Tsja, een lange titel verplicht eigenlijk tot een lang verhaal. Ik zal mijn best doen...

Na een week les in Bariloche (nogmaals prima school en erg leuk om te doen en om bij mensen thuis te slapen!!!) word het weer tijd om op pad te gaan en dat betekent in Argentinie kilometers maken. Wij rijden een groot gedeelte van de route 40, een beetje vergelijkbaar met de route 66 in de USA. Deze route wordt nogal geidealiseerd, er worden liedjes over geschreven en elke Argentijn praat met trots over de deze route. Hij loopt van het uiterste zuiden (Ushaia) tot aan de Boliviaanse grens. Een afstand van 5225 kilometer, om jullie een idee te geven, dat is de afstand van Amsterdam tot aan Afghanistan.......Daarvan rijden wij er ongeveer 3500 en hebben ook al een heel deel met de bus afgelegd (in totaal zullen we in 4 weken ruim 7500 km rijden dus even door naar India vanuit A´dam).

Maar wat is het mooi, een groot gedeelte van deze weg is speciaal aangelegd om alle prachtige gebieden (veel direct langs of in de Andes) met elkaar te verbinden. Dat betekent dus rijden langs afgekoelde lavastromen, langs actieve vulcanen, door prachtige valleien, maar ook door dorre woestijnen. Elke bocht denk je weer, wat staat ons nu weer te wachten. Een groot gedeelte van deze route 40 is niet geasfalteerd en dat betekent rustig rijden met onze Fiat Palio (vergelijkbaar met onze Punto) en dus ligt de gemiddelde snelheid niet zo hoog...

Het eerste stuk vanuit Mendoze rijden we meteen al verkeerd. Het bleek een bonus te zijn want de omweg leidde ons meteen al door een prachtig natuurpark (wel weer een ripio, gravelweg). Twee,drie uur om, maar hiermee pakten we meteen een groot gedeelte van de 7 meren route die loopt van Mendoza naar San Martin de los Andes. Adembenemende uitzichten over die 7 meren, afgewisseld met bossen in hun herfst-outfit van rood/oranje/bruin. Na een lange dag aangekomen in San Rafael (doel was Mendoza, maar dat bleek zo'n 250 km te veel....).San Rafael is net als Mendoza een wijnstreek en het doel voor de volgende dag was dan ook wijn proeven en Bodega's (wijnboerderijen) bezoeken. Eerst nog snel een Cabana gezocht aan de rand van de stad (aanrader, zullen het adres weer bij de tips zetten).

Na een rondje hardlopen door de stad eerst maar eens boodschappen gedaan voor een Argentijnse lunch, de BBQ. Dat betekent hier grote stukken vlees op een houtvuurtje klaargemaakt (en niet op kolen zoals bij ons) op de BBQ die hier bij de meeste Cabana´s beschikbaar is. Daarna twee hele verschillende Bodegá bezocht, 1 ultramoderne van de familie Bianchi en daarna een hele traditionele waarin alles nog wordt gedaan zoals ze ooit begonnen zijn ergens rond 1850. Er zulen nog wel wat bodega's volgen in Mendoza...

Daarna maar door op weg richting Rodeo, een klein plaatsje waar volgens de Rough Guide niet zoveel te beleven valt maar waar zich wel de ingang naar een park op de Altiplano bevindt, het park San Guillermo. Na wederom een prachtige tocht (we hebben al een term voor het rijden door steeds weer adembenemende landschappen bedacht ; ´Postcard driving´, want het is alsof je steeds weer naar een nieuwe ansichtskaart kijkt....). Daar aangekomen bleek inderdaad dat dit geen toeristisch plaatsje is, stoffig, veel huisje nog opgebouwd uit bakstenen van modder (Mud bricks) en de eerste hostalletjes die we bekeken waren niet echt bijzonder (of schoon). Lang leve de Rough Guide want gewoon bij een Finca (boerderij) het erf op rijden en vragen of zij nog wel een Cabana hebben en dan blijkt dat zij echt een hele mooie, nieuwe Cabana hebben gebouwd met uitzicht op de bergen en het meer. Van binnen ook super mooi en echt helemaal even ‘Thuis'. De Finca zelf was ook erg leuk, ze teelden allerlei soorten fruit ç, maar ook Lama's en Guanaco's....)

De volgende dag bleek helaas wel dat we het park niet in konden vanwege slecht weer in de bergen (hadden we wel al rekening mee gehouden want in de gids stond al dat het van het weer af hing of je er uberhaupt kon komen). Jammer maar helaas, geen Vicuna's, flamingo's en relatief tamme Puma's die ze daar schijnen te hebben, maar de plannen maar weer aanpassen. Via de zoon van de eigenaar, Marcello, geregeld dat we met hem een paardrijtocht konden maken door een landschap van een soort heel zacht zandsteen waarin allerlei kloven zich in de loop van de tijd hebben uitgeslepen. Deze tocht was veel leuker dan we hadden verwacht (niet in de laatste plaats door de gids Marcello die echt zeer enthousiast bleef vertellen en de begeleiding van zijn hond en het veulentje van mijn paard die ons de gehele weg hebben vergezeld). Ook hier maar weer even de Asado (BBQ) aangestoken en een heerlijk locaal wijntje uitgeprobeerd. Je ziet het, reizen is best zwaar!

Een dag later weer de auto in en verder naar het noorden. Dit keer is het de bedoeling om nog in de middag de ‘Vallei van de maan' te bezoeken en 1 dag later dan een ander Nationaal park in de buurt (wat is nu 90km?) het Park Nationaal Talampaya.

De vallei van de maan is een landschap waarvan de geruchten gaan dat de Amerikanen daar hun maanlanding hebben opgenomen (voor die mensen die nog steeds niet geloven dat de Amerikanen op de maan waren). Er groeit bijna niets en je kunt je er iets bij voorstellen dat mensen denken dat de maan er zo uitziet. Daarnaast is dit een vindplaats van allerlei overblijfselen van Dinosauriers. Wij vonden het een beetje tegenvallen, niet in de laatste plaats omdat je verplicht wordt in een colonne van auto's te rijden, overal even wordt uitgelaten om de verplichte foto's te maken en dan weer doorhobbelt naar de volgende plaats om een kort verhaaltje (uiteraard in het Spaans, leve onze cursus)aan te horen en weer een foto te maken. Ik geloof dat wij toch wat liever ons eigen plan trekken.....Ik realiseerde me dat wij het waarschijnlijk een stuk leuker hadden gevonden als we zelf hadden kunnen rijden en wandelen. Aan de andere kant snap je het wel want het landschap is hier erg fragiel en je ziet zelfs in een groep genoeg mensen die niet echt veel respect voor de natuur hebben.

Op de heenweg waren we al even langs het andere park gereden (kwamen we toch langs en dit park is mooier in de ochtend i.v.m. de lichtval en de vallei van de maan moet mooier zijn in de middag...) om te informeren wat de mogelijkheden waren. De daar aanwezige parkwachter bleek een soort van kamers te verhuren veel dichter bij het park dan de plaats waar wij van plan waren te gaan slapen. Waarom niet dachten wij en het bleek een prima keuze. Achter het huis van zijn moeder hadden zij een basic maar schone kamer aangebouwd en 's ochtends zaten wij in de keuken aan de koffie en een vers gebakken brood uit de steenoven in de achtertuin! PRIMA! In plaats van nog 2 uur rijden naar het park waren we er nu in 20 minuutjes en konden beginnen aan een geweldige wandeling door kloven, droge rivierbeddingen. En wat voor een kloof, 150 meter hoge wanden van rood gesteente waardoor er een geweldige echo hoorbaar was. Alleen in de zomer als het smeltwater naar beneden komt staat hier water, maar desondanks heeft het water (en de wind) een kloof van 150 meter diep weten uit te slijpen. Enorm imposant en een zeer afwisselende wandeling van zo'n 5 uur.

In de middag erna door naar Chilicito, een klein plaatsje onderweg naar het verder noorden. De tocht er naartoe was wederom erg mooi, maar ook vermoeidend aangezien we over een Detour werden gestuurd die voornamelijk uit gravel en keien bestond. Aan het einde van de dag waren we dan ook moe en besloten om vandaag een kleine ettappe af te leggen en vanmiddag naar een spa met thermale baden (Fiambala) te gaan. Even energie op doen voordat we doorgaan naar Antofagusto de la Sierra, de Altiplano (hoogvlakte ) op. Deze weg was tot voor kort nog relatief onbegaanbaar en is (als het goed is) nu geasfalteerd. Het leidt naar de hoogvlakte (4000-45000meter), vlak langs vulkanen en uitgestrekte zoutmerem. Als het goed is dan nu toch eindelijk mijn Vicuna's, flamingo´s en (met een hele hoop geluk) Puma's. Dat betekent wel dat we weer een dag of drie/vier niet bereikbaar zijn en waarschijnlijk weer even basic accomodaties. Je moet er wat voor over hebben om al dat moois te kunnen zien!