Papua was prachtig en we kijken er met veel plezier op terug, maar eerlijk is eerlijk, aankomen op Bali was heerlijk. Even de ‘luxe' van Kuta na de primitieve omstandigheden van Papua. Op Kuta wordt vaak afgegeven (niet authentiek, het Loret de Mar van Bali etc. etc) maar als je even gewoon een lekker hotel wilt voor een leuke prijs, mooi weer, mooie golven om te surfen, lekker uit eten dan is Kuta the place to be en dan met name Legian.

Alle kleren eerst maar weer eens naar de laundryservice gebracht om daarna op het strand je surfplank te huren. Een boardje huren kost hier niet heel veel (5-7 euro per dag.....) en dus hebben we weer dagen in het water gelegen, genoten van massages, vers fruit op het strand, loungebarretjes met uitzicht op de ondergaande zon, je kent het wel: even het clichebeeld van de zon-zee -strand vakantie, een mini-vakantie in onze reis.

Weer volledig bijgetankt vertrokken we naar Ubud, een stadje meer in het binnenland van Bali, waar oorspronkelijk veel kunstenaars zich gevestigd hadden. Onderweg kom je al door diverse dorpjes die zich per dorp op 1 bepaalde vaardigheid lijken te hebben gegooid. Het ene dorp verkoopt alleen maar zilver, het andere meubels, het volgende weer batik kleding enz, enz. Voor iedereen die ooit op Bali is geweest zal dit wel een heel herkenbaar beeld zijn. Ubud zelf is wat mij betreft zolangzamerhand een beetje uit zijn hemdje gegroeid en dreigt een grote Shopping Mall te worden.Je kunt er nog steeds originele schilderijen etc kopen, ,maar je vindt er nog veel meer kopieen van schilderijen van de bekende meesters.....De omgeving is nog steeds wel mooi (veel rijstvelden en je kunt hier prima een wandeling doen, fietsen langs de rijstvelden en zoals wij gedaan hebben een tocht met een scootertje maken door de omgeving) maar het 'verstedelijkt' wel.. Wat mij betreft is de echte charme er wel een beetje van af en voor het nog meer onaangetaste Bali moet je nog wat verder het eiland op.

We hadden nog wel even het `geluk` om de 17 augustus viering mee te maken, de dag waarop in 1945 Indonesie de onafhankelijkheid uitriep. Dat betekent dus alle schoolkinderen oproepen om te marcheren op het veld, de militaire fanfare en de ene speech na de andere van de min of meer belangrijke ambtenaar of militair. Ondertussen ging het leven in de stad gewoon door en wij kregen sterk de indruk dat `de gewone man` niet zo heel erg bezig is met deze viering. De vele Hindoe ceremonies die elke dag plaatsvinden worden een stuk belangrijker gevonden.

Na Ubud hebben wij ons verplaatst naar Candi Dasa, een plaats aan de zuidoostkust vlakbij de ferry naar Lombok. Ik ben daar 7 jaar geleden al geweest en ook twee jaar geleden met 4 vrienden. Het plaatsje zelf had vroeger een mooi zandstrand, maar nadat ze in de jaren 60-80 het koraal grotendeels hadden gesloopt om te gebruiken als kalk voor woningbouw, is het strand geheel verdwenen. Het toerisme is daarna (uiteraard?) ingezakt en ze doen op het moment vreselijk hun best om de toeristen weer terug te krijgen. Candi Dasa is een prima uitvalsbasis om het oosten van Bali te verkennen en vanaf daar begint meer het nog ongerepte Bali. Je kunt er snorkelen bij 3 kleine eilandjes vlak voor de kust of iets verderop bij The Blue Lagoon, maar ook het duiken hier is erg mooi. Er was verrassend veel en divers leven en het koraal is nog in prima staat. Candi Dasa wordt niet zo vaak als plaats om te duiken vermeld, maar is echt de moeite waard. Ook kun je hiervandaan duiken in Nusa Penida, een hot spot voor duikers!

Vanuit het verleden kende ik daar nog een lokale visser, met wie ikook al eens op stap was geweest. Vroeg in de ochtend (03.00-04.00 uur) gaan deze vissers de zee op in kleine bootjes om Makreel te vangen. Soms wel 2-3 uur varen om alleen rondom zonsopgang een uurtje te kunnen vissen. 1 makreel levert ze 2-3.000 rupiahs op, zo ongeveer 14-20 cent.... Soms hebben ze niets en soms 200 vissen, dus een echte vetpot is het nooit.

Deze visser, Anom, heeft een bootje liggen op een klein strandje vlakbij de lagoon in het midden van het dorp. Ook dit keer heb ik hem daar weer gevonden en met hem samen zijn we naar Amed gegaan om te snorkelen en duiken (wrak bij Tulamben, schitterende plek om te duiken), hebben we een prachtige wandeling gemaakt door de rijstvelden en hebben we gebarbecued op een klein strandje met zijn vrouw en kind. Ook ben ik 1 ochtend met hem mee geweest om vlak voor de kust van Lombok op jacht naar makreel te gaan. Ik kan je vertellen, je voelt je best klein op zo'n bootje in de nacht op de oceaan....Ik bracht helaas geen succes want we kwamen terug met slechts 8 vissen (die dezelfde avond op het strand op de BBQ gingen, met drie verschillende soorten spicy sausen door Komang, zijn vrouw klaar gemaakt, super lekker!. Voor het recept, bel Natas!!!)). Na terugkeer van Lombok heeft Anom ons nog opgehaald en hebben we bij hem 'thuis' geluncht met zijn familie (nog een keer makreel, maar nu gestoomd, wel weer die heerlijke sausjes. Het contrast tussen hun leven en ons leven wordt in hun huis wel erg visueel....Op 28 jarige leeftijd woont hij nog bij zijn ouders met vrouw en kind, waar ook zijn broer met zijn vrouw nog wonen en een zusje van 12. Het huis is een verzameling van aaneengeschakelde kleine gebouwtjes (3 slaapkamers, twee keukentjes, een huistempel en een gezamenlijke overkapte buitenplaats, een soort bonte verzameling van zowel steen als rotan). Hier ervaren wij nogmaals dat het wel erg veel scheelt waar je wiegje heeft gestaan...Hij heeft absoluut niet dezelfde kansen in het leven gekregen als wij en heeft dus ook een compleet verschil in kansen om zijn leven te verbeteren. Aangezien Anom een prima vent is, absoluut betrouwbaar,　niet zo'n pusher is als vele anderen en een betere kans verdient, nou eens wel luistert naar wat een toerist wil ipv zijn eigen ding willen verkopen, doen wij nu voor 1 keer hier op onze website een soort van advertentie/reclame

Mocht je naar Candi Dasa gaan (of in de buurt van) en je hebt interesse in een van de volgende activiteiten:

• Snorkelen voor de kust bij 1 van de drie kleine eilandjes , waarbij je naar die eilandjes vaart met zo'n lokale vissersboot
• Snorkelen in de Blue Lagoon
• Een ochtendje mee wilt vissen om eens te ervaren hoe het leven van zo'n lokale visser is
• Overdag wilt vissen op Snapper, Baracuda of Mahi Mahi
• Snorkelen op white sand beach, een idyllisch strandje net buiten Candidasa, waarbij hij op het strand de vis voor je grillt
• Transport nodig hebt in de omgeving en meer wilt zien van een Hindoeistische ceremonie

Neem dan contact op met Anom. (tel +62 8174768071) of loop naar het kleine strandje achter de lagune in het midden van het stadjeen vraag naar Anom. Ik durf te beloven dat je er geen spijt van krijgt! Je beleeft iets unieks met een lokale visserman wat veel verder gaat dan alleen maar snorkelen.

Anom is de 2e van Links

Lombok

We vertrekken vanuit Padang Bai met de lokale ferry naar Lombok. Op het moment dat we door Anom worden afgezet begint meteen alweer het gezeur, mensen trekken zo ongeveer de bagage uit de auto, Natascha wordt naar een `verkeerd` ticket office geleid, waar we ongetwijfeld veel teveel hadden mogen betalen en mensen proberen al meteen te duur transport aan de andere kant aan ons te verkopen. De veerboot zelf is oud maar oke en na zo'n 4 uur varen en 1.5 uur stil liggen voordat we er af mogen komen we dan aan op Lombok. Hier blijkt een soort van cooperatie van busjes (geen taxis, die lijken hier geweerd te worden, afzetten mag, maar ze krijgen ruzie als ze komen om iemand op te pikken...) die met zijn allen een duidelijke prijsafspraak hebben. Voor minder dan 200.000 rupiah wil er niemand weg en als we een deal lijken te hebben met een ander en de groep komt er achter dat dit lager is worden zowel hij als wij `bedreigt`. Een warm welkom zullen we het maar noemen....

We gaan eerst naar Sengigi, de meest toeristische plaats op Lombok, buiten de Gili islands dan. We hadden nog even het idee dat we terug zouden gaan naar Papua standaarden, maar tot onze grote verrassing zijn er in Sengigi prima hotels voor erg weinig geld! Nog meer dan op Bali komen er hier wel erg veel Nederlanders en op straat worden we met regelmaat in het NL aangesproken. Daar gaat ons gevoel van avontuur en spanning........Maar wel even lekker, want voordat we de vulkaan Rinjani willen gaan beklimmen moeten we nog even bijkomen van een forse verkoudheid waardoor ons energiepijl naar 0 is gedaald. De geplande duiken op de Gili Islands worden uitgesteld en in plaats daarvan liggen we uitgeteld op een bedje naast het zwembad te snotteren.

In Sengigi hebben we via de Rinjani trekking club (ook een aanrader, door Nieuw Zeelands overheid ondersteunde organisatie waarbij al het geld gaat naar de lokale en die een eco beleid voeren, leave nothing but footprints) een drie daagse trekking geregeld.

Op dag 1 word je om 05.00 uur opgehaald en je start aan de andere kant van de vulkaan met de wandeling rond een uur of negen (eerst even het , heel verrassend hier, pannekoekje als ontbijt). Op dag 1 stijg je van 1000 meter naar 2700 meter, naar de rand van de krater. 1700 meter stijgen klinkt als best veel en inmiddels kunnen we je vertellen dat het ook veel is.... Daarnaast is het zo langzamerhand zeer droog dus bijna de gehele dag loop je door het stof, heel veel stof...Het lopen op een vulkaan als deze betekent ook dat je soms over rotsen loopt, maar ook heel veel over kleine, losse, lavasteentjes en zand. Dat betekent dus 5 stappen lopen en 1-2 stappen terug glijden. Met lood in onze schoenen en stof op alle denkbare plaatsen kwamen we boven. Samen met onze wandelmaat Emanuel (Italiaan, opgepikt in Sengigi) liepen we nog even naar een waterbron om ons te wassen in het koude water.Bij terugkomst stond de nasi goreng met french fries! voor ons klaar en het biertje dat we mee naar boven hadden genomen smaakte extra lekker! Het begon al aardig koud te worden (nou ja 12 graden, maar een koude wind) en om een uur of 8 dook iedereen de slaapzak in, want....om 02.30 werden we weer gewekt om vanaf 03.00 uur met de beklimming van de top (> 3700 meter) te kunnen beginnen. Na enig overleg besloot Natas om niet mee te gaan en achteraf gezien was het een erg goede beslissing om twee redenen:

1 Het was zwaar, heel zwaar. De eerste 45 minuten heel steil en het zand en de steentjes zijn nog losser dan lager en het laatste uur is er helemaal geen doorkomen aan. Na elke 2 passen glij je er 1 terug en boven op de berg is het steil, smal en je loopt vaak langs steile afgronden.

2 Hierdoor kon ik Natas haar regenjas lenen en zonder die jas had ik het echt nog veel kouder gehad. Een uur voor de top hadden we nog een stop en Emanuel overwoog vanwege de kou om hier nog terug te gaan. Ik kon mijn benen niet stilhouden, ze bleven maar trillen van de kou. Mocht je nog gaan, het is koud, echt koud daarboven en neem voldoende lagen kleding mee!

Het zicht vanaf de top is prachtig en je kunt de Gunung Agung (vulkaan en helige berg) op Bali zien liggen. Je kijkt in een krater meer en kijkt neer op een nieuwe, jonge vulkaankrater die in het meer gevormd wordt. Je kunt de kustlijn zien en de euforie die je met elkaar voelt als je boven bent is geweldig. Als kleine kinderen schreeuwen we het uit en omarmen we elkaar. Foto's worden gemaakt van elkaar en een vermoeide trots maakt zich van ons meester! Na 20 minuten van herstel, genieten en kou!, dalen we weer af, dit keer een stuk sneller. Het is alsof je een stuk duin afdaalt; je neemt een stap naar beneden en je zakt nog een paar decimeter verder. Na anderhalf uur zijn we weer bij het basecamp alwaar een heerlijk ontbijt wacht, een soort van clubsandwich om 08.00 uur , wie verwacht dat nu?

Oke, de ochtend zit erop, 1000 meter gestegen, 1000 meter gedaald, er zijn ochtenden waarop ik minder sportief ben... maar de dag is nog lang en we dalen eerst af naar het kratermeer op zo'n 2000 meter. Niet echt een makkelijk pad, maar voordat we aan de lunch mogen beginnen wacht ons een heerlijk bad! Vlakbij het meer zijn er naturlijke hotsprings, waar de vermoeide benen heerlijk tot rust komen, Wel grappig om te zien dat er hier veel lokale mensen een minivakantie komen houden. Mensen slapen aan het meer en vlakbij de hotsprings in geimproviseerde tentjes en kijken met grote ogen naar de toeristen die ook in hun hotsprings plaatsnemen. Daar wij nog wel eens onze ogen willen afwenden van mensen die zich omkleden, worden we uitgebreid bekeken zondere enige vorm van schaamte. Een klein cultuurverschilletje....

Maar heerlijk om even in dit warme water te dobberen en te herstellen van de ochtend wandeling.

Na weer een heerlijke lunch (ik zei het al, aanrader, de Rinjani trekking Club)　mogen we weer 700 meter stijgen naar de andere kant van de kraterrand. Daar slapen we weer in onze tent, die al door de porters zijn klaargezet (ook hier weer op slippers of blote voeten en dan halen ze je nog links en rechts in....) en ze maken hier op ons verzoek een aantal heerlijke pisang goreng klaar (gebakken banaan).

Na een heerlijke nacht (uitslapen, pas om 06.00 uur op!!) begonnen we aan de laatste dag. Eitje dachten we, want we zouden rond een uur of 12.00 uur terug zijn en alleen maar afdalen. Kan niet moeilijk zijn, toch.... Maar de beentjes zijn zwaar en 2000 meter afdalen, soms klimmend, blijkt toch wat zwaarder te zijn dan we dachten.... Al met al is deze trekking best afzien, zeker als je het in drie dagen doet (kan ook in 4 of 5), maar zeer de moeite waard. In de ochtend is het uitzicht prachtig (vanaf een uur of 10 komt de bewolking opzetten) en de voldoening als je de trekking hebt afgerond is geweldig!

Als we terugkomen op Lombok blijk het toch niet zo rustig te zijn al we dachten. Zaterdagavond waren er pamfletten uit een auto gegooid in Sengigi waarin toeristen werden `verzocht` Lombok te verlaten omdat anders.....Iedereen probeert ons gerust te stellen, waarschijnlijk is het maar een klein groepje en hebben ze dit gedaan om de net benoemde gouverneur zwart te maken etc. Het voelt wat raar, maar inderdaad, voor de rest merken we er niets van.

Oke, we hadden nog 1 dag en dus nog even duiken op Gili Trawangan en Gili air (twee eilanden voor de kust van Lombok, een duikersparadijs als ik de boeken mag geloven). Met een bootje vaar je naar deze eilanden, waar geen auto's en scooters rijden, alleen maar fietsen en paard en wagen. Bounty eilandjes waar hotels en restaurants aan het strand liggen en prijzen nog laag zijn. Wel toeristisch, maar toch voor een paar dagen leuk en het duiken is hier prima. Tijdens de eerste duiken door een te sterke stroming niet echt de mooie plekken gezien (veel dood koraal door 1998 El Nino EN bombfishing....) Natas is bij de tweede duik gaan snorkelen en dat was prachtig, afgezien van de kwallenbeetjes.

Met de ferry vervolgens weer terug naar Bali, waar Anom ons weer ophaalt en wij nog 1 keer met hem gaan lunchen. Via een prachtige route brengt hij ons terog naar Kuta/Legian, waar we nog 1 dag kunnen surfen en de website weer eens bijwerken (zoals u merkt...)

Oke, nog 1 uur en dan stappen we in het vliegtuig naar Japan. Wij zijn benieuwd.....