Op dit moment giert de adrenaline nog volop door ons lijf ... we zijn zojuist vanaf 4,5km hoogte uit een vliegtuig gesprongen!!

Het was een ontzettend gave skydive boven de Zuideralpen van Nieuw-Zeeland met besneeuwde bergtoppen en uitzicht over Lake Wanaka, Mount Cook, Mount Aspiring en in de verte Queenstown en het meer. Onlangs wilden we een skydive in Taupo doen, maar toen lieten de weerscondities het uiteindelijk niet toe. Het weer is hier in Nieuw-Zeeland erg moeilijk te voorspellen. Ook al zeggen ze in de ochtend dat het 's middags zonnig gaat worden, dan nog kan het diezelfde middag zwaar bewolkt zijn en sneeuwen. En dus was het nu ook weer even spannend. We zouden ons om elf uur vanochtend moeten melden, maar toen bleek er nog te veel bewolking te hangen. Om 1 uur brak de zon volledig door en was er een strakblauwe lucht.

Eerst het nodige papierwerk invullen met vooral de melding dat we het skydive centrum in geen geval konden aanklagen als zich problemen zouden voordoen, zoals benen breken, invaliditeit of zelfs de dood. Dit soort formulieren ken ik nog wel van mijn incentivetijd als er bijvooorbeeld een bobsleeafdaling gemaakt moest worden en het is juridisch gezien ook heel begrijpelijk, maar het klinkt nooit zo gezellig. Na een instructievideo en kennismaking met onze tandemskydive instructeurs was het tijd om de lucht in te gaan en zoals de receptioniste lachend zei 'it's time to fall to earth' ... slik.

Met een gezonde spanning gingen we aan boord van het mini vliegtuigje, gewoon zittend op de grond en ondertussen waren de cameramannen al druk in de weer om leuke shoots van ons te maken. Zo veel mogelijk proberen te lachen en de zenuwen ver weg stoppen, ha ha. Voor de sprong hadden we een minuut of tien een prachtig uitzicht over de omgeving, op dat moment lijkt het nog of je gewoon een 'scenic flight` hebt geboekt, maar niets is minder waar ... we gaan niet terug naar de landingsbaan, maar springen op 4,5km 'gewoon' uit het vliegtuig.

De spanning stijgt en dan is daar het moment dat Guido als eerste het vliegtuig mag verlaten ... iemand zien vallen is erger dan zelf vallen, kwam ik later achter. Nadat Guido aan zijn vrije val was begonnen, was het mijn beurt en die van mijn instructeur Jeff. Nek naar achteren, handen op je borst en benen naar achteren om zijn benen geklemd, na een 'here you go' liet hij zich naar voren vallen en de volgende vijf seconden zijn de ergste die je je kunt voorstellen. In die paar seconden lig je op je rug naar de aarde gekeerd en zie je alleen de hemel boven je en hoor je het keiharde suizen van de wind. Enigszins wat zuurstoftekort op deze hoogte (of kwam het door het korte en snelle ademen?) en vervolgens omdraaien met je gezicht naar de aarde ... euh naar de bergen, de meren en het stadje. Wat een ongelofelijk mooi uitzicht, letterlijk en figuurlijk adembenemend. Na de eerste tien seconden gaat er een wit inimini ballonnetje open, waardoor je het gevoel krijgt dat je drijft maar ondertussen val je met een razendhoge snelheid to earth. Deze vrije val duurt 1 minuut en je voelt de kou aan je gezicht. Wat je op zo'n moment denkt en voelt, valt niet in woorden te beschrijven. Na een minuut gaat de parachute open en heb je hetzelfde gevoel als een luchtzak tijdens een vlucht. Ik dacht van tevoren dat het springen uit het vliegtuig het ergste zou zijn, maar ik vond juist dit deel met de parachute 'minder aangenaam' met name omdat een golf van misselijkheid omhoog kwam. Helemaal dizzy en handen en voeten tintelend zweefden we op dat moment door de lucht. De instructeur informeerde nog even of ik moest overgeven, waarop ik nee antwoorde en hij lachend zijn 'that's lucky for me'!

Ondertussen wees hij Guido aan die ook lekker met z'n parachute naar beneden aan het zweven was. Andersom had de instructeur van Guido hem op mijn vrije val gewezen ... en dan maar hopen dat de parachute opengaat, want dat is toch wel je ergste nachtmerrie. Na een hele zachte landing konden we elkaar weer in de armen vallen, maar voor het zover was moest ik eerst ff liggen van de duizeligheid. Aangezien ik nog vastgesnoerd zat aan Jeff, lag ik boven op hem en moesten we allebei wel vreselijk lachen.

Wat een ontzettend gave ervaring, een echte 'once-in-a-lifetime'!! Na de skydive op het terras met een heerlijk zonnetje en rond het vriespunt een koud biertje gedronken op deze unieke ervaring. Proost! Jullie kunnen uiteraard weer de foto's bewonderen, maar het lukt ons nog niet om de video van de vrije val op de website te zetten. Zodra het gelukt is, krijgen jullie een seintje.

Tja ... de overige activiteiten van de afgelopen dagen vallen nu een beetje in het niet hoor. Na Dunedin zijn we naar Queenstown gereden waar we ontzetted veel geluk hadden, want die dag was voor het eerst in dit seizoen een deel van de skipistes open gegaan. 's Avonds direct ski's en snowboard opgehaald en de dag erna met de skibus naar het begin van de liften. We kwamen er al snel achter dat de Nieuw-Zeelanders de skipistes al erg snel open gooien, want her en der moesten we toch wel aardig wat graspollen ontwijken. Twee liften en een achttal pistes, voldoende voor een dagje, zeker als je het twee jaar niet hebt gedaan. Aan het einde van de dag voelden we toch wel onze beentjes en zijn we op onze camping de sauna ingedoken.

Vandaag en de dag van het skien waren eigenlijk de enige twee zonnige dagen van deze week. De rest hebben we in donkere bewolking, regen en mist gereden. Dat is wel erg jammer, want je rijdt waarschijnlijk door een prachtig gebied waar je maar de helft van ziet. Maar ja, dat is het nadeel van de winter hier. Voordeel is dat je nog even het jaarlijkse winterfestival van Queenstown mee kunt pakken. We hadden geen idee van dit festival, maar we bleken precies op het juiste moment in town te zijn. Vrijdag een rustdagje genomen (er werd toch regen voorspeld, ook op de pistes), lekker boekje gelezen en 's avonds het centrum in. Een groot podium op een centraal plein waar al een heerlijke band aan de gang was. Om half acht brak het vuurwerk vanaf een boot los, waarna het Winterfestival officieel geopend was. Daarna verwachtten wij meteen een wervelend optreden van de band, maar nee, de Nieuw-Zeelanders doken de kroegjes in de buurt in of gingen lekker snacken bij een van de vele tentjes rondom het podium. Eigenlijk wel heel bizar, maar ja, 'when you are in Rome, act like the Romes' zo ook in Queenstown. Dus met dikke winterjas en muts op de Ierse kroeg in en daar bleek het erg gezellig te zijn.

Dag erna naar Milford Sound vertrokken. Dit is een prachtig fjorden gebied op het Zuidereiland en is de plek op aarde waar (op een berg in Haiti na) de meeste regen per jaar valt. Niet echt mijn regio zou ik zeggen, moet er niet aan denken om daar te wonen, maar er zijn mensen die dat helemaal niet erg vinden. Zo kwamen we op een camping terecht waar de eigenaar al jaren woonde en enorm enthousiast was. Hij stookt het warm water voor de douches met haardhout op (helaas werden dus short showers appreciated) en de excursies in de omgeving zijn: glowwormen op 500 meter afstand, de oudste boom van het park (1200 jaar oud) waar hij zelf een track naartoe had aangelegd en een forel die in het plaatselijke beekje eitjes aan het leggen was (behalve op de dag dat wij er waren). Wel mooi om te zien hoe mensen zo 1 met de natuur kunnen zijn en leven en zo van de kleine dingen in het leven kunnen genieten. Dag erna de wandeling naar de boom gemaakt (Guido er uiteraard nog ingeklommen) en naar de start van onze drie uur durende wandeling gereden. Helaas moesten we die eerder afkappen, aangezien ik een lichte knieblessure heb opgelopen en de ondergrond vol met sneeuw en ijs lag, waardoor het geen comfortabele wandeling voor mij zou worden. Jammer, maar helaas. Jullie begrijpen dat Guido vanaf nu zijn oude beroep weer heeft opgepakt en ik van de fysio drie keer per dag zware krachtoefeningen moet doen en mijn knie met ijs moet koelen ... Niets ernstigs hoor, maar wel even wat rustiger aan doen en dus geen steile wandelingen. Deze week wel even kijken of ik nog rustig kan skien. Morgen gaan we dit prachtige stadje Wanaka weer verruilen voor de gletsjers aan de westkust, maar als het zonnetje morgen nog schijnt gaan we eerst nog even de omgeving hier verkennen!