De tocht met de bus van El Calafate naar Puerto Natales neemt zo`n vijf uur in beslag, 1 uurtje daarvan gaat ten koste van de noodzakelijke douane beslommeringen (door Chili´s geisoleerde ligging zijn ze nogal huiverig voor import van besmettelijke ziektes voor dier en plant en dus alle rugzakken leeg en weer opnieuw inpakken...). Op de grens zagen wewat skiliftjes en we vroegen ons af wanneer het seizoen zou gaan beginnen. Daar kwamen we snel genoeg achter....Neemt niet weg dat de busrit zelf al een excursie op zichzelf is. Guanaco´s, Nandu´s die wegrennen van de bus (groot gedeelte gaat nog over gravelwegen) en prachtige vergezichten. De busrit alleen was al de moeite waard.

Puerto Natales is een kustplaatsje waar ook de boot naar Puerto Mont aankomt. Dat is naast het feit dat dit de dichtsbijzijnde stad is om de Torres te bezoeken (nog altijd 115 km bij de Torres vandaan) dan ook de tweede bestaansreden van deze plaats. Voor de rest geen bijzonder stadje, alhebben we erg lekker gegeten in een Afrikaans restaurant( we zullen komend eweek een apart hoofdstukje aanmaken met tips voor evt andere reizigers en deze komt er zeker op...)

Al snel hadden we een leuk hostal te pakken, een kamer bij een gezin in huis. Dwars door de woonkamer naar achteren waar een aanbouw was gemaakt om zo toeristen te kunnen plaatsen en `s ochtends in de keuken ontbijten, het had wel wat! Daarna naar Erratic Rock, een hostal waarvandaan ze trekkings organiseren. Een typische die-hard hiker die al 8 jaar in Puerto Natales woonde, genaamd Bill deed daar de utleg. We werden voorbereid op het ergste...Als we naar Bill hadden geluisterd dan namen we zo ongeveer een halve supermarkt mee, aten we in de ochtend een soort smakeloze oatmeel, in de middag pitabrood met guacamole en `s avonds noodles, namen een tentje mee en was de kans groot dat muizen zich in de nacht een gat door ons tentje heen zouden eten...

Wij hadden toch wat andere ideeen en een andere , wat luxere manier in ons hoofd om deze dagen door te brengen. Wij kregen bevestigd dat de refugio´s (zeg maar een chalet in de bergen) nog voldoende plaats hadden en dat je daar prima kon eten. Dat dus maar en alleen de dagrugzakken mee om 4 nachten te slapen in deze refugio`s.

De volgende ochtend werden we wakker en was het mooie weer, letterlijk als sneeuw voor de zon, verdwenen. Waar het in Puerto Natales nog regende, sneeuwde het al in de bergen. Dat beloofde wat... Na een bus en boottocht kwamen we aan bij het vertrekpunt van onze wandeling. Hier kwamen we nog een Nederlander tegen die ook naar Bill was geweest en wel naar hem geluisterd had. Hij had ongveer 9 kilo eten mee, een tent etc etc. Hij hoorde onze verhalen aan en besloot acuut ook de refugio te nemen en zijn grote rugzak achter te laten in de eerste refugio.

We waren van pla de W (een wandeling in de vorm van een W)te lopen en 5 dagen en 4 nachten in het park te blijven. Het park staat erom bekend dat het er hard kan waaien en dat hebben we gemerkt vanaf minuut 1 . Af en toe werd je even van het pad geblazen en zo lang dat maar niet naast de afgrond was is dat niet zo erg... Deze eerste wandeling duurde ongeveer 4 uur en daarvan liepen we 3.5 uur in de keiharde wind (tegen uiteraard) en slagregens. Ondanks dat kunnen we toch zeggen dat we enorm genoten hebben. Het park is echt schtterend, je loopt langs bergmeren, kijkt uit op prachtige toppen en ook hier weer ijsbergen in het water want aan het eind van de wandeling lag de refugio naast een gletsjer. Wat een unieke plaats om de nacht te mogen doorbrengen.`s nachts hoorden we de slagregens zo mogelijk nog harder op het dak neerkomen en de volgende ochtend was het zicht minimaal. Je kon de overkant van het meer niet eens zien, laat staan de bergtoppen...

De wind was zo mogelijk nog harder dan de dag ervoor, maar nu windje mee... Op dat moment kon ik me goed voorstellen dat de mens in de oudheid heeft gedacht dat de goden de mens hier niet wilden hebben. Op de heenweg gooien ze een barriere op en op de terug weg gooien ze je zo ongeveer de berg af...De regen veranderde in hagel en sneeuw en van de toppen van de Torres was niets te zien.

Toen we in de volgende refugio aankwamen hoorden we dat het de volgende dag nog kouder zou gaan worden en dat er (veel) meer sneeuw zou vallen. Hoe mooi dat ook geweest moet zijn, voor een trekking in de bergen niet echt het juiste klimaat...We besloten dan ook terug te gaan naar Puerto Natales en niet verder te gaan (en met ons velen...).

Op de terug weg naar El Calafate werd meteen duidelijk waneer het skizeizoen zou gaan beginnen, want de grens en het aanpalende skigebied lag onder een dik pak sneeuw...

Vanavond met de nachtbus naar Los Antiguos om daarvandaan meteen verder te gaan naar Puorto Guadal in Chili. Een ex Organees heeft daar een lodge gebouwd en we gaan eens bekijken wat hij daarvan heeft gebrouwd (Sandy, nog bedankt voor de tip!)

Op de foto`s zullen jullie nog even moeten wachten want ik heb het kabeltje om foto`s over te zetten nog in mijn rugzak in het hostal zitten...:):)