaatsen zonder dat je de pinguins verstoort en kunt ze zo van heel dichtbij bekijken. De opbrengst van de tour gaat geheel naar de bescherming van deze pinguins. Ze herplanten kustbos en proberen zoveel mogelijk roofdieren te vangen.
Geel-ogige pinguins zijn in tegenstelling tot veel andere pinguins meer gesteld op hun privacy. Ze hebben allemaal hun eigen territorium en paren alleen als ze niet bekeken kunnen worden door andere pinguins.... Hierdoor hebben ze als kolonie een redelijk groot grondgebied nodig en worden er de komende jaren nog 30.000 bomen bijgeplant!
Het was echt een super tour, 20-25 pinguins van vlakbij kunnen bekijken, twee pinguins zien arriveren vanuit zee en naar hun eigen broedplaats zien waggelen, erg gaaf om van zo dichtbij te kunnen zien!
Oke, zoals al geschreven, er is veel sneeuw gevallen en dat betekent voor ons op naar Queenstown om te skien! We blijken geluk te hebben want aankomend weekend zal daar het jaarlijkse winterfestival losbarsten, dus naast skien en boarden kunnen we ook nog een beetje gaan feesten!
Auckland, the Old Russel Road, Waitomo, Rotorura en Napier
Oftewel, de eerste week Nieuw Zeeland....
Het is weer even schakelen, na een weekje 'vakantie in Fiji'. Het voelt een beetje alsof we opnieuw op reis zijn en we moeten ons echt weer even inlezen. Wat gaan we hier ook ook alweer doen? Wat zijn de highlights, oftewel wat gaan we hier doen en wanneer? We zullen het wel zien de komende weken.... inmiddels is het reizen namelijk een way-of-life geworden. Dank jullie wel trouwens voor de reacties op de foto van depossum. Dat was onze eerste dag in NZ en dus hadden we er nog niets over gelezen ... inmiddels hebben we hier van velen gehoord dat het een plaag is van 70 miljoen possums die maar liefs 21.000 ton vegetatie per dag uit de bossen van NZ eten ... Daarom worden ze op grote schaal afgemaakt, maar het is dweilen met de kraan open. Deze possum is eind negentiende eeuw voor de bonthandel en de jachtsport vanuit Australie meegenomen en heeft hier in NZ geen natuurlijke vijanden. Uitroeien lijkt dus bijna onmogelijk.
Na terugkomst in Auckland (vanuit Fiji)de Camper opgehaald en via de supermarkt op weg naar het eerste holidaypark. Toch wel even wennen om met zo'n camper van 7 meter meteen de spits in Auckland door te moeten... Maar we komen heelhuids en zonder deuken aan en dus kunnen we voor het eerst sinds weken weer zelf koken, heerlijk!
Voordat we echt op weg gaan met de Camper eerst maar eens in Auckland proberen voetbal te kijken en nee, niet zomaar voetbal, maar de EK!. Dat blijkt niet zo makkelijk te zijn als het klinkt...... 12 kroegen afgelopen en uiteindelijk blijkt dat 1 hotelbar het zal uitzenden en dus om 5 uur op (de wedstrijd wordt hier om 06.45 uur uitgezonden), de bus zoeken die me van de campingsite naar het centrum kan brengen (en ja, Natas bleef nog even liggen....). Na een korte zoektocht de eerste bus gepakt met de eerste mensen die naar het werk gaan (en ik besefte mij hoe heerlijk het is dat die routine nog maanden ver weg ligt....) en op zoek naar de kroeg. Vijf minuten voor het begin kwam ik de kroeg binnen waar nog 4 Nieuw Zeelanders van Nederlandse origine (en dus ook in het Oranje) bleken te zijn, naast zo'n 30 Neutrale supporters. De wedstrijd was uiteraard te gek: wie had kunnen dromen dat we met 3-0 van Italie zouden winnen (en op deze wijze!). Met een grote glimlach op mijn gezicht kwam ik dan ook terug bij de camper en konden we beginnen aan onze eerste echte etappe met de camper, de Old Russel road!
Dit is een weg in het noorden van het Noorder eiland die bijna geheel langs de kust loopt. Prachtige baaitjes worden afgewisseld met stukken bush en stukken weiland. Een prima manier om een beetje te wennen aan onze campervan en ondertussen te genieten van het mooie uitzicht. Om een uur of vier waren we het rijden wel zat en hebben we de camper geparkeerd aan het strand! Tsjaa, dat is het grote voordeel van een camper, je kunt het ding zo ongeveer overal parkeren en je hebt alles bij je, dus.... Heerlijk even de tafels en stoelen buiten gezet en genoten van een NZ wijntje in de namiddagzon. Totdat bleek dat Sand Flies niet voor niets deze naam hadden en dit strandje vol bleek te zitten met deze kleine, vriendelijk ogende beestjes. Vanuit het verleden (Bolivia) weten wij nog hoe vervelend deze beestjes kunnen zijn en nadat we de eerste bultjes ontdekt hadden, zijn we maar naar binnen gevlucht. Inderdaad jeuken deze bultjes nog een dag of 5 en letten we de komende periode iets meer op of we deze vriendelijke vliegjes zien voordat we parkeren...
De dag erna meteen door naar Waitomo, een plaats waar prachtige limestone grotten zijn. Op deze plek kun je echt kiezen uit duizend en een verschillende manieren om de grotten te bezichtigen. Nieuw Zeelanders zijn gek op allerlei adventure sports, dus je kunt in de grotten abseilen, raften, zwemmen etc.etc. Een bonus van deze grotten is dat ze vol zitten met allerlei glowworms, een larfje van een of andere mot die zich als larve helemaal vol moet eten (en van dat eten 98 % omzet in licht, Philips eat your heart out!) om als volwassene drie dagen te leven (maar dus niet meer te kunnen eten), dan te paren, eitjes te leggen en vervolgens te sterven.... Ja, zo wordt het wel heel duidelijk dat we alleen maar op deze aarde zijn om te zorgen dat de soort overleeft....
Je daalt af in een grot waardoor een riviertje stroomt, om vervolgens te kruipen, te zwemmen, op een binnenband door de grot te dobberen (ze noemen het black water rafting, maar die naam is schromelijk overdreven) en naar veel, heel veel glowworms te kijken (wel echt heel gaaf, alle lampjes uit en deze beestjes verlichten toch enigszins de grotten).
Oke, glowworms gezien en nu naar Rotorura! Rotorura is een plaats waar alle geothermische activiteit van Nieuw Zeeland zeer duidelijk wordt. Mocht je nog geen idee hebben dat Nieuw-Zeeland op een breuklijn ligt, dan weet je het zodra je Rotorura binnenrijdt. Overal zie je warmwaterbronnen, je ruikt de zwavel alsof je Dante's Inferno binnen komt, en als je goed kijkt kun je geysers en mudpools zien. Zelfs al je vanaf de camping naar de bakker loopt, loop je langs een aantal warmwaterbronnen bij mensen in de achtertuin, of komt er stomend (naar zwavel stinkend) water uit de putdeksels....
Hier kun je naar thermaal baden (heerlijk, baden vanaf 39-42 graden met allerlei mineralen gevold door allerlei verschillende massages, het leven is rot...), geysers kijken, maar ook blijkt dit een van de plaatsen te zijn waar je nog heel veel kunt leren over de Maoricultuur. Tijdens een rondleiding van een dag ga je langs allerlei historische plaatsen, Maori ontmoetingshuizen, eet je een Hangi (voedsel dat gestoomd wordt boven 1 van die natuurlijke stoomplaatsen in een soort vanhouten doos boven een gat waaruit stoom komt) en zie je veel van de omgeving waarin veel van die historische verhalen zich hebben afgepeeld. Na Paaseiland en Fiji krijgen we zolangzamerhand enig besef van de historie van de verschillende Polynesische volkeren, erg gaaf!
En deze trip bleek ook nog een bonus te hebben, want... de vrouw van de Maori die eigenaar was van dit bureautje die de trip organiseerde, bleek van Nederlandse afkomst en....we konden voetbal bij hen thuis kijken! We hadden al flink rondgekeken en gevraagd maar in Roturoa werd het niet live in de pubs of hotels uitgezonden....dus dit kwam als een geschenk uit de hemel!
Om 06.45 uur dus maar aangebeld en we werden ontvangen door een zeer vrolijke Ria ( hoe Nederlands kan het!) in een ochtendjas. We werden echt geweldig gastvrij ontvangen en konden op de bank plaats nemen om van Nederland-Frankrijk te genieten! We werden ondertussen nog getrakteerd op Hollandse pannekoeken en zaten samen met hen op de bank (wij in het Oranje en zij met sloffen aan in de vorm van klompen, voor deze gelegenheid) om Nederland met 4-1 van Frankrijk te zien winnen. Wat een ochtend, de wedstrijd was te gek, maar wij zullen deze wedstrijd ook nooit meer vergeten door de gastvrijheid en vriendelijkheid van Ria en Sunny!
Tijdens de laatste ochtend hier heb ik nog een klein gedeelte van de werkelijk geweldige mountainbike tracks van Rotorura mogen fietsen (echt MTB-en zoals het bedoeld is, prachtig single tracks door bossen, beekjes, veel hoogteverschillen en zeer veel verschillende technische stukken). Ze hebben hier allerlei tracks van verschillende zwaarte uitgezet en in 2006 zijn hier de wereldkampioenschappen gefietst, echt SUPER!
Gisterenavond zijn we aangekomen in Napier, een plaatsje in Hawkes Bay, jawel de wijnstreek van Nieuw Zeeland. In IJmuiden kochten we in de haven, direct bij de importeur altijd al een heerlijke Nieuw Zeelandse wijn, de Sauvignon Blanc van Sileni! Nu konden we dan eindelijk eens langs bij de makers van deze heerlijke wijn. Nadat we in Zuid-Amerika al allerlei Bodega's hadden bezocht, besloten we de rondleiding maar te skippen en meteen over te gaan naar het proeven. Naast de wijn de we al kenden hebben ze ook nog een heerlijke Pinot Noir en zelfs een lekkere Merlot (in 2007 de prijs gewonnen voor de beste Merlot van Nieuw Zeeland!). Jullie begrijpen het al, we hebben flink ingekocht en de camper ligt wat dichter bij de grond, zodat we in Nieuw Zeeland niet meer hoeven na te denken over welke wijn we gaan drinken....
Napier is trouwens een prachtig stadje! Nadat in 1930 de stad met de grond was gelijkgemaakt door een aardbeving (en de omgeving met zo'n twee meter werd opgehoogd in het gehele proces, waardoor een stadsuitbereiding mogelijk werd...) is de stad in de toen trendy art deco stijl opgebouwd. Overal vindt je prachtige voorbeelden van deze bouwstijl en het is onmogelijk om dit te missen!
We hebben de camper zojuist in de buurt geparkeerden morgen gaan we op weg naar een nationaal park om een van de mooiste wandelingen van Nieuw-Zeeland te gaan doen, de Tongariro crossing!
Fiji Eilanden
BULA! Dat is het eerste dat je op Fiji hoort en je hele vakantie blijft horen. Bula! betekten Hallo! en wordt bijna altijd vervolgd door handen schudden en vragen hoe je heet, waar je vandaan komt en of je Fiji leuk vindt. Wat dat betreft hebben de toeristische reisgidsen niets te veel gezegd. De bevolking van Fiji is heel erg hartelijk en vrolijk! Fiji iseen van de Polynesische eilanden in de Stille Oceaan. Een groot deel van de bevolking is van Polynesische afkomst (veel van de eilandjes in de buurt zoals Samoa, Tongo, etc.) en een ander aanzienlijk deel is afkomstig uit India en ooit als gastarbeider hier naartoe gekomen. Dus ook een mengelmoes van religies, methodist, katholiek, hindoe en moslim, hetgeen hier in redelijke samenhorigheid samenleeft.
Tja ... en dan de vraag of Fiji inderdaad HET bountyeiland uit de reisgidsen is? Euh ... JA ... zie de foto's van het eilandje waar wij verbleven. Fiji bestaat uit vele verschillende eilandjes waarvan er een aantal niet bewoond zijn. Er zijn twee grote (hoofd)eilanden, waar onder andere het vliegveld ligt. Met name die kleine eilandjes zijn echte bountyeilanden, maar als je ook echt de luxe verwennerij van een bountyeiland zoekt, zul je wel wat Fijiaanse dollartjes mee moeten nemen ... het is hier namelijk erg duur ... da's wel jammer. Anders dan bijvoorbeeld Bali, zit je hier zeker niet voor een dubbeltjeop de eerste rang.
Wij vlogen vorige week zondagmiddag van Auckland (Nieuw Zeeland) naar Nadi (Fiji). Dat is slechts de afstand van Nederland naar Griekenland. Bij aankomst een warme fohnwind en direct door naar een hotelletje in de buurt. Biertje in de bar gedronken (alleen maar backpackers en gemiddelde leeftijd 20/25 jaar, waar zelfs ik Natas me al een beetje oud ga voelen). Na een rumoerige nacht (omdat onze Franse buurjongens een Amerikaans meisje hadden opgedoken en middenin de nacht nog even in het zwembad vlak onder ons raam plonsden) de bus in en direct door naar de haven om vervolgens om negen uur 's ochtends op een enorme cataraman naar 1 van de kleine eilandjes te varen. Negen uur en al ruim 25 graden ... snel de zonnebrand met factor 30 erbij, anders verbrand je hier levend. Onderweg passeerden wehet eilandjewaar ooit de film Blue Lagoon is opgenomen. Voor vele dames onder jullie waarschijnlijk in die tijd ook een favoriete film.
Na vier en half uur kwamen we aan in Oarsman's Bay, naar zeggen 1 van de mooiste baaitjes van Fiji en dat was helemaal waar! Een heerlijke baai om te zwemmen en recht voor je hutje een groot koraalrif waar honderde prachtige gekleurde vissen rondzwemmen. Snel de masker en snorkel uit de rugzak en snorkelen maar! Echt fantastisch! Zelfs voor de ervaren duikers is het snorkelen hier echt super! Onze strandhut was daarentegen wat teleurstellend. Van buiten zag het er op afstand prachtig uit (zie ook foto's) maar vanbinnen was het oud, krakkemikkig en met de Fijiaanse slag schoongemaakt. Nou ... daar is de Franse slag heilig bij. Bij het schoonmaken van toilet, douche en vloeren werd niet eens een emmertje met sop gebruikt ... Enne ... de douche had wel twee kranen, maar zowel uit de warme als de koude kwam koud regenwater ... dat ben je na een dag of vier toch wel een beetje beu kan ik je zeggen. Dan zakt het bountygevoel soms even naar nul.
Het eiland werd in de gids omschreven als 'dit is wat de dokter bedoeld als hij zegt dat je er even tussenuit moet en helemaal niets mag gaan doen'. Dat klopte helemaal! Er was namelijk behalve zonnen, lezen, zwemmen en snorkelen ook helemaal niets anders te doen! Geen barretjes (behalve die vande appartementjes naast ons), geen restaurantjes, geen winkeltjes, niets, nada, nothing. Na een avontuurlijke reis van twee maanden door Argentinie en Chili had ik wel wat moeite om me over te geven aan niets doen ... ook niet even internetten, bellen, echt even relaxen. Er lag een dorpje op een half uur loopafstand en daar zijn we bij eb over het strand naartoe gelopen. Best even schrikken als je ziet hoe primitief de mensen hier leven. De school zag er echter wel erg netjes uit en er wordt zelfs een vorm van korfbal (netball) gespeeld! Guido kan de korfballers onder jullie precies uitleggen hoe het hier wordt gespeeld ... maar hij zit op dit moment diepin een grottenstelsel en is daar aan het raften, abseilen en tuben. Ik ben niet zo dol op grotten en kreeg het al benauwd bij het lezen van de folder ... ha ha. Voordat jullie de weg kwijtraken, we zijn nu dus in Nieuw Zeeland.
Nog even terug naar Fiji ... ook in dit dorp zijn de mensen weer uitermate vriendelijk en de kinderen lekker nieuwsgierig. Toen we vroegen of we een foto van ze mochten maken, gingen ze direct poseren en kwamen er kinderen vanuit allerlei hoeken aangerend om ook op de foto te mogen! Dat zijn toch de mooiste momenten, van die spontane acties en die maak je toch het vaakst met kinderen mee.
Na vier dagen lieten we de viezigheid voor gezien en zijn we met de catamaran terug naar het hoofdeiland gevaren. De dag erna naar het busstation wat in een Indiaase wijk lag, ineens allemaal vrouwen in sari's, rode stippen op het voorhoofd (zal vast een mooiere naam voor zijn), wierook en drukke marktjes waar weer van alles verkocht werd, van groenten en fruit tot kippen, curries en tassen. De tocht van 180 km over de Zuidkant van het eiland duurde vier uur in een overvolle bus. Let wel: dit was de express bus! Andere culturen zien en ontmoeten is prachtig, maar 'voelen' blijft toch wat minder prettig. Guido zat op de rand van ons driepersoons bankje, ik zat in het midden en naast mij aan het raam een man van een jaar of 50 die steeds in slaap viel en dan in elke bocht lekker tegen mij aan hing. Ik had hem al meerdere malen wakker gemaakt en teruggeduwd, maar zijn warme zweterige lichaam kwam steeds weer mijn kant op. Eenmaal wakker begon hij gezellig te kletsen en al snel kregen we de tip om zondagochtend naar de kerk in Lautoka te gaan. De geloofgemeenschap bestond vijftig jaar en er was een speciale viering. Zijn dochter zat in het kerkkoor dat zelfs naar Amerika en Europa reisde, dus dit moest wel goed zijn. We hadden al meer gelezen over de vrolijke kerkdiensten hier, dus why not?
De bus bracht ons naar Pacific Harbour waar Guido zou gaan duiken met HAAIEN! Bij aankomst in het hotel bleek dat beide duikscholen volgeboekt waren en we hadden geen andere opties, omdat we de dag erna weer zouden terugvliegen naar Auckland. Guido werd op de wachtlijst geplaatst en om kwart over acht 's ochtends zouden we horen of hij kon gaan. Dat was wel even een grote teleurstelling, want de kans is natuurlijk klein dat iemand afzegt voor zo'n unieke ervaring. We weten dat teleurstellingen ook bij reizen horen, maar dit is een once-in-a-lifetime. Er zijn namelijk niet zo veel plaatsen in de wereld waar dit kan. Dus 's ochtends vroeg toch de duikspullen bij elkaar geraapt en wachten op een telefoontje en .... ja hoor ... iemand had 's nachts waarschijnlijk van haaien gedroomd en haakte af!
Met de duikgroep daal je af naar zo'n 25 meter waar vervolgens een meter voor je een vuilnisbak wordt geopend met vis om aan de haaien te voeren. De duikinstructeurs zorgen voor het voeren en vervolgens komen van alle kanten enorm veel (en verschillende haaien) aangezwommen. Vervolgens word je 1 voor 1 uitgenodigd om naar voren te zwemmen en de haaien te 'aaien' ... volgens Guido voelen ze niet zacht aan maar juist als een geschuurde huid. Gelukkig ging alles goed en konden we 's avonds gewoon weer een TWEEpersoonskamer boeken ...
Na het duikavontuur terug de bus in en dit keer naast minder zweterige mensen. Guido naast een meisje dat journalistiek studeerde en haar leuke nieuwsgierigheid zal haar een goede journaliste maken. Guido kwam er niet aan toe om een bladzijde uit zijn boek te lezen, ze wilde alles van Nederland weten en vervolgens heeft ze Guido de spelregels van het Fijiaanse korfbal uitgelegd. Ik zat naast een moeder en dochter waarvan de dochter voor zes maanden op een eiland stage zou gaan lopen. Moeders wilde weten hoe lang ik al van huis was, of ik broers en zussen had, of Guido en ik getrouwd waren, etcetera. Nee, niet getrouwd en nee ... we zijn ook niet stiekum op Fiji in een witte bikini getrouwd. Wel trouwens een witte bikini gekocht, maar geen aanzoek, ha ha. Er komen namelijk veel mensen naar Fiji om te trouwen en de bruidssuite op een bounty eiland kost al snel zo'n 2.000 euro ... ongelofelijk.
Zondagochtend dus naar de kerk geweest en ik moet toegeven, een koor van zo'n 30 mensen is echt prachtig. Het deed me een beetje denken aan de film Sisters Act met Whoopie Goldberg, maar dan zonder het dansen. De kerk zat tjokvol, minstens 1.500 mensen en een voorganger die allerlei opzwepende teksten riep en waarna mensen met de armen in de lucht opstonden en in een soort trance ' Praise the Lord' riepen. Het is een bonteboel, zeker niet zo stil als in een Hollandse kerk en de kinderen spelen en lopen gewoon tijdens de dienst. Na een uur werd het erg warm in de kerk en begon het meisje achter ons met haar waaier naar ons te wapperen zodat we wat konden afkoelen, zo lief! Na twee uur vielen onze ogen bijna dicht en stond onze taxichauffeur (82 jaar! en kerngezond) keurig op ons te wachten om ons terug naar het vliegveld te brengen.
Opnieuw 30 graden ook al hebben we af en toe ook een buitje en bewolking gehad, maar dat is eigenlijk alleen maar lekker. Nu hebben we het warme bounty eiland achter ons gelaten en rijden we met onze luxe camper over het Noorder eiland van Nieuw Zeeland. Zie bij de foto's alvast een voorproefje ...
Paaseiland
Het eiland met de mysterieuze beelden, midden in de Stille Oceaan!
Eindelijk dan, Paaseiland. Voor mij 1 van de hoogtepunten van onze reis! Kon het al mijn verwachtingen wel waarmaken? Het moest bijna wel wat tegenvallen...Deed het dat?
Neeh, absoluut niet. Wat een bijzonder stukje van de aarde is dit toch. Vol met mystiek, roept dit eiland allerlei vragen op. Al het goede van de mens (hoe hebben ze toch met zulke beperkte middelen zulke mooie beelden kunnen maken en op al die plekken op het eiland gekregen), maar ook al het kwade (hoe hebben ze het zover laten komen dat er geen boom meer over was, geen vis meer te vangen, geen vogels meer te eten en waarom zijn ze over gegaan tot het omgooien van die beelden en het uitmoorden van tot voor kort goed bevriende buren?).
Overal waar je hier loopt of fietst voel je de historie. Overal zijn er ruïnes en is het duidelijk dat dit eiland ooit bewoond is geweest door veel meer mensen met een rijke cultuur! Om iets van het eiland te begrijpen (en al die foto´s van de beelden) toch even kort een stukje geschiedenis.:
Isla de Pascua, oftewel Rapa Nui. De eerste is de Spaanse naam en de tweede de Polynesische naam. Daarmee wordt meteen de dualiteit duidelijk. Oorspronkelijk werd dit eiland door Polynesische stammen bevolkt, waarschijnlijk vanaf een eilandengroep op zo'n 2.000 km afstand. Met kano's !!!! met een zeil zijn deze Polynesiers ooit aangekomen zonder kompas of ander materiaal om te kunnen navigeren. Pas in 1880 werd dit eiland door Chili als bezit geclaimd nadat eerder al Peruanen een groot gedeelte van de bevolking als slaven hadden afgevoerd om te werken in de mijnen. Nu staan ze met 1 voet in Oceanië (de polynesische eilanden) en met de andere in Zuid-Amerika. De bevolking is dan ook zo ongeveer nog voor 50% van Polynesische afkomst en de andere helft van Zuid-Amerikaanse afkomst.
Paaseiland is zo ongeveer de meest afgelegen plek ter wereld die je kunt bedenken. Circa 3.700 km vanaf Chili en 3.000 km vanaf Tahiti. Eeuwenlang hebben ze daar compleet geïsoleerd gewoond, totdat een Nederlander met Pasen dit eiland ‘herontdekte', vandaar de naam Paaseiland.
Paaseiland is natuurlijk met name bekend van de beelden, de grote koppen die aan de kust naar het binnenland staan gericht. Zonder mechanische hulpmiddelen uitgehakt, versleept over het eiland en over het hele eiland op platforms (ahu's) neergezet. Tegen de tijd dat het eiland door de Europeanen werd ontdekt was er geen boom van enige betekenis te bekennen en was het eiland een grote dorre vlakte. Hoe hebben ze de beelden versleept, waarom zijn ze hier mee doorgegaan totdat er geen boom meer over was om ze te vervoeren (en om huizen van te bouwen of de nodige kano´s) Waarom deden ze dit en waarom zijn uiteindelijk alle beelden omgegooid? Dat is één van de grote mysteries van de wereldgeschiedenis.
Het eiland is ooit gekoloniseerd door slechts tientallen Polynesiers. Uiteindelijk ontstonden er 12 dorpjes die als het ware allemaal een 1/12 taartpunt van het eiland hadden. In een relatieve korte tijd is de bevolking toegenomen tot een aantal dat teveel was voor dit toch kleine eiland (25 bij 15 km). Hierdoor ging men ook minder goede landbouwgrond gebruiken, bomen werden gekapt, erosie trad op, men had geen varkens en of andere grote beesten meer over, bijna alle vis was weggevangen en er waren bijna geen vogels meer. Er was roofbouw gepleegd op een ecologisch fragiel landschap dat zich ook niet meer kon herstellen en men bleef dus over met een te grote bevolking en structureel te weinig voedsel.
In het kort werden de beelden waarschijnlijk opgericht om de voorouders te vereren en hen gunstig te stemmen en zo om vruchtbaarheid, regen etc te vragen. Of om de andere dorpen te imponeren, of omdat de voorouders niet luisterden ging men over tot het maken van grotere en meer beelden. De dorpshoofden (annex priesters) beloofden de mensen voedsel en welvaart zolang men maar beelden maakten. Dat ging uiteindelijk zover dat men de laatste bomen gebruikte om beelden te vervoeren in plaats van kano's te maken om nog te kunnen vissen. Toen dit uiteindelijk niet tot het gewenste resultaat leidde (meer voedsel) keerde de bevolking zicht tegen de leiders en gooide de beelden om en gingen zelfs over tot het kannibalisme.
Dat konden we nu allemaal met eigen ogen zien en de manier om dat te doen en ook nog sportief te zijn is uiteraard op de fiets. Dus 2 mountainbikes gehuurd en 45 km het eiland rond, langs staande en gevallen Moia's (zoals men deze beelden noemt), langs de ruïnes van oude dorpjes en langs de groeve (een oude vulkaan krater) waarin nog heel veel onafgemaakte Moai's half in de wand bevestigd zitten. Helaas was het een dag met laaghangende bewolking en dus fietsten we de hele dag in de motregen. Dat betekent overal modder........ Dit mocht de pret niet drukken en we hebben de hele dag uitgebreid de tijd genomen om zoveel mogelijk verschillende plekken te bekijken. Het meest bijzonder is toch wel de groeve en de ernaast gelegen Ahu Tongariki met 15 weer opgerichte Moais. Een mooie tweede plaats is er voor de plek op het strand waar 7 Moia's zijn opgericht.
De dag daarna had ik plannen om te gaan duiken, maar ook voor mij maakten de weergoden duidelijk dat zij op Paaseiland bepalen wat er gebeurt en niet wij mensen...Door een te harde wind kon het duiken helaas geen doorgang vinden en aangezien wij een dag later alweer het vliegtuig terug nemen betekent dat helaas geen duik op Paaseiland... Plannen dus maar weer omgooien en een quad huren om de Moai´s te zien die op een wat minder toegangelijke plek liggen. Om eerlijk te zijn ook niet heel vervelend om over allerlei dirt road's met een quad te mogen spelen (en af en toe Natas in mijn oor te horen schreeuwen...)en dan weer op een plek uit te komen met nog meer van die fascinerende beelden.
Wat doen we nu meestal al die avonden? Vaak proberen we een Cabana te huren waar we zelf kunnenkoken en hebben we een avondje zoals thuis. Dat lukt lang niet altijd en dat betekent dan uiteten en dat is als het vaak voorkomt niet altijd zo leuk als het klinkt. Zo af en toe eten we dan maar gewoon een broodje op de kamer en nemen nog een kopje koffie (en/of een biertje) in de lokale kroeg. Deze avond gaan we echter op de toeristische tour, we gaan naar een show van de lokale dans en muziekgroep die ons gaan entertainen met de oorspronkelijk muziek en dans. Normaal zijn we niet zo van die ‘te' toeristische activiteiten, maar op de een of andere manier willen we dit toch wel zien. Bovendien komen er maar 40.000 toeristen per jaar naar Paaseiland, dus zó toeristisch kan het nu ook weer niet zijn.
En eerlijk is eerlijk, het was enorm de moeite waard. Angstaanjagend gebodypainte mannen voeren krijgsdansen uit en prachtige meiden dansen de bekende ‘holahoep'. We hebben gefascineerd gekeken en Natas moest (zeer toeristisch vonden wij) toch even met die echte mannen op de foto.....
Op de laatste ochtend ben ik nog even snel met de quad naar de groeve gereden om de laatste indrukken op te doen, voordat we met het vliegtuig weer moesten vertrekken. Nog 1 keer midden tussen de beelden en voor de laatste keer de vulkaankrater in om het kratermeer en de beelden te kunnen zien. Dat is meteen een prima tip, ga vroeg in de ochtend dan heb je de groeve echt helemaal voor jezelf. De meeste touroperators volgen een vaste route en komen laat in de ochtend aan bij de groeve. Heel bijzonder om in alle stilte tussen de beelden te lopen en alle gedachten op je in te laten werken. Ik vond het echt een hele bijzondere ervaring! Mocht je na het lezen van dit verhaal meer willen lezen over Paaseiland en andere volkeren op aarde die juist wel of niet hebben overleefd, lees dan het boek van Jared Diamond, Collaps genaamd (dit is de Engelse titel, maar hij is er vast ook in het Nederlands).
Op naar de wuivende palmbomen op Fiji!
Buenos Aires en op weg naar Santiago de Chili
En dan zijn we al weer 10 dagen verder ... de tijd vliegt hier, behalve als je eindeloos moet wachten hoog op de bergpas door de Andes ... maar daarover later meer.
Vorige week hebben we de wereldse watervallen van Iguazu achter ons gelaten en in de vroege ochtend onze Fiat Pallio weer aangespoord de tocht naar Buenos Aires voort te zetten. Ruim 1.300 km, maar dit keer over goed geasfalteerde proviciaalse wegen, waardoor de gemiddelde snelheid eindelijk weer eens iets hoger lag dan 40 km per uur. Wel hadden we op het lokale nieuws al dagen de stand van zaken in de gaten gehouden over de stakingen van de boeren die hier al zo´n week gaande zijn.
Na 700 km stuitten we op de eerste wegblokkade. Grote traktoren en landbouwwerktuigen versperden de weg, de politie stond er rustig bij te kijken en de boeren maakten onderling een praatje. Alle vrachtwagenchauffeurs en personenauto´s wachtten gelaten op het moment dat de boeren de weg weer vrij maakten, maar ja, hoe lang gaat dat duren? Tijd om op onderzoek uit te gaan. Guido in de auto gebleven en ik maar eens richting de boeren gelopen om een kletspraatje te maken. Mijn interesse in hun problemen (al heb ik de helft maar meegekregen) werd zeer gewaardeerd en binnen de korste keren ging het over de boeren in Nederland en uiteraard over ... Maxima!! Zij is naast Ajax, van der Sar en de overwinning van Argentinië op Nederland in de WK finale van 1978 toch wel hét onderwerp van gesprek zodra de Argentijnen horen dat we uit Holanda komen.
Na een stop van een kwartier mochten we weer verder rijden. De boeren willen meer subsidies, omdat tweederde van hun inkomsten naar de overheid gaat en ze te weinig (financiële) steun krijgen bij het uitbreken van vogelgriep, mond-en-klauwzeer en/of een plaag van fruitvliegjes. Na nog een A4-tje met statements te hebben meegekregen, konden we onze weg weer vervolgen en werd ons uitgelegd dat er tot Colón (300 km van Buenos Aires) nog twee blokkades waren. En dat klopte inderdaad. Alles verloopt hier echter heel vredelievend, dus we konden ons er niet druk om maken. Onze telefoon die tevens MP3 speler is (Tinie, dank je wel want we hebben enorm veel plezier van je cadeau) zorgt voor de nodige afleiding in de auto met De Dijk, Trijntje Oosterhuis, Robbie Williams, etc.
Aan het einde van de avond arriveerden we in Colón waar we in de Rough Guide (onze gids) een prachtig hotelletje vonden, zie foto´s. We waren de enige gasten zoals wel vaker in dit laagseizoen en dus eregasten. We kregen de grootste kamer met openslaande deuren naar een binnenpatio. ´s Avonds heerlijk gegeten in het naastgelegen restaurant waar we opnieuw de enige gasten waren. Tafeltje voor het uitkiezen, privé bediening en twee koks die het reuze interessant vonden om voor deze twee Hollanders een overheerlijke vis uit de naastlegen rivier te grillen. En of we de Argentijnse thee al hadden geprobeerd? Nou nee, die wordt hier in een leren mok gedronken met een soort pijpje. In de mok wordt verse thee gegooid en daarna wordt er kokend water op gegoten. Het restaurant verkocht de thee niet, maar de kok drinkt zelf de hele dag deze thee en dus kregen we zijn mok en werd persoonlijk door hem geïnstrueerd hoe deze thee te drinken! Na het calorierijke met overheerlijke toetje voor Guido (suggestie van de koks) werden we door het voltallige personeel uitgezwaaid en er werd nog even geïnformeerd hoe het Maxima was. Uitgelegd dat ze nog even moest bijkomen van Koninginnedag, maar dat ze haar draai in Nederland inmiddels wel gevonden had en we aan het einde van het jaar maar weer eens op de thee bij haar gaan ... (we weten nu namelijk hoe we die moeten drinken).
Colón bleek zo´n leuk plaatsje dat we er maar een extra dag zijn gebleven. Een park ingeweest met een bepaald soort palmboom dat bijna uitgestorven was en daarna naar een spa complex in de buurt waar alleen maar senioren waren, omdat het warme water goed blijkt te zijn voor allerlei spierpijntjes, reuma, huidaandoeningen, etc. Blijkt ook zeer goed te zijn voor reizigers die al duizenden kilometers in een Fiat Pallio door dit inmense land zijn gecrossed!
Dag erna bijna een uur hard gelopen langs de grote Rio met aan de overkant Uruguay, weer een uniek plekje toch? Vervolgens onze tocht naar Buenos Aires vervolgd. Eerst een hotelletje gezocht (bleek nog lastig te zijn, omdat het weekend was) en daarna naar het vliegveld om na ruim 7.000 KM (!) onze auto in te leveren. Na twee nachten hebben we ons hotelletje verruild voor een prachtige Bed & Breakfast en genoten van het verblijf in deze stad, die ook wel terecht het Parijs van Zuid-Amerika wordt genoemd.
Wat doe je in zo´n wereldstad vol passie, mooi weer, winkels, terrasjes en restaurantjes? Juist ja, shoppen, terrasjes pikken, Tango show bezoeken en vooral lekker eten! Om ook nog in beweging te zijn, lopen we zo veel mogelijk, hebben we een rondje hardgelopen door het stadspark en zijn we met de fiets en een lokale gids door de stad gekruist. Een leuke manier om zo´n grote stad met 3 miljoen mensen te ontdekken. Ik had voor vertrek in Nederland de Living gekocht waarin een groot artikel over Buenos Aires stond met allerlei tips over winkels met tassen, kleding, schoenen en restaurantjes. Nou, die tips waren top! Vandaag hebben we het pakket met nieuwe kleren en tassen naar Nederland verstuurd. Het is hier namelijk herfst, bijna winter en dus komen de kleren goed van pas zodra we terug zijn in Nederland eind november.
Enne ... om Buenos Aires naast het shoppen ook voor Guido leuk te maken, is hij zondag in de taxi gestapt om een belangrijke wedstrijd voetbal tussen twee Argentijnse clubs te bekijken. Ook daar verloopt alles vol passie en dus kwam hij met een grote glimlach terug naar het hotel. De foto´s zeggen voldoende ... niet echt mijn ding, maar op zo´n grote reis moet je elkaar ook vrij laten om dingen te doen die je leuk vindt en dat gaat ons samen perfect af.
Woensdagochtend hebben we de vlucht naar Mendoza genomen, een stad in het westen van Argentinië middenin de wijnstreek waar we met de auto al doorheen gekomen zijn. Net iets ten Zuiden van Mendoza op zoek naar een cabana, maar die lagen te ver weg. Uiteindelijk in een Posada (soort van omgebouwde wijnboerderij) terechtgekomen en daar was het heerlijk vertoeven. Geen keuken, maar wel een asado (bbq) dus ´s avonds maar weer eens een lomo (biefstuk) op het vuur gelegd met een heerlijke salade met verse avocado, zelf gemaakt knoflookbrood (ook op de asado) en een heerlijke Rosé van de plaatselijke bodega die we ´s middags met de fiets hadden bezocht. Opnieuw een bodega die ook naar Nederland exporteert, al weten we niet naar welke winkels. Dus zoekt allen naar Alta Vista (premium Malbec of Rosé) ... zeker een aanrader!
Wel lachen dat het overal ter wereld hetzelfde is: mannen en bbq´en ... de mannelijke medewerker die die avond dienst had om de Posada te bewaken kwam Guido meteen helpen bij het aansteken van de asado en toen we geduld moesten hebben totdat het hout goed brandde, nodigde hij Guido uit om naar de penalties van de Champions League te komen kijken. Ik stond in de tuin de salade klaar te maken en ik hoorde ze gillen van blijdschap toen bleek dat ONZE Van der Sar de beslissende penalty tegenhield ... mannen, bbq´s en voetbal ... tja ...
Al bij aankomst in Mendoza kregen we via via te horen dat de bergpas over de Andes naar Chili was afgesloten vanwege heftige sneeuwval!! Oh jee, we waren juist naar deze plaats gekomen, omdat je vanaf hier ¨makkelijk¨ met de bus kunt oversteken naar Santiago de Chili, de hoofdstad van Chili. Een bustocht van 8 uur dwars door de Andes wat al een excursie op zichzelf is. Even balen dus, want er was geen zicht op wanneer de pas weer zou open gaan. Het is zeldzaam dat de pas al in de herfst dichtgaat, meestal gebeurt dat een paar keer in hartje winter. Een vlucht vanuit Mendoza kost al snel zo´n 300 euro per persoon en de bus 11 euro.
Snel een aantal lijntjes uitgezet, want morgen vliegen we vanuit Santiago de Chili naar Paaseiland, vervolgens na een paar dagen weer terug naar Chili en de dag erna naar Nieuw-Zeeland. Met andere woorden: als de pas dicht blijft en de vluchten vanuit Mendoza vollopen, missen we onze vluchten naar Paaseiland en Nieuw-Zeeland. Even spannend dus en tijd voor groepsoverleg (zoals Guido en ik dat noemen zodra een situatie keer op keer verandert en we onze plannen moeten bijstellen).
Inmiddels hadden we weer een andere man achter de receptie die echt beweerde dat de pas nog steeds dicht was en er inmiddels 2.000 vrachtauto´s bij de grensovergang hoog op de pas in de sneeuw stonden te wachten totdat de weg weer sneeuwvrij zou zijn gemaakt. Toch bekroop mij het gevoel dat de pas wellicht toch die dag of de dag erna open zou kunnen gaan, omdat er toch hard met sneeuwschuivers werd gewerkt. Ik het telefoonnummer van de busmaatschappij gevraagd, waarop de receptionist mij inmiddels toch wat geïrriteerd aankeek en waarschijnlijk dacht ¨wat een eigenwijs ding, ik zeg toch dat die dicht is¨. Daarna ¨stiekum¨ met onze eigen mobiele telefoon naar de busmaatschappij gebeld en wat bleek? De pas ging over 40 minuten weer open en er was nog beschikbaarheid in de bus (je intuïtie volgen blijkt vaak goed te werken). Over anderhalf uur vertrekken, dus super snel onze rugtassen weer ingepakt en gevraagd of de receptionist een taxi voor ons wilde bellen. Hij keek inmiddels wat beteuterd.
Vervolgens bleek dat naast de boeren nu ook de taxichauffeurs aan het staken waren ... er wordt hier wat afgestaakt. Eerst de boeren, daarna de doktoren in Buenos Aires en nu de taxichauffeurs. Geen taxi te krijgen ... dus maar blijven bellen en bellen totdat we er uiteindelijk 1 vonden, een paar eurootjes duurder dan normaal, maar dat maakte allemaal niets meer uit. De bus missen en het risico lopen dat de dag erna de pas weer dicht zou zijn (er werd weer sneeuwval verwacht) en we dus een vlucht moesten nemen was vele malen duurder.
Net op tijd arriveerden we bij de busterminal, waarna de bus 45 minuten op zich liet wachten. Dat bleek achteraf het begin van heel veel wachten ... De eerste paar uur verliepen voorspoedig totdat we bij de grensovergang kwamen en de Chilenen van iedereen in alle bussen alle baggage wilden controleren op het importeren van fruit, zuivel of vlees. Vierenhalf uur wachten bij de grens, inmiddels werd het donker en hebben we tig potjes Klaverjassen gespeeld, muziek geluisterd en boeken gelezen. Aangezien we veel zelf koken hebben we standaard een tasje met peper, zout, knoflook etc bij ons. Voor de zekerheid de knoflook maar weggegooid, maar de speurhond vond mijn rugzak toch wel heel bijzonder (lekker) ruiken en dus mocht de tas open onder begeleiding van de douane en dook de golden retriever met zijn neus diep in mijn tas. Alles verliep echter heel gemoedelijk, er werd niets gevonden, dus werden we bedankt en mocht de tas weer dicht. Na de douane om onbekende reden nogmaals een half uur gewacht en vervolgens door naar Santiago de Chili. Daar kwamen we om kwart voor één Chileense tijd (Argentijnse tijd kwart voor twee) op de busterminal aan.
Vervolgens 30 wachtenden voor ons op de taxi waar er sporadisch 1 kwam aanrijden in de stromende regen. Een uur later zaten we eindelijk in de taxi, inmiddels kwart voor twee, uitgelegd dat we geen reservering hadden maar dat we bij een bepaald hotel uit onze gids wilden aankloppen. Daar aangekomen bleek het hotel vol en gaf onze taxichauffeur aan dat hij geen tijd meer voor ons had, omdat hij iemand op het vliegveld moest ophalen ....gggggrrrrr meer dan een uur staan wachten en vervolgens wilde hij ons dus weer terug brengen naar de busterminal!! Dacht het niet en dus de discussie maar aangegaan, ja, ja, mijn Spaans gaat in hoog tempo vooruit, ha ha!
We hebben de chauffeur zover weten te krijgen dat hij ons in de stad bij een andere taxi afzette die ons vervolgens keurig naar een ander hotel heeft gebracht waar we om kwart over twee ´s nachts dan eindelijk in een bedje konden kruipen ... zo een heel avontuur, maar we zijn dus op tijd voor onze vluchten naar Paaseiland en verder!
Nu zitten we aardig brak achter de computer, website bijwerken, familie skypen (voor de leken onder ons, bellen via de computer) en zojuist via de webcam ons nichtje Loïs voor het eerst zien lopen!! Toen we uit Nederland weggingen kon ze nog niet lopen, maar inmiddels zet ze dapper flinke pasjes, erg gaaf om te zien, want uiteraard missen we dat soort dingetjes thuis zeker wel! Internet en webcam zijn dan echt een uitkomst, heerlijk. Zeker als ze vervolgens op de laptop een dikke kus geeft en haar nieuwsgierige neusje zo ongeveer door mijn beeldscherm komt, echt genieten!
Morgenochtend naar Paaseiland, de plek waar Guido al maanden naar uitkijkt! Hij is super geïnteresseerd in de beelden die Paaseiland zo uniek maken vanwege de historie, een eiland dat zo ongeveer de meest geïsoleerde ligging op aarde heeft. Mij trekt Paaseiland iets minder, maar als je met z´n tweeën op reis gaat, moet ieder zijn dromen kunnen waarmaken en dus is Paaseiland geboekt in ruil voor de Fiji eilanden ... juist ja die eilanden met witte bountystranden en wuivende palmbomen! Tot binnenkort maar weer! Adios!