Tsja, ik schreef het al de vorige keer, ze zeggen dat het geasfalteerd is, maar we zullen het zien...Of niet dus! De eerste 5 kilometer was nog geasfalteerd, daarna kregen we nog een prima dirt road waarvan de dachten, nou als dit het is, oke....Daarna de keien, kuilen en ...rivieren. Nee niet de Rijn of de Maas, maar toch een riviertje waarvan je denkt gaan we dit proberen met onze Fiat Palio, of... Eerst maar eens even kijken, maar de twijfel wordt niet weggenomen(die stenen onder water zien er toch wel scherp en groot uit). Net als ik mijn schoenen wil uitdoen om de rivier eens door te lopen komt er een grote 4 WD aan die tot zijn wielen in het water verdwijnt (net als onze twijfel...). Dus maar weer omkeren en de plannen weer eens bijstellen. Door naar Salta dan maar en wellicht dan richting Chili om toch die altiplano op te kunnen om mijn Vicuna´s te begroeten...

Maar ook vandaag blijken de afstanden te groot, de wegen te slecht en de plannen te overmoedig want we komen niet verder (bij daglicht) dan Cafayate. Ook niet slecht blijkt, een erg leuk klein stadje waar ze...je verwacht het niet, wijn verbouwen. Hier zijn ze m.n. gespecialeerd in de Torrontes druif, waar ze een prima wit wijntje van weten te maken. Dus ´s avonds lekker uit eten (nog kennis gemaakt met een Belg die bij de Accor groep heeft gewerkt en nu een Bodega is begonnen bij Mendoza. Als we tijd hebben gaan we misschien nog even langs) met een prima wijn (ja , het thema blijft nog even wijn op deze reis...) en de dag erna naar een van de grootse Bodega´s van Cafayate (Echardt). Deze familie van Baskische originie heeft echt een prachtige Bodega opgebouwd en geven hele persoonlijke rondleidingen met een heerlijke proeverij aan het einde. Ons Spaans (oke, met name die van Natascha) is dusdanig goed dat er een leuk gesprek ontstaat over hoe zij druiven verbouwen en hoe wij appels telen. De wijn is hier dusdanig lekker dat we maar wat wijn meenemen voor onderweg (de goedkopere wijnen van deze Bodega blijken ook te koop bij....Albert Hein, (de wijn is genaamd Cafayate. De betere wijn hopelijk ook onder de naam Aires).

In de middag laten we Cafayate achter ons en gaan door naar Salta. Salta staat in alle boeken beschreven als een stad die echt de moeite waard is en dus zijn onze verwachtingen hoog. Maar zoals het wel vaker gaat als de verwachtingen hoog gespannen zijn valt het wat tegen. Ja de stad heeft een aantal prachtige oude gebouwen en het centrum is in tegenstelling tot bijvoorbeeld Mendoza en San Juan niet vernietigd door aardbevingen, maar... heel veel verkeer raast door het centrum, veel gebouwen zijn niet bijzonder goed onderhouden en de sfeer was vooral druk en hectisch. We realiseren ons dat dat ook aan ons ligt, na alle rust en ruimte van de Andes moeten we weer even wennen aan de grote stad. We vinden een Cabana net buiten Salta in het Bloemendaal van Salta: San Lorenzo. Prachtige huizen (nou ja huizen, kleine kasteeltjes) op heuvels en met uitzicht op Salta. We dachten even dat we hier de hoofdprijs zouden moeten gaan betalen, maar we vonden echt een hele leuke Cabana voor een hele leuke prijs. Twee huisjes (Cabana´s kan ik het niet echt meer noemen) met een eigen zwembadje, de bekende BBQ en elke dag een eigen schoonmaakster voor nog geen 30 Euro per dag....

Hiervandaan een dagje Salta gedaan en even gerelaxed om de dag daarna met de auto dan toch eindelijk naar de hoogvlakte te gaan. In het toeristische seizoen loopt er een trein ( de tren de las nubes, de trein van de wolken) die door een prachtige kloof naar de Altiplano loopt. Er loopt ook een (ja uiteraard grotendeels dirt road) weg langs die je met de auto kunt rijden. Weer echt zo´n dag van Postcard driving want de uitzichten zijn wederom geweldig. Onderweg nog gestopt bij een oude ruine van een Inca dorp, waarvan zo ongeveer alleen nog de plattegrond over is gebleven maar toch erg indrukwekkend. Op zo´n 3700 meter hoogte hebben ongeveer 3000 mensen gewoond op een plek waar wij nog geen week zouden overleven....

Een lokale Artisanes verkoopster heeft ons naar deze plek gebracht , op voorwaarde dat wij haar naar de eerst volgende plaats zouden brengen. Prima uiteraard, al bleek in de auto wel dat dit een aanslag betekende op ons reukvermogen........Wij hadden het idee dat deze dame thuis geen douche heeft....

Maar als we deze dame hebben afgezet dan komen we toch eindelijk, na drie pogingen op de Altiplano. En ja hoor na nog geen uur dan eindelijk onze Vicuna´s. We hebben gelunched met uitzicht op de Salinas Grandes (het grootste zoutmeer van Argentinie) en met op nog geen 100 meter bij ons vandaan een groep Vicuna´s. We zouden er die middag nog veel meer zien en ook nog een verdwaalde Nandu en heel veel groepen ezels en een aantal Lama´s. We zijn ook nog even op de zoutvlakte geweest, waar Natas nu eens kon genieten van een zoutvlakte zonder ziek te zijn (een paar jaar geleden zijn we op de grote zoutvlaktes van Bolivia geweest en Natas was daar drie dagen zwaar ziek....) Op de terugweg komen we nog door de Quebrada de Huemacha (niet helemaal de juiste naam, maar ik heb de Rough Guide niet bij me om de juiste naam op te zoeken...) een prachtige kloof met bergen in de meest absurde kleuren. Mocht je ooit nog een diep paarse berg willen zien dan zul je hier heen moeten... We hebben helaas geen foto´s want het werd al donker toen we hier aankwamen.

Na Salta werd het tijd om naar Iguazu af te reizen. Dat betekent weer de auto in voor zo´n 1300 km naar het oosten. Deze route was lang niet zo spectulair als de route 40 langs de Andes. Dus gewoon zoveel mogelijk het gas erop als het kan en kijken hoever we komen (lukt niet altijd gezien de vele kuilen en ophogingen in het asfalt). Wel weer even een miniavontuur meegemaakt (ook weer zo´n term die zijn eigen leven is gaan leiden. Een mini avontuur is iets dat terugkijkend niet zo heel bijzonder is, maar op dat moment toch als een spannende belevenis voelt). We werden aangehouden door een agent (iets wat niet zo heel ongebruikelijk is hier. Per dag wordt je zo´n 5-8 keer aangehouden, door lakale politie, nationale politie of een soort van provinciale douane) die iets wat corrupt bleek te zijn. Nadat bleek dat onze papieren in orde waren, we een gevaren driehoek bleken te hebben, de brandblusser ook prima in orde bleek te zijn vond hij de door het verhuur bedrijf geleverde verbanddoos wat te klein.... geen nood, goed voorbereid als we zijn hebben we een uitgebreide EHBO door bij ons dus ook dat bleek goed. Verder zoeken dan maar en dan blijkt dat er geen sleepkabel in de auto ligt. HA, dat betekent 160 pesos boete, maar geen bon uiteraard..... We hadden na de verbandoos al het idee dat deze man wel zou blijven zoeken tot hij iets gevonden had maar nu wisten we het zeker. Nadat Natas maar bleef volhouden dat we het geld niet bij ons hadden en er een ander slachtoffer kwam (ook een toerist, nu op de motor, Argentijnen mochten allemaal door)mochten, nee , moesten we door. Gered door de bel (en een standvastige Natas zullen we maar zeggen). Na een nacht in Corrientes (niet bijzonder) door naar de watervallen van Iguazu.

En ja, alle verhalen zijn waar! Wat een geweld (van water dan), wat een geluid en het is echt enorm uitgestrekt. Aan de Argentijnse kant kun je echt prima 1 dag door brengen. Je loopt dan boven de watervallen langs, kunt met de boot naar een eilandje midden in de watervallen en loopt over een pad dat je aan de voet van verschillende watervallen brengt. Ja verschillende watervallen, want de Iguaza watervallen zijn niet 1 waterval maar een complex van watervallen. Over 2700 meter breed valt er water zo´n 70 meter naar beneden in in totaal zo´n 70 verschillende watervallen. Je kunt op diverse plekken heel dichtbij komen en als je wilt ook met een bootje zo ongeveer tot onder een van de watervallen komen. Zeker aan de Argentijnse kant echt een belevenis (in de zin van horen, zien en (het water)voelen). Je loopt ook nog door prachtige natuur en ziet allerlei verschillende vogels waaronder een Toecan (in ons geval), een beestje dat familie is van de wasbeer, Cappucijner apen en heel veel gieren. Ook de jungle zelf is erg mooi, hoewel wel in een fase van herstel hier, nadat tot 1940 hier alles was weggekapt.

Een dag later hebben we de oversteek gemaakt naar Brazilie om vanaf deze zijde alles te bekijken. Je bent hier verder vanaf de ´falls´ , maar hebt meer een totaal blik van boven af. Minder een belevenis, maar meer een panaromisch geheel. Toch echt wel de moeite waard en het voegt wat toe boven op de Argentijnse zijde.

Morgen gaan we weer verder. Op naar Buenos Aires, weer zo´n 1300 kilometer. Er zijn op dit moment allerlei stakingen gaande en daarbij worden er diverse wegen geblokkeerd. Het kan een lange rit worden (ik hoop dat ik dit keer geen voorspellende blik heb).