En dan zijn we al weer 10 dagen verder ... de tijd vliegt hier, behalve als je eindeloos moet wachten hoog op de bergpas door de Andes ... maar daarover later meer.

Vorige week hebben we de wereldse watervallen van Iguazu achter ons gelaten en in de vroege ochtend onze Fiat Pallio weer aangespoord de tocht naar Buenos Aires voort te zetten. Ruim 1.300 km, maar dit keer over goed geasfalteerde proviciaalse wegen, waardoor de gemiddelde snelheid eindelijk weer eens iets hoger lag dan 40 km per uur. Wel hadden we op het lokale nieuws al dagen de stand van zaken in de gaten gehouden over de stakingen van de boeren die hier al zo´n week gaande zijn.

Na 700 km stuitten we op de eerste wegblokkade. Grote traktoren en landbouwwerktuigen versperden de weg, de politie stond er rustig bij te kijken en de boeren maakten onderling een praatje. Alle vrachtwagenchauffeurs en personenauto´s wachtten gelaten op het moment dat de boeren de weg weer vrij maakten, maar ja, hoe lang gaat dat duren? Tijd om op onderzoek uit te gaan. Guido in de auto gebleven en ik maar eens richting de boeren gelopen om een kletspraatje te maken. Mijn interesse in hun problemen (al heb ik de helft maar meegekregen) werd zeer gewaardeerd en binnen de korste keren ging het over de boeren in Nederland en uiteraard over ... Maxima!! Zij is naast Ajax, van der Sar en de overwinning van Argentinië op Nederland in de WK finale van 1978 toch wel hét onderwerp van gesprek zodra de Argentijnen horen dat we uit Holanda komen.

Na een stop van een kwartier mochten we weer verder rijden. De boeren willen meer subsidies, omdat tweederde van hun inkomsten naar de overheid gaat en ze te weinig (financiële) steun krijgen bij het uitbreken van vogelgriep, mond-en-klauwzeer en/of een plaag van fruitvliegjes. Na nog een A4-tje met statements te hebben meegekregen, konden we onze weg weer vervolgen en werd ons uitgelegd dat er tot Colón (300 km van Buenos Aires) nog twee blokkades waren. En dat klopte inderdaad. Alles verloopt hier echter heel vredelievend, dus we konden ons er niet druk om maken. Onze telefoon die tevens MP3 speler is (Tinie, dank je wel want we hebben enorm veel plezier van je cadeau) zorgt voor de nodige afleiding in de auto met De Dijk, Trijntje Oosterhuis, Robbie Williams, etc.

Aan het einde van de avond arriveerden we in Colón waar we in de Rough Guide (onze gids) een prachtig hotelletje vonden, zie foto´s. We waren de enige gasten zoals wel vaker in dit laagseizoen en dus eregasten. We kregen de grootste kamer met openslaande deuren naar een binnenpatio. ´s Avonds heerlijk gegeten in het naastgelegen restaurant waar we opnieuw de enige gasten waren. Tafeltje voor het uitkiezen, privé bediening en twee koks die het reuze interessant vonden om voor deze twee Hollanders een overheerlijke vis uit de naastlegen rivier te grillen. En of we de Argentijnse thee al hadden geprobeerd? Nou nee, die wordt hier in een leren mok gedronken met een soort pijpje. In de mok wordt verse thee gegooid en daarna wordt er kokend water op gegoten. Het restaurant verkocht de thee niet, maar de kok drinkt zelf de hele dag deze thee en dus kregen we zijn mok en werd persoonlijk door hem geïnstrueerd hoe deze thee te drinken! Na het calorierijke met overheerlijke toetje voor Guido (suggestie van de koks) werden we door het voltallige personeel uitgezwaaid en er werd nog even geïnformeerd hoe het Maxima was. Uitgelegd dat ze nog even moest bijkomen van Koninginnedag, maar dat ze haar draai in Nederland inmiddels wel gevonden had en we aan het einde van het jaar maar weer eens op de thee bij haar gaan ... (we weten nu namelijk hoe we die moeten drinken).

Colón bleek zo´n leuk plaatsje dat we er maar een extra dag zijn gebleven. Een park ingeweest met een bepaald soort palmboom dat bijna uitgestorven was en daarna naar een spa complex in de buurt waar alleen maar senioren waren, omdat het warme water goed blijkt te zijn voor allerlei spierpijntjes, reuma, huidaandoeningen, etc. Blijkt ook zeer goed te zijn voor reizigers die al duizenden kilometers in een Fiat Pallio door dit inmense land zijn gecrossed!

Dag erna bijna een uur hard gelopen langs de grote Rio met aan de overkant Uruguay, weer een uniek plekje toch? Vervolgens onze tocht naar Buenos Aires vervolgd. Eerst een hotelletje gezocht (bleek nog lastig te zijn, omdat het weekend was) en daarna naar het vliegveld om na ruim 7.000 KM (!) onze auto in te leveren. Na twee nachten hebben we ons hotelletje verruild voor een prachtige Bed & Breakfast en genoten van het verblijf in deze stad, die ook wel terecht het Parijs van Zuid-Amerika wordt genoemd.

Wat doe je in zo´n wereldstad vol passie, mooi weer, winkels, terrasjes en restaurantjes? Juist ja, shoppen, terrasjes pikken, Tango show bezoeken en vooral lekker eten! Om ook nog in beweging te zijn, lopen we zo veel mogelijk, hebben we een rondje hardgelopen door het stadspark en zijn we met de fiets en een lokale gids door de stad gekruist. Een leuke manier om zo´n grote stad met 3 miljoen mensen te ontdekken. Ik had voor vertrek in Nederland de Living gekocht waarin een groot artikel over Buenos Aires stond met allerlei tips over winkels met tassen, kleding, schoenen en restaurantjes. Nou, die tips waren top! Vandaag hebben we het pakket met nieuwe kleren en tassen naar Nederland verstuurd. Het is hier namelijk herfst, bijna winter en dus komen de kleren goed van pas zodra we terug zijn in Nederland eind november.

Enne ... om Buenos Aires naast het shoppen ook voor Guido leuk te maken, is hij zondag in de taxi gestapt om een belangrijke wedstrijd voetbal tussen twee Argentijnse clubs te bekijken. Ook daar verloopt alles vol passie en dus kwam hij met een grote glimlach terug naar het hotel. De foto´s zeggen voldoende ... niet echt mijn ding, maar op zo´n grote reis moet je elkaar ook vrij laten om dingen te doen die je leuk vindt en dat gaat ons samen perfect af.

Woensdagochtend hebben we de vlucht naar Mendoza genomen, een stad in het westen van Argentinië middenin de wijnstreek waar we met de auto al doorheen gekomen zijn. Net iets ten Zuiden van Mendoza op zoek naar een cabana, maar die lagen te ver weg. Uiteindelijk in een Posada (soort van omgebouwde wijnboerderij) terechtgekomen en daar was het heerlijk vertoeven. Geen keuken, maar wel een asado (bbq) dus ´s avonds maar weer eens een lomo (biefstuk) op het vuur gelegd met een heerlijke salade met verse avocado, zelf gemaakt knoflookbrood (ook op de asado) en een heerlijke Rosé van de plaatselijke bodega die we ´s middags met de fiets hadden bezocht. Opnieuw een bodega die ook naar Nederland exporteert, al weten we niet naar welke winkels. Dus zoekt allen naar Alta Vista (premium Malbec of Rosé) ... zeker een aanrader!

Wel lachen dat het overal ter wereld hetzelfde is: mannen en bbq´en ... de mannelijke medewerker die die avond dienst had om de Posada te bewaken kwam Guido meteen helpen bij het aansteken van de asado en toen we geduld moesten hebben totdat het hout goed brandde, nodigde hij Guido uit om naar de penalties van de Champions League te komen kijken. Ik stond in de tuin de salade klaar te maken en ik hoorde ze gillen van blijdschap toen bleek dat ONZE Van der Sar de beslissende penalty tegenhield ... mannen, bbq´s en voetbal ... tja ...

Al bij aankomst in Mendoza kregen we via via te horen dat de bergpas over de Andes naar Chili was afgesloten vanwege heftige sneeuwval!! Oh jee, we waren juist naar deze plaats gekomen, omdat je vanaf hier ¨makkelijk¨ met de bus kunt oversteken naar Santiago de Chili, de hoofdstad van Chili. Een bustocht van 8 uur dwars door de Andes wat al een excursie op zichzelf is. Even balen dus, want er was geen zicht op wanneer de pas weer zou open gaan. Het is zeldzaam dat de pas al in de herfst dichtgaat, meestal gebeurt dat een paar keer in hartje winter. Een vlucht vanuit Mendoza kost al snel zo´n 300 euro per persoon en de bus 11 euro.

Snel een aantal lijntjes uitgezet, want morgen vliegen we vanuit Santiago de Chili naar Paaseiland, vervolgens na een paar dagen weer terug naar Chili en de dag erna naar Nieuw-Zeeland. Met andere woorden: als de pas dicht blijft en de vluchten vanuit Mendoza vollopen, missen we onze vluchten naar Paaseiland en Nieuw-Zeeland. Even spannend dus en tijd voor groepsoverleg (zoals Guido en ik dat noemen zodra een situatie keer op keer verandert en we onze plannen moeten bijstellen).

Inmiddels hadden we weer een andere man achter de receptie die echt beweerde dat de pas nog steeds dicht was en er inmiddels 2.000 vrachtauto´s bij de grensovergang hoog op de pas in de sneeuw stonden te wachten totdat de weg weer sneeuwvrij zou zijn gemaakt. Toch bekroop mij het gevoel dat de pas wellicht toch die dag of de dag erna open zou kunnen gaan, omdat er toch hard met sneeuwschuivers werd gewerkt. Ik het telefoonnummer van de busmaatschappij gevraagd, waarop de receptionist mij inmiddels toch wat geïrriteerd aankeek en waarschijnlijk dacht ¨wat een eigenwijs ding, ik zeg toch dat die dicht is¨. Daarna ¨stiekum¨ met onze eigen mobiele telefoon naar de busmaatschappij gebeld en wat bleek? De pas ging over 40 minuten weer open en er was nog beschikbaarheid in de bus (je intuïtie volgen blijkt vaak goed te werken). Over anderhalf uur vertrekken, dus super snel onze rugtassen weer ingepakt en gevraagd of de receptionist een taxi voor ons wilde bellen. Hij keek inmiddels wat beteuterd.

Vervolgens bleek dat naast de boeren nu ook de taxichauffeurs aan het staken waren ... er wordt hier wat afgestaakt. Eerst de boeren, daarna de doktoren in Buenos Aires en nu de taxichauffeurs. Geen taxi te krijgen ... dus maar blijven bellen en bellen totdat we er uiteindelijk 1 vonden, een paar eurootjes duurder dan normaal, maar dat maakte allemaal niets meer uit. De bus missen en het risico lopen dat de dag erna de pas weer dicht zou zijn (er werd weer sneeuwval verwacht) en we dus een vlucht moesten nemen was vele malen duurder.

Net op tijd arriveerden we bij de busterminal, waarna de bus 45 minuten op zich liet wachten. Dat bleek achteraf het begin van heel veel wachten ... De eerste paar uur verliepen voorspoedig totdat we bij de grensovergang kwamen en de Chilenen van iedereen in alle bussen alle baggage wilden controleren op het importeren van fruit, zuivel of vlees. Vierenhalf uur wachten bij de grens, inmiddels werd het donker en hebben we tig potjes Klaverjassen gespeeld, muziek geluisterd en boeken gelezen. Aangezien we veel zelf koken hebben we standaard een tasje met peper, zout, knoflook etc bij ons. Voor de zekerheid de knoflook maar weggegooid, maar de speurhond vond mijn rugzak toch wel heel bijzonder (lekker) ruiken en dus mocht de tas open onder begeleiding van de douane en dook de golden retriever met zijn neus diep in mijn tas. Alles verliep echter heel gemoedelijk, er werd niets gevonden, dus werden we bedankt en mocht de tas weer dicht. Na de douane om onbekende reden nogmaals een half uur gewacht en vervolgens door naar Santiago de Chili. Daar kwamen we om kwart voor één Chileense tijd (Argentijnse tijd kwart voor twee) op de busterminal aan.

Vervolgens 30 wachtenden voor ons op de taxi waar er sporadisch 1 kwam aanrijden in de stromende regen. Een uur later zaten we eindelijk in de taxi, inmiddels kwart voor twee, uitgelegd dat we geen reservering hadden maar dat we bij een bepaald hotel uit onze gids wilden aankloppen. Daar aangekomen bleek het hotel vol en gaf onze taxichauffeur aan dat hij geen tijd meer voor ons had, omdat hij iemand op het vliegveld moest ophalen ....gggggrrrrr meer dan een uur staan wachten en vervolgens wilde hij ons dus weer terug brengen naar de busterminal!! Dacht het niet en dus de discussie maar aangegaan, ja, ja, mijn Spaans gaat in hoog tempo vooruit, ha ha!

We hebben de chauffeur zover weten te krijgen dat hij ons in de stad bij een andere taxi afzette die ons vervolgens keurig naar een ander hotel heeft gebracht waar we om kwart over twee ´s nachts dan eindelijk in een bedje konden kruipen ... zo een heel avontuur, maar we zijn dus op tijd voor onze vluchten naar Paaseiland en verder!

Nu zitten we aardig brak achter de computer, website bijwerken, familie skypen (voor de leken onder ons, bellen via de computer) en zojuist via de webcam ons nichtje Loïs voor het eerst zien lopen!! Toen we uit Nederland weggingen kon ze nog niet lopen, maar inmiddels zet ze dapper flinke pasjes, erg gaaf om te zien, want uiteraard missen we dat soort dingetjes thuis zeker wel! Internet en webcam zijn dan echt een uitkomst, heerlijk. Zeker als ze vervolgens op de laptop een dikke kus geeft en haar nieuwsgierige neusje zo ongeveer door mijn beeldscherm komt, echt genieten!

Morgenochtend naar Paaseiland, de plek waar Guido al maanden naar uitkijkt! Hij is super geïnteresseerd in de beelden die Paaseiland zo uniek maken vanwege de historie, een eiland dat zo ongeveer de meest geïsoleerde ligging op aarde heeft. Mij trekt Paaseiland iets minder, maar als je met z´n tweeën op reis gaat, moet ieder zijn dromen kunnen waarmaken en dus is Paaseiland geboekt in ruil voor de Fiji eilanden ... juist ja die eilanden met witte bountystranden en wuivende palmbomen! Tot binnenkort maar weer! Adios!