India

Incredible India! Dat is de slogan die het Indiaas verkeersbureau gebruikt om het land te promoten en ik kan geen betere slogan bedenken. Incredible in vele opzichten ....

Men zegt wel eens India is een aanslag op al je zintuigen en niets is minder waar. Dit geldt zowel in de positieve als de negetieve vorm. Je kijkt je ogen uit: overal lopen vrouwen in prachtige, kleurrijke sari's met de bekende rode stip op het voorhoofd en met henna beschilderde handen. De mannen dragen vaak een knalrode tulband, de olifanten zijn bij festivals fantastisch mooi beschilderd en alle vrachtwagens zijn een kleurrijk geheel. India is een ideaal fotoland, je blijft maar schieten. Maar ook kijk je je ogen uit als je bij het stoplicht ineens naast een kameel staat of als je de winkel uitloopt en je oog in oog staat met een van de vele koeien. Koeien zijn hier heilig en hebben daarom geen restricties. Over aanslag op de zintuigen gesproken ...

De geur in India is op z'n minst gevarieerd te noemen, maar veelal volstaat 'smerig'. Deze koeien laten in alle straten van elk dorp of stad hun behoeftes achter. Hier komen weer vele insecten op af en de vele riksja's zorgen voor de verspreiding van dit geheel. In India wordt in zoverre wij gezien hebben geen vuilnis opgehaald, dus alles ligt op de straten en in de open riolen weg te rotten. Tesamen met een temperatuur van meer dan 38 graden in de schaduw zorgt dit rottingsproces voor een ondraaglijke geur. Deze smerigheid wordt af en toe aangenaam afgewisseld door de geur van de vele overheerlijke curries, al is je etenslust soms wel tot het minimum gedaald. Wij dachten dat we na Papua wel wat gewend waren, maar India slaat echt alles op het gebied van smerigheid! In tegenstelling tot Papua zijn de mensen hier vaak wel redelijk schoon, maar ze maken van hun land echt een vuilnisbelt.

Om misverstanden te voorkomen praten wij alleen over dat deel van India dat wij gezien hebben. Het is een enorm groot land met meer dan 1 miljard mensen, dus we kunnen niet zo maar uitspraken over alles en iedereen doen. En onze ervaringen zijn natuurlijk persoonlijke meningen, er zijn waarschijnlijk ook mensen die India het mooiste en leukste land ter wereld vinden. Ik ben blij dat ik India heb gezien, maar het was een heftige ervaring. Bovendien heb ik respect voor alle Japanners die door India reizen, een groter contrast kan ik me niet voorstellen. Zouden ze al hun slippertjes ook meenemen?

Het schijnt in het Zuiden veel relaxter en schoner te zijn, dus daar kijk ik nog enorm naar uit. Het land heeft heel veel indrukken achtergelaten, maar het reizen door India maakt je vreselijk moe en onrustig. We zijn inmiddels drie dagen in Nepal en dat is echt een verademing. De bergen, de groene weiden, de heerlijke frisse bergluchten en de super vriendelijke bevolking maken dit meer het land voor mij dan India. Morgen beginnen we trouwens aan onze tiendaagse trekking door de uitlopers van de Himalaya, een ouder Tibetaanse handelsroute.

Maar goed, ik dwaal af. We hebben onze ogen goed de kost gegeven en onze neus zit vol met herinneringen, letterlijk en figuurlijk aangezien de zandstormen in de woestijn ook hun sporen nalaten ha ha. Over smaak valt niet te twisten wordt altijd gezegd en dat klopt. Sommige mensen vinden de curries in dit deel van India te spicy, maar wij vonden ze heerlijk (afgezien van de vele olie die ze gebruiken, want daar is Sonja B. niet blij mee). Palak Paneer, Chicken Tikka uit de Tandoor en overheerlijke Naan en Roti, op culinair gebied is het een feestje. Euh ... zo lang je maar geen bacterien binnenkrijgt, maar dat is bijna onmogelijk. Om de beurt hebben we wel een paar dagen buikkrampen gehad, maar niets ernstigs. Dat hoort gewoon bij het reizen door India.

En dan de aanslag op de oren ... wie ooit in India is geweest, herkent vast en zeker onze bevindingen in het verkeer. Er wordt 24 uur per dag heel hard getoeterd, als je wilt inhalen, als je niet wilt inhalen, als er een kameel op de (snel)weg loopt, als een koe oversteekt, als een familie voor de zoveelste keer zonder links of rechts te kijken oversteekt, als een riksja gaat rijden of gaat stoppen .... ga zo maar door. In principe dus altijd toeteren. Bij ons toeter je omdat er gevaar dreigt, maar iedereen rijdt in India als een malloot, dus er dreigt altijd gevaar! Om gek van te worden ... Na zeven maanden zijn de oordopjes voor het eerst uit de rugzak gehaald, anders heb je een korte nachtrust.

Slaap je niet, dan rust je toch zei mijn oma vroeger altijd, nou daar heb ik India nog vaak aan moeten denken. Ook bij festivals waarbij groepen met een soort praalwagen dansend door de stad gaan staat de muziekknop altijd op het maximale volume.

Last but not least je gevoel. Indiers willen echt alles aan je verkopen en ze maken dit op een zeer opdringerige manier aan je duidelijk. Op Fiji ontmoeten wij een jongen die letterlijk zei ' In India I felt like a walking ATM'. Zodra je de auto uitstapt of de hoteldeur achter je dicht laat vallen staat er wel iemand naast je en je kunt ze niet gemakkelijk van je afslaan. Buiten de toeristische plekken is dit uiteraard wel minder, maar Indiers blijven een bijzonder volk. Vooral de mannen kunnen eindeloos naar je staren en ze zullen absoluut niet wegkijken als jouw ogen hun ogen bereiken. Ze blijven je doordringend aankijken, vaak zonder een glimlach (ook niet als jij dat doet) en dit geeft een zeer onbehaaglijk gevoel, zeker voor vrouwen. Mannen kleden je uit met hun ogen en al op de eerste dag werd duidelijk dat je alle Westerse kleding in je rugzak kunt laten en zo snel mogelijk wijdvallende, bedekkende Indiaase kleding moet kopen. Zo gezegd, zo gedaan, voor nog geen vijf euro een geheel nieuw tenue. Zelfs dan proberen ze nog steeds met hun ellebogen je borsten aan te raken of net iets te dicht naast je te lopen, bah!

Je hebt ook het gevoel dat je continue alert moet zijn en dat is vermoeiend kan ik je zeggen. Uiteraard zijn we ook een aantal alleraardigste Indiers tegengekomen, waaronder onze chauffeur, maar de Indiaase bevolking heeft bij mij geen warm gevoel achtergelaten. De bevolking straalt niet massal vriendelijkheid af. Kinderen vormen veelal een uitzondering. Die lachen nog wel naar de toeristen of zwaaien als ze naar school lopen, maar de vraag naar balonnen, pennen, eten en geld is hier het grootst van alle landen waar we tot nu toe gereisd hebben. Overal zie je op een gegeven moment de negatieve gevolgen van toerisme. Kinderen gaan om dingen vragen en gaan soms niet eens meer naar school, omdat bedelen meer geld oplevert en in India is dat helaas al omonkeerbaar denk ik.

Over India kan ik nog wel uren vertellen, maar we zullen ons beperken tot een korte beschrijving van onze trip. Vanuit Singapore zouden we via HongKong naar Delhi vliegen, maar omdat er een typhoon over HongKong raasde werden we omgeboekt naar de directe vlucht naar Delhi, perfect voor ons! Delhi is een shock, een grote wirwar van mensen en markten en inmiddels was er twee dagen daarvoor de zoveelste bomaanslag geweest. We besloten zo snel mogelijk naar Rajastan, een provincie in het Noord-Westen van India te reizen. Dag erna een ambassadors auto en chauffeur gehuurd en de eerste dag meteen 10 uur in de auto gezeten. Na een uur werd duidelijk dat de airconditioning kapot was en dus was het echt afzien in de auto. De auto zelf is echt lachen, prachtig ding en gelukkig hadden we een rustige chauffeur die perfect reed! Via Mandawa en Bikaner naar Jaissalmer, een plaats die nog maar 150 km van de Pakistaanse grens ligt. Wat ons betreft was dit het hoogtepunt van onze tweeweekse tour. Het ford van Jaissalmer is 's avonds prachtig verlicht waardoor je vanaf 1 van de vele dakterrassen een sprookjesachtig uitzicht hebt.

Vanuit Jaissalmer een dag op de kameel gezeten de woestijn in! Een unieke ervaring, met name het opstaan en gaan zitten van de kameel, oeps! We hebben veel gelachen en met ons internationale gezelschap hadden we een gezellige nacht in de woestijn. Gewoon op een matje in het zand en een slaapzak onder de sterrenhemel. In het maanlicht zie je op vijf meter afstand je kameel rustig zitten, slapen doen ze niet. Heel romantisch zou je denken zo slapen onder de sterrenhemel, maar als je 's ochtends een oog opendoet, zie je meteen een mestkever die druk bezig is de kamelenkeutels naar zijn holletje te slepen ... goeiemorguh!

Vanuit Jaissalmer naar Jodphur waar we het ford zouden bezoeken om de blauwe stad te bekijken. We kwamen 's avonds laat aan en het was een zoektocht naar een hotel. De oude stad was afgesloten vanwege een festival dat de dag erna zou beginnen. We konden met een riksja verder, maar het krioelde er weer van de mensen, iedereen was aan ons aan het trekken en ik had er gewoon geen goed gevoel bij om in het donker nog door die steegjes te gaan. Die ochtend erna bleek dat we de juiste beslissing hadden genomen. Vroeg in de ochtend waren duizenden mensen op de been om in de tempel in het ford een offer te brengen, er is paniek uitgebroken en zijn er 150 mensen door vertrapping de dood in gejaagd. Vreselijk! We hebben de stad na het ontbijt direct verlaten, het ford was afgesloten voor publiek, de sfeer was tot het nulpunt gedaald en onderweg zagen we verschillende malen familieleden die een brancard tilden met daarop de overledene gehuld in doeken en bloemen. Ze brachten alle lijken naar een bepaald punt in de stad voor een massacrematie. Tja ... en onze reis gaat gewoon verder ... heel raar op zo'n moment.

Doorgereist naar Ranakphur, een klein plaatsje met een prachtige Jain temple. 's Middag een hotelletje met zwembad opgezocht en even lekker relaxen. Touren door Rajastan betekent heel veel auto zitten, rijden over veelal zeer slechte wegen met gemiddeld 40 km per uur en zonder airconditioning liep de temperaat in de auto op tot 40 graden. Onderweg bezoek je vele paleizen, fords en tempels. De weg van Jodpur via Ranakpur naar Udaipur was wel de mooiste van allemaal. Om de tien minuten vroegen we onze chauffeur te stoppen. Prachtige plaatjes van bedoeinen volk, geitenherders en waterbuffels die lekker in de rivier liggen te badderen, echt onzettend mooi!!

In vele stadjes in Rajastan kun je voor circa 15 euro per kamer in een paleis overnachten. Dit zijn echt prachtige locaties, vroeger en soms nog steeds in handen van de Maharadjas. Elke kamer is anders en ademt de sfeer van vroeger uit. Dit maakt het reizen door dit deel van India extra boeiend. In Udaipur hebben we een korte wandeling gemaakt om eindelijk weer eens de benen te kunnen strekken, maar dit kan alleen vroeg in de ochtend ivm de hitte. Udaipur heeft een prachtig paleis op het water en het ford is zeker de moeite waard. Gedurende onze tour hoorden we dat er op verschillende plaatsen in Noord- en Oost India bomaanslagen hadden plaastgevonden. Er is behoorlijk wat strijd tussen de moslim en de hindu's in India. Tegelijkertijd werden 25 toeristen opgepakt in Pushkar vanwege een drugsparty. In India is een strenge wetgeving met betrekking tot drugs en je kunt maar beter geen jointje gaan roken in de woestijn. Gevolg was dat een aantal toeristen zelfs van hun bed is gelicht om de tassen de doorzoeken. We besloten Pushkar links te laten liggen en naar Bundi te gaan. Het plaatsje is niet echt de moeite waard maar een fietstochtje naar de dorpjes erbuiten gaf weer een prachtig kleurrijk beeld met vrouwen bij wasplaatsen en het ophalen van melk met grote koperen bussen.

Daarna naar Ratambore, een natuurpark met luipaarden en tijgers. We wilden graag met een 4x4WD ipv bus, want dan is de kans groter dat je ze spot. We kwamen tegelijk met een Indiaase familie uit Delhi bij het loket aan en na wat praten in het Hindi was de tocht geboekt (officieel was het loket namelijk gesloten). We waren blij met deze familie anders hadden we de dag erna om vijf uur 's ochtends in de rij moeten gaan staan voor een busticket. Ook de man van de familie was blij met deze oplossing, we besloten met z'n vijven te gaan en 's ochtends werden we om zes uur opgehaald om het park in te gaan. Na een kwartier door het park vroeg ik waar we op moesten letten om tijgers te spotten. Tijgers? Nou, die zitten hier niet, was het antwoord .... ggggrrrrr ... blijkbaar hadden we dan maanden geleden al een tour moeten boeken, die zat vol en dus brachten ze ons gewoon naar een ander deel van het park waar de kans op het spotten van tijgers 0,1% was. De Indiase familie reageerde net als ons zeer verbaasd en teleurstelling was groot. Zij zijn eraan gewend dat je opgelicht of bedonderd wordt en zij gaan ook niet in dicussie met de chauffeur of gids.'Welcome to India' vertelde ze ons als een boer met kiespijn. De chauffeur liet ons nog wel een luipaard en een antilope zien die verstoten waren, nu bij hen opgroeiden en over een tijdje weer terug de natuur in gaan. Gaaf om van zo dichtbij te zien!

Tenslotte naar Jaipur, het ford bekeken en een beetje door de straatjes gestruind. De drukke bazaars overgeslagen, aangezien ook hier dit jaar bomaanslagen hebben plaatsgevonden en veelal gebeurt dit op de markten, zeker in de festivalperiode zoals nu. Het is geen prettig idee dat India zo getroffen wordt door terreur, je bent extra alert en past sneller je reisschema aan.

De laatste dag een lange rit naar Agra en de ochtend erna vroeg op om de Taj Mahal te bewonderen, het icoon van India. En ja in werkelijkheid is het nog mooier dan op plaatjes. Erg indrukwekkend en zoals vaak gezegd het meest extravagante gebouw dat ooit voor de liefde gebouwd is. De machthebber van Agra en omgeving liet de Taj Mahal bouwen uit verdriet voor zijn overleden tweede echtgenote. Echt een romantisch prachtplaatje, zeker zo in het vroege ochtendlicht.

Guido is nog naar het ford in Agra geweest, ik heb even genoeg paleizen en fords gezien ;-) Diezelfde avond wilden we op de nachttrein naar Varanasi. Om vier uur 's middags kregen we te horen dat er een wachtlijst van 14 personen was ... gggrrr ... in Agra is verder niet veel te beleven en we wilden na Varanasi eigenlijk zo snel mogelijk naar Nepal. Even balen, alle mogelijkheden op een rij gezet, maar die bleken of te tijdrovend of te duur. Toen kwam het boekingskantoor met een 'uniek' idee, 1 euro p.p. meer betalen en dan gaat hij zijn best doen om een confirmed ticket te krijgen. Als het niet lukt, hoeven we niets extra's te betalen. En zo werkt het dus in India .... binnen drie uur hadden we een slaapplaats in de nachttrein. Ik wil niet weten hoe dit werkt, gewoon kop in het zand steken en er maar even 'gebruik' van maken.

Nachttrein viel mee (behalve de vreselijke toiletten, dus niets meer drinken). We deelden de zespersoons slaapcoupe met een gezin uit Calcutta. Erg vriendelijke mensen waar we uren leuke gesprekken mee hebben gevoerd en waaruit blijkt dat ook zij dit deel van India erg vies vinden. Ook ergeren zij zich aan de bedelaars, de oplichters, etc. Het is dus zeker niet overal hetzelfde in India. Mooie gesprekken over normen en waarden, gewoontes, cultuur, religie, etc.

Weinig geslapen, dus vrij moe kwamen we in Varanasi aan. Dit keer een wat luxer hotel opgezocht, want de stad komt letterlijk en figuurlijk op je af. De aanslag op alle zintuigen is hier het grootst! Ik had het nooit willen missen, maar ik was blij toen we de stad weer verlieten. 's Avonds en 's ochtends op een bootje op de heilige rivier de Ganges waar aan de oever mensen zich uitgebreid (ritueel) wasssen, tandenpoetsen en 200 meter daarvoor worden lijken gecremeerd en wordt de as in de rivier gegooid ...

Dit is voor Hindu mensen een van de heiligste plekken van India. Als je lichaam na de dood aan de Ganges wordt meegeven betekent dit een goed vervolg van de levenscirkel. Kinderen onder de zeven jaar en zwangere vrouwen worden niet verbrand, omdat ze als Goddelijk worden beschouwd en die worden 'gewoon' aan de rivier meegegeven. Gelukkig hebben we niemand zien drijven. Ook in de dorpjes buiten Varanasi worden crematies aan de oever gehouden, maar daar gebeurt het vaak minder degelijk, waardoor lichaamsdelen in de rivier drijven. Ook dit hebben wij in die paar uurtjes gelukkig niet hoeven te aanschouwen.

De bootmannen leggen hun boot met toeristen echt voor de crematieplaats stil en dan kun je toekijken, heel apart. In principe mag je geen foto's maken (stiekum van afstand wel een fotootjes met grote zoom gemaakt, zodat je niemand beledigt). Je zou zeggen, dat is wel netjes dat uit respect toeristen op korte afstand geen foto's mogen nemen. Nou ... als je ervoor betaalt mag het wel hoor (daar doen we dus niet aan mee) en nog respectlozer is het feit dat als het lichaam tot as is opgebrand de mensen die daar werken met hun handen door de as gaan om eventuele gouden sieraden nog even in de pocket te steken ....

India, echt een land van contrasten, van letterlijk en figuurlijk aanslagen op alles en iedereen, maar ook het land van de heerlijke curries, de prachtige kleurrijke mensen en festivals en van de sprookjesachtige paleizen, een land om nooit meer te vergeten ... Incredible India!

PS Marie Helene, Pieter, Roland, Nynke en Hidde ... dank jullie wel voor alle voorbereidende verhalen over India. De chicken tikka tandoor Roland is inderdaad heerlijk, Marie het veelbelovende hoofdknikje van alle mensen is nu heeeel herkenbaar, Nynke en Hidde, eigen auto met chauffeur was een prima advies en Pieter, na vijf jaar wonen en werken in India begrijpen wij nu nog meer dat Singapore een paradijs is