Goodday mates!

Na vier weken rondcamperen hebben we met pijn in ons hart afscheid genomen van onze KEA camper. Het voelde echt als een eigen huisje met alle comfort die je je kan bedenken. Heerlijk veel ruimte, zowel een gaskachel als een electrische kachel (handig voor het free campen) en zelfs met dvd speler voor de koude winteravonden en dit alles in de wintermaanden voor bodemprijzen! Het nieuws van de laatste week in NZ luidde 'the southerlies are hitting the country', met andere woorden een zeer koude wind vanuit de Zuidpool die de laatste dagen en nachten extra koud maakten. Ook hot news de afgelopen weken in NZ: 'the first lamb has hit the ground', best zielig voor zo'n klein beestje om met deze kou te worden geboren. Tijd om de kou maar helaas ook een prachtig land achter ons te laten en op naar DOWNUNDER!

De eerste opvallende overeenkomst tussen de Nieuw-Zeelanders en de Australiers is de 'no worries' uitdrukking. In plaats van 'graag gedaan' of 'geen probleem' hoor je de hele dag 'no worries'. Dat is wel een mooie gewoonte. Na een prima vlucht met Quantas vanuit Christchurch via Sydney naar Adelaide, kwamen we vorige week maandagavond in het Zuiden van Australie aan. Adelaide bleek al snel geen bruisende stad te zijn en opnieuw was het koud en nat, dus besloten we de ochtend erna direct door te vliegen naar Melbourne, de tweede grootste stad van Downunder. Direct na aankomst op het vliegveld een autootje gehuurd en de Great Ocean Road gereden. Dat is een kustweg van Melbourne naar het Westen van circa 280 km waarop de Australiers nogal trots zijn. De weg slingert langs de kust met mooie uitzichten op de oceaan, de ruige cliffen en bosrijke omgeving. Hier merkten we echter opnieuw dat we zo langzamerhand wel wat verwend raken, waardoor de Great Ocean Road voor ons niet zo great was als waarschijnlijk voor anderen. Wij houden meer van een ruiger landschap en bovendien was het donker weer, waardoor de uitzichten ook niet optimaal waren. Aan het einde van de route in een heerlijke bed & breakfast geslapen, de ochtend erna hard gelopen en via de snelweg weer terug naar Melbourne.

Die avond hadden we met Eric afgesproken, een oude studievriend van mij op de NHTV die inmiddels al zo'n vier jaar in Melbourne woont en het Brabantse land achter zich heeft gelaten. Afgesproken in een trendy eetcafe in de haven van Melbourne en uitgebreid bijgekletst over het leven in Australie (waaronder het grote watertekort), life in Holland, de andere studiegenoten en de avond vloog voorbij. Het was een ouderwets gezellige avond! Eric trakteerde ons nog op een avondrit door Melbourne met onder andere de Italiaanse wijk, een rondje over het Grand Prix Circuit en een blik op het casino waar elke avond elk uur een soort vuurwerk wordt afgeschoten. Wisten jullie trouwens dat na Athene en Thessaloniki Melbourne het grootste aantal Grieken telt? Iets wat wij in ieder geval niet verwacht hadden.

Dag erna onze camper opgehaald en dat was helaas een flinke teleurstelling. KEA was volledig volgeboekt in Australie. Zo ook Britz en de andere verhuurmaatschappijen. Maui, een andere groote verhuurder, had er nog 1 beschikbaar ... Uiteraard voor de hoofdprijs want het is hier hoogseizoen, niet alleen door de Europeanen die nu vakantie hebben, maar ook door de schoolvakanties van de Aussies zelf. Bij aankomst bleken we een 'upgrade' gehad te hebben. Geen tweepersoons camper zoals we geboekt hadden, maar een vierpersoons, klinkt goed toch? Papieren getekend, betalingen voldaan en op naar de camper. Bij Maui geldt net als bij KEA dat de campers niet ouder dan 2,5 jaar mogen zijn ... slik ... deze camper zag eruit alsof hij al tien jaar oud was. Helemaal afgeragd zowel van binnen als van buiten en met de Franse, euh nee de Fijiaanse slag schoongemaakt. De teleurstelling was groot, mede omdat de prijzen op dit moment skyhigh zijn, we ook nog voor allerlei stomme extra's moesten betalen en we langzaam maar zeker het gevoel gekregen dat dit wel eens niet kon gaan worden wat we ervan verwacht hadden. We waren nog niet het parkeerterrein af toen ik me bedacht dat dit gewoon echt niet kon! Ik keek nog eens naar het tweepersoonsbedje van 1,25 meter breed (en 1 bedje boven de chauffeurscabine waar je al claustrofie van krijgt als je ernaar kijkt) en ik werd eigenlijk woedend over het feit dat ze ook nog dachten dat dit een upgrade was. De folder er nog eens op nagekeken en de tweepersoonscamper had inderdaad een bed van 1,80 meter breed, dat scheelt nogal, zeker als je er drie weken in gaat leven. Hoezo upgrade?? Flink stennis gemaakt en net zo lang blijven staan tot er een oplossing kwam. En die kwam er ... de dag erna zouden er namelijk drie nieuwe tweepersoonscampers worden afgeleverd. Die avond hadden we echter met familie van mij in Moorupna afgesproken en dat ligt op twee uur rijden van Melbourne in de richting van Sydney. Dat betekende dus een extra rit van twee uur heen en twee uur terug, maar dat hadden we er wel voor over. Dus met de vierpersoons naar Mooroopna gereden en de dag erna weer terug.

In Mooroopna wachten ons een zeer warm welkom van Cherie en haar familie. Cherie is een nichtje van mijn vader. Haar vader en mijn opa zijn broers en dus is zij een 'second line cousin' zoals ze dat hier zegen. Cherie is maar twee jaar ouder dan ik en is erg geinteresseerd in haar deels Nederlandse roots. Haar vader Wim is in 1952 met de grote emigratiestroom per boot naar Australie gekomen. Hij is inmiddels 82 jaar en nog steeds in goede gezondheid. Binnen een uur was de hele familie compleet, haar moeder, twee broers en haar man schoven aan voor een heerlijk diner. Daarna met z'n allen op de bank met koffie en chocolade en verhalen uitwisselen. Mijn vader is eind 1995 naar Australie geweest en ik heb uitgebreid gehoord wat ze allemaal met hem hebben ondernomen. Na een fantastische warme en gezellige avond, kropen we ons bedje in (eindelijk weer eens in een normaal huis slapen en douchen). Na het ontbijt afscheid genomen en nog even naar broer Anthony gereden die sinds een aantal maanden in een prachtige nieuwbouwwoning woont. Die Australische huizen zijn zo enorm groot, ze hebben vaak geen bovenverdieping, maar wel enorm veel leefruimte beneden, grote slaapkamers, enorme lappen tuin en 1 of 2 grote garages. Daar ontmoetten we zijn vrouw en twee kids, Anais (3jr) en Noah (6mnd) de Waal. Zo grappig om twee nieuwe De Waaltjes zo ver van Nederland te ontmoeten. Anais bleek een echt meisje-meisje en kwam direcht met haar sieradendoosje aanzetten, ze vertelden over haar princess party met haar verjaardag en dat ze naar een concert van High Five is geweest, ja ja ... zonder enige twijfel de Australische K3, lachen! Een heerlijk gezinnetje, de zelf gemaakte muffins kwamen op tafel en de koffie stond klaar .... wat een warm familiewelkom zo ver van huis! Eenmaal terug in de camper is het dan even een dompertje en moet de knop weer op de 'reisstand' worden gezet ... op naar Sydney (via Melbourne voor de nieuwe camper met 20km op de teller en een heerlijk bed)!!

Na zo'n 1.000km aankomst in Sydney waar we net op tijd zijn, aangezien drie dagen later het World Youth Festival wordt gehouden. Voor deze katholieke gebeurtenis komt de Paus over en wordt de stad op verschillende plaatsen afgesloten en zijn bepaalde bezienswaardigheden niet meer te bezichtigen. Diezelfde middag met het openbaar vervoer de stad in en daar kwam de famous Harbour Bridge en het Opera House in zicht. Ook in het avondlicht erg indrukwekkend. The Rocks bleek een leuke oude wijk van Sydney en daar ons onder de locals gemengd en een biertje gedronken. Daarna naar Darling Harbour, een toeristische maar mooie wijk in de haven waar we wat tapas en wijntjes hebben besteld. Outback Jack gespot (nee geen Publieke Omroep) en even gadegeslagen hoe hij de blonde dame ging versieren, ha ha. Dag erna terug naar de stad, dit keer met de ferry en een mooie wandeling door de Botanic Gardens en uiteraard door de shopping streets. Nog wat nieuwe kleding gekocht (is wel lekker om als backpacker eens iets anders aan te hebben) en in de winkel vroeg de verkoopster aan Guido of hij voor de World Youth Day kwam ...??? Jullie zullen begrijpen dat Guido de rest van de middag naast zijn schoenen heeft gelopen... 's Avonds op Bondi Beach gegeten waar de Thai nog steeds zo lekker kookte als toen Guido er jaren geleden was. Het is een Bring Your Own restaurant (zoals wel vaker hier en in NZ) en waar je dus je eigen wijn moet meenemen. De Bottle Shop zit om de hoek, dus vervolgens loop je met de fles onder de arm het restaurant binnen. Moeten ze in Nederland ook eens introduceren!

Dag erna naar de Blue Mountains gereden, zo'n twee uur rijden. Dit heuvelachtige en bosrijke gebied heeft een blauwe gloed vanwege de vele Eucalyptus bomen. Wat een prachtige regio! De eerste avond op een soort kampeerterrein middenin een Nationaal Park gestaan. De slagboom ging om zes uur dicht en wij waren samen met 1 ander stel de enige in het park. Eerst een mooie wandeling gemaakt waarbij de Kakatoe vogels continue krijsend heen en weer vliegen en je nog vele andere beesten tegenkomt waaronder prachtige papagaaien. Er werd ons verteld dat we vroeg in de avond en ochtend kangaroes konden spotten en ja hoor de eerste kondigden zich al rond de klok van vijf aan. Super! De kampeerplaats was echt top, middenin de bossen, geen electriciteit maar wel met eigen kampvuur cq bbq. We mochten alleen een vuurtje stoken als erop gekookt zou worden en dus maar de bananen op de bbq, dan hadden we een goed excuus, ha ha. Het andere koppel bleek een jong stel uit Ierland die nog nooit gekampeerd had, dus hebben we die getrakteerd op bananen met nutella en zo werd het een gezellige en warme avond bij het kampvuur. In de nacht daalde de temperatuur tot het vriespunt, dus werden we met koude neusjes wakker, maar de kangaroes stonden al weer op ons te wachten! Een unieke ervaring!

Daarna het rondje Blue Mountains afgemaakt en op een iets minder toeristische plek in Blackheath de Canyon walk gedaan. Een mooie afwisselende wandeling van twee uur! Daarna de camper op zijn staart getrapt en 600km naar het Noordoosten gereden. Geslapen in Armidale wat uiteindelijk een erg leuk en oud stadje bleek te zijn en de dag erna (gisteren) naar Byron Bay gereden. Onderweg werd het steeds warmer en uiteindelijk zaten we in korte broek en T-shirt buiten te lunchen. Byron Bay was vroeger een echt hippie dorp en die sfeer hangt er nog steeds. Op elke hoek van de straat kun je tarrot kaarten laten lezen, yoga of reiki les krijgen en kan overal je body en mind gezuiverd worden... Een camping aan het strand gevonden en meteen een surfboard voor Guido gehuurd. Vandaag waren de golven niet super, maar Guido heeft de smaak weer te pakken en zal morgen de hele dag in het water liggen. Ik vermaak me prima met een boekje op het strand en met het kijken naar de vele surfdudes (zowel naar het geklungel in het water als de echte surfers). Nog twee nachtjes Byron Bay en dan vervolgen we onze weg naar het Noorden en willen we onder andere de dierentuin van Steve Irwin (the crocodile hunter) bezoeken, hetgeen naar zeggen de mooiste van Australie is!

See ya!