Nepal; samen met Patagonie een van de twee bestemmingen waarvan we meteen zeker wisten dat deze in onze reis opgenomen zou worden. Na ruim 6 maanden reizen zijn we er dan eindelijk!

Na de Indiaase grens te voet overgestoken te zijn, blijkt dat we nog net op tijd zijn om ons visa te verkrijgen aan de Nepalese zijde van de grens. Een half uurtje later en we hadden terug naar India gekund en hadden we de volgende morgen poging 2 kunnen wagen.... We zijn zo langzamerhand gewend aan grenstaferelen en ons geduld en opgedane ervaring bij andere grenzen kunnen we hier goed gebruiken. Eindeloze rijen, heel veel stempels na nog veel meer vragen en na de nodige betalingen hebben we het beoogde visum te pakken. Wat meteen opvalt is dat in vergelijking met vierhonderd meter terug aan de Indiaase zijde het hier veel schoner, stiller en rustiger is. Dat denken we in ieder geval de eerste paar minuten, totdat we in een opstootje komen waar een aantal jonge mannen wordt afgevoerd door de aanwezige militairen. Er blijken zo af en toe rellen te zijn aan de grens tussen jongeren uit India en Nepal en we komen er toevallig midden in te zitten. Snel worden wegeholpen door de aanwezige Nepalezen die het goed met ons voor hebben en als we later in het hotel ingecheckt hebben blijkt dat het weer rustig is op straat. Alleen aan de patrouilerende militairen kun je merken dat er iets gebeurd was die avond. Het is meteen het laatste aan onrust en hectiek dat we tot nu toe hebben meegemaakt in Nepal.

Wat een heerlijk land, mensen lachen, roepen Namaste (hallo,goedemorgen/middag/ avond) naar je, het is er schoon (ook al lopen ook hier de koeien op straat) en de sfeer is gewoon relaxed te noemen. Wat een verademing als je net uit de hectiek van India komt.

Pokhara is de 2^e stad van Nepal en heeft naast een oud historisch gedeelte waar bijna geen toerist komt (wel doen, is zeker de moeite waard, geen toeristische taferelen maar het gewone leven in de stad observeren), een tweede woonkern aan het meer, the lakeside. Hier vind je alle toeristische hotels, restaurants en agencies die jouw trekking kunnen regelen. Het barst er van de winkeltjes die allerlei ‘merk' kleding etc verkopen. Je kunt hier echt hele goede kopieen kopen van allerlei outdoorkleding, slaapzakken, rugzakken, echt alles wat je voor een trekking nodig hebt is hier te koop. Uiteraard veel goedkoper dan thuis en voor bijna dezelfde kwaliteit (claimt men, maar dat is uiteraard niet waar). Wat de originele fabrikanten hiermee mislopen is echt enorm, maar als je nog iets nodig hebt voor een trekking toch wel enorm makkelijk.....

Pokhara is een heerlijk stadje en voor ons een van die plekken op de reis waar het even heerlijk uitrusten is. Lekkere restaurants, relaxed sfeertje, prachtig uitzicht op het Annapurna massief en de plek om je lichamelijk en geestelijk voor te bereiden op een 11 daagse trekking! De laatste spullen gekocht (Natas een paar wandelstokken, net echte Leki's maar door ons al snel haar Fakies genoemd), ik nog een dagje Mountainbiken in de foothills van de Himalaya en het ticket gekocht voor de vlucht naar Jomsom, het vertrekpunt van onze trekking. Jomson is een plaats op het Annapurnacircuit, een 21 daagse trekking rondom het Annapurnagebergte. Watjes als wij zijn , doen wij niet de gehele trekking maar een gedeelte ervan. Je vliegt naar Jomson en loopt terug naar Pokhara, een trekking van 6-8 dagen. We hebben er nog wat daagjes aan toegevoegd door verschillende routes te combineren en na elf dagen waren we weer terug in Pokhara.

De vlucht naar Jomsom is er een om te onthouden. Met mijn voeten tussen de piloot en de co piloot vliegen we voor mijn gevoel rakelings over boomtoppen en bergkammen (en ja, de track record van deze maatschappij is niet heel best, er stort wel eens iets neer zullen we maar zeggen) om slecht 20 minuten later op een kort landingsbaantje neer te strijken. Jomsom ligt op 2700 meter en je voelt meteen al dat je op hoogte zit; allebei zijn we wat kortademig. Dat beloofd wat want we zijn van plan om deze dag naar Jharkot te lopen dat op 3800 meter ligt. De tocht daarnatoe bleek best te doen, de eerse uren loop je langs de rivier op en pas de laatste uren stijg je nog 600 meter. Bij aankomst blijkt dat we toch allebei hoofdpijn hebben, misselijk zijn en absoluut geen trek hebben in eten; hmmm lichte verschijnselen van hoogteziekte. We dwingen onszelf toch te eten en na een goede nacht ging het weer heel redelijk.

De tocht zelf was zeer afwisselend; je loopt boven Jomsom in een soort van maanlandschap met uitzicht op het Annapurnamassief (toppen van 7000-8000 meter)aan de ene kant en de Dhaulagiri (8200meter) aan de andere kant en als je meer naar beneden gaat wordt het steeds groener en je eindigt in een soort van subtropisch regenwoud. De tocht gaat door verschillende eeuwenoude dorpjes en en stadjes met verschillende volkeren. Het ene karakteristieke gezicht wisselt het andere af en mensen zijn bijna overal vreselijk vriendelijk.

De accomodaties waren boven verwachting, overal schone kamers en bedden en zelfs drie keer een kamertje met een eigen badkamer! We hebben zowaar 4 keer een warme douche gehad!!!! Het eten was prima, Nepalees en Westers en we hebben nog nooit zoveel appeltaart op als hier; ze noemen het hier niet voor niets de applepie trek (en vergeet niet de gefrituurde snicker en mars) De eerste dagen lopen bleek makkelijker te zijn dan gedacht (oke wat blaren, maar voor de rest eigenlijk geen noemenswaardige problemen), je komt in een soort van cadans en je loopt zo'n 5-6 uur per dag je hoofd compleet leeg. Je stopt op plekken waar je weken zou kunnen verblijven, geniet om elke bocht van een ander uitzicht etc etc. Bekijk de foto's en je krijgt een idee.... Hmmm achteraf hadden we toch misschien het gehele Annapurna circuit moeten doen.....

Was alles dan positief? Nee, helaas niet. We hebben mazzel in de zin dat de politieke situatie in Nepal verbeterd is. De maoisten zitten nu in de regering (tot vorig jaar waren ze zeer actief als rebellen en waren er bomaanslagen en was het op zijn zachts gezegd onrustig) en aan het eind van de trekking word je niet meer opgewacht door Maoisten die een ‘donatie' vragen. Maarrr, een groot gedeelte van de route naar Jharkot is veranderd van een pad voor ezels en mensen in een (zei het slechte) weg waar jeeps , tractoren en motoren rijden. Geen enkele reisgids of iets dergelijks maakt hier melding van, maar er zijn hele stukken waar je voor het gevoel over de drukke weg loopt en je vaak moet wegduiken voor (het stof van) de jeeps....De monsoon zorgt er voorlopig nog elk jaar voor dat de weg weer tijdelijk onbegaanbaar is en er slechts stukken zijn waar de jeeps kunnen rijden. Gellukkig valt dit samen met het begin van het trekkingseizoen , dus het aantal jeeps valt dan ‘nog mee'. Volgens de Nederlandse eigenaar van een hotel in Tukuche wordt dit het begin van het einde van de populariteit van de trek; wie wil er nu over een weg lopen vol met auto's. Gelukkig zijn er wel een aantal minor trails, alternatieve routes die steil bergop- en afwaarts gaan, maar die wel prachtig zijn. Dat hebben we een aantal keer gedaan en het is een echte aanrader!

Daarnaast merk je dat veel kinderen verwend/verpest zijn geworden door het toerisme. Veel kinderen bedelen/vragen om snoepjes/pennen en geld omdat ze ervaren hebben dat veel toeristen dit geven. In het laatste stuk werden we zelfs een aantal keer tegengehouden door groepjes kinderen die een donatie vroegen voor een niet nader bepaald doel; hebben ze toch wat geleerd van de maoisten........

Maar, positief als ik ben, er blijven kansen voor Nepal en voor dit specifieke gebied. Het blijft prachtig en als ze treks en weg gaan scheiden komt het wel goed, het gebied is zo ongelooflijk mooi! En de kinderen, tsjaa , als wij als toeristen nu eens beginnen met het goede voorbeeld.....

P.S. we hebben nog wat foto's toegevoegd aan de India serie. Mochten jullie nog geinteresseerd zijn in foto's van onze kamelensafarie in de woestijn, dan vind je deze onderaan bij de India foto's.