We beginnen er aan te wennen, de afstanden in Chili en Argentinië zijn wat langer dan bij ons....waar wij aan reistijden van minuten denken (of mischien in kwartiertjes), denken ze hier in uren! Normaal gesproken zou ik er niet meer aan moeten denken om 19 uur in een bus (naar Salou of iets dergelijks) te gaan zitten en nu gaan we vrijwillig 19 uur in een bus zitten om van El Calafate naar Los Antiguos (waar naartoe???) te gaan. Gelukkig zijn we er dan nog niet want we gaan de grens weer over, naar Chile Chico, een grensplaats aan het Lago Buenos Aires (zoals de Argentijnen het noemen), of Lago General Carrera (zoals de Chilenen het noemen). Het is het op één na grootste meer van Zuid Amerika (op het Titicaca meer na) en heeft dus een gedeelte in beide landen.

Het grootste gedeelte hebben we geslapen (nachtbus, vertrek 20.00 uur, aankomst 15.00 uur in Los Antiquos) en we werden wakker al ver op de patagonische steppes in de buurt van Perito Moreno (behalve een gletsjer ook nog een stad...). Konden een kopje koffie krijgen bij een heel vaag tentje. De koffie was prima, maar als je naar het toilet wilde ging er een deur open, een soort van evil eyed hippie deed open en deed de deur weer op slot achter diegene die naar het toilet ging. Spontaan ging de tekst van Hotel California door mijn hoofd van de Eagles,

Last thing I remember, I was
Running for the door
I had to find the passage back
To the place I was before
'Relax,' said the night man,
'We are programmed to receive.
You can check-out any time you like,
But you can never leave!'

Gelukkig kwam Natas weer naar buiten en mochten we verder.

Vanaf Chili Chico nemen de meeste mensen een ferry het meer over en dan de bus naar Cohaique (plaatsje waar we nu zijn). Wij vervolgden echter onze weg (goed aansluiting ,uurtje wachten en dan met een minibusje met 4 locals 2.5 uur dwars door de bergen) naar Puerto Guadal. Het kan niet op met dit soort bustochten, want ook nu is het alsof je door een aanschakeling van ansichtkaarten rijdt. Prachtige gezichten op het meer, de fjorden, een goudmijn, we rijden bijna een Vischaza (een soort Chinchilla met een hele grote staart, leeft op rotsen in de bergen) omver en delen dropjes met twee stokoude Chileense mannen die ons alles over de goudmijn proberen te vertellen.

De chauffeur zet de mannetjes af in een klein dorpje met houten huisjes (wat een armoede, hun huisje kan echt drie keer in onze begane grond...) en dropt onderweg nog allerlei boodschappen bij mensen thuis af. Het zal niet de enige keer zijn deze reis dat we beseffen dat wij het maar goed hebben in ons kikkerlandje en dat we mazzel hebben dat onze wieg in NL heeft gestaan....

Vlak voordat we bij Puerto Guadal aankwamen hoorden we eenraar geluid en ja hoor de schokbreker (of iets anders...) had het begeven. Gelukkig konden we heuvel af doorrollen en eindigden we bij de Cabana waar we graag naar toe wilden. Natas er uit, ik bij de rugzakken en we zagen al snel dat er geen licht brandde. We hadden hem `s middags al geprobeerd te bellen maar op beide nummers werd niet opgenomen. Hmmm, balen want dit waren die Cabana´s waar we een paar dagen wilden relaxen met uitzicht op een prachtig meer en besneeuwde bergtoppen. Niet getreurd, de auto kon nog doorrollen (nog steeds heuvel af) tot aan het huis van de eigenaar. Die kwam net aanlopen en geen probleem, hij wilde voor ons graag alles weer open gooien. Alleen de chauffeur kon ons niet meer brengen (heuvel op...) en de auto van de eigenaar van de Cabana`swas netbij de garage. Ook hier weer geen probleem, dan pakken wij een bootje om naar de overkant te varen. Zo gezegd, zo gedaan, na 23 uur reizen nog even met een bootje 10 minuten het meer over om bij een prachtige Cabana (bungalow ) aan te komen. Natas was inmiddels bevroren, naast het ijs in Patagonie kunnen ook voeten erg mooi blauw zijn.... De Cabana heeft een prima houtkachel (maar goed ook want `s nachts vriest het) en dus meteen stoken maar.

De volgende ochtend worden we wakker met een geweldig uitzicht, de beloning was groot! Gisterenavond hadden we nog even snel bij de lokale Supermercado wat eten gescoord dus na het ontbijt konden we nu met mooi weer een wandeling maken naar een verlaten mijn. Wandeling van ongeveer 5 uur waarvan drie uur omhoog door bossen waarin we prachtige spechten met felrode koppen zagen.

Op de terugweg even snel boodschappen gedaan (2 km heen en 2 km terug lopen) zodat we `s avonds in de Cabana zelf konden koken (best lekker in plaats van steeds uit eten, we lopen wel veel, maar die kilootjes kunnen er beter eerst niet bij komen....).

De tweede dag in Puerto Guadal lekker gerelaxed, boekje gelezen met uitzicht op het meer en de koppen in de zon en in de middag even naar die welbekende waterval...

Vandaag slechts 7 uur in de bus naar Coihaique, een tussenstop op weg naar het eiland Chiloe.

We genieten van jullie reacties op onze verhalen en de E mails die jullie ons sturen. Er is bijna niet tegen op te reageren( moet een things to do lijstje gaan bijhouden geloof ik...), daarom hierbij even een zeer gemeende dank naar een ieder die heeft gereageerd. Blijf dat ook vooral doen!!!! Mochten jullie ons willen mailen; guidonataschaopreis@hotmail.com

Nogmaals dank voor de mensen die ons fotoruimte hebben gegeven, maar ook meteen even een opmerking dat wij denken dat wij nu echt genoeg hebben (we moeten nog meer dan 1600 foto´s plaatsen nu, daar zijn wenog wel even mee zoet!)