Oké, het laatste reisverhaal.. Het zit er ook voor mij nu op. Met een dubbel gevoel sluit ik onze reis af. Ja, ik had nog wel maanden verder willen reizen, andere landen willen ontdekken, nieuwe ervaringen willen opdoen. Maar aan de andere kant: het is goed zo. Het was onvergetelijk, niemand pakt ons deze ervaring af en ik zie ook wel weer uit naar thuis, naar vrienden, naar ons huis, naar familie. Het wordt ook weer eens tijd om wat te gaan doen...Minder bezig zijn met het vervullen van mijn/onze eigen dromen, maar weer eens wat toe te voegen aan de maatschappij. Een baan zoeken dus en weer eens wat terug kunnen doen voor een aantal mensen die belangrijk voor me zijn.

Maar eerst nog het laatste verhaal, Me, my Enfield and John

Nadat ik John had opgehaald van het vliegveld en na een korte nacht (vliegtuig kwam midden in de nacht aan en we konden het niet na laten om toch meteen flink bij te bomen) werd John aan Delhi blootgesteld. Aan de reactie van John merkte ik zelf hoe gewend ik al ben aan India, het verkeer, de stank, maar ook de lucht van specerijen, de kleurrijke mensen, de hectiek etc. Oftewel, John had een flinke cultuurshock en voor mij voelde het als een another ordinary day at the office. Dus het eerste dagje maar Delhi verkennen, John door de keuring van Lalli Singh krijgen en weer uren in de kelder van zijn motorverhuurbedrijf om alles te regelen, thee te drinken en... te wachten. In Delhi gaan we samen naar de grote moskee, de tombe van Humayun en verkennen we Old Delhi. We springen over stroompjes urine die het trottoir onveilig maken, ontwijken koeien, rickshaws , dekken af en toe onze oren af voor al het getoeter, een rickshaw driver neemt eerst nog even drie pilletjes (een grote witte, een ronde groene en een ovale rode, zoals hij zelf zei...)vraagt of ik naast hem wil zitten aan de voorkant en stort zich vervolgens als een gestoorde in het verkeer, oftwel, we wennen aan India...

Ook op deze tocht zijn de wegen zoals eerder beschreven en het gedrag in het verkeer is onveranderlijk. Waarschijnlijk krijg je hier je rijbewijs pas als je geleerd hebt hoe je mensen kunt snijden, je toeter vaker gebruikt dan je versnellingspook, weet hoe je in kleine gaatjes kunt duiken en vooral geleerd je gevoel van rekening houden met anderen hebt weten te onderdrukken....Elke avond hebben we weer grote verhalen over welke gekken we onderweg weer zijn tegengekomen en als we uiteindelijk de motoren inleveren zijn we toch blij het er heelhuids van af te hebben gebracht.

We hebben een mooie tocht uitgezet door Himayal Pradesh en Punjab. Wij rijden elke dag zo'n 5-6 uur, in eerste instantie naar verschillende bergstadjes. deze bergstadjes (Shimla en Manali) zijn gesticht door de Britten als zomerresidentie voor de heersende orde. Het zijn soms onwezenlijk aandoende plaatsjes, een stukje Engeland midden in India, maar dan alleen maar bevolkt door Indiers... Mooie oude kerken, koloniale gebouwen, maar naar goed Indiaas gebruik vervuild en niet onderhouden...

Twee blanke mannen, buiten het reguliere toeristen seizoen en op plaatsen die vooral voor de Indiers zelf vakantieplekken zijn, roepen veel reacties op onderweg. Iedereen komt kijken bij onze motoren, wil weten waar we naar toe gaan, waar we de motor gekocht hebben etc...Schooljongens vragen of ze een stukje met je mogen meelopen om hun Engels te oefenen, we drinken thee met wildvreemde en na het zoveelste kopje thee wordt ik in een dorpje waarvan we naam niet eens weten uitgenodigd om de volgende ochtend de bergen in te gaan, want daar blijkt een Cheetah-paartje te struinen. Gastvrij en vriendelijk zijn ze dus wel, zo lang ze maar niet in de auto, op de motor of achter een willekeurig stuur zitten!

Als we aankomen bij een restaurantje om een uur of twaalf zien we er blijkbaar erg dorstig uit, want voordat ik iets kan vragen zegt de eigenaar, No BEER, No Beer.....Nadat we hem hebben duidelijk gemaakt dat we toch echt alleen maar willen lunchen en water willen drinken mochten we dan toch komen zitten...Als een groep schooljongens langs loopt en verlegen lacht, maar niemand het initiatief durft te nemen om iets te zeggen, roept de eigenaar hen ‘tot de orde'. Dit is de kans om je Engels te oefenen, roept hij waarschijnlijk in het Hindi, want de jongens keren om en met de eigenaar als Tolk oefenen de jongens hun Engels.....Veel van dit soort kleine ontmoetinkjes maken het rijden hier tot een unieke ervaring (naast de natuur, en het rijden in India op zichzelf..). Soms is het gewoon geweldig lekker bochtjes sturen, zo kijk je je ogen weer uit in dorpjes en is het een soort van culturele tocht en weer later heb je deze kleine gesprekjes en elke dag is weer anders.

Als laatste stad in de bergen gaan we nog langs Daramsala of eigenlijk Mc Leod Ganj, de residentie van de Dalai Lama en een klein stukje Tibet in India. Hier weer overal monniken en tempels en heel veel aandacht voor de Tibetaanse zaak. De Dalai zelf laat zich niet zien, maar door de alom aanwezige monniken, Tibetaanse vluchtelingen en de prachtige tempels wanen we ons even in Tibet.

Onze laatste stop is Amritsar, de hoofdstad van Punjab en de meest heilige plek van de Sikhs. Centraal in Amritsar staat de gouden tempel, een prachtig complex van marmer waar de gouden tempel midden in een groot waterbassin staat waar de Sikhs zich wassen/ritueel reinigen.

De Sikhs blijken zeer gastvrij en overal krijgen we uitleg, worden we uitgenodigd om mee te eten en mensen wijzen ons uiterst vriendelijk op alle schoonheid en gebruiken van de Sikhs. De mensen zijn kleurrijk, priesters in prachtige gewaden en mannen met hun typische tulband op Sikh wijze, wassen zich in het bassin.

In de centrale tempel zitten 4 priesters die gebeden zingen die in het gehele complex te horen zijn. Hierdoor krijgt een wandeling hier een heel speciaal karakter en je waant je echt even in een andere wereld. Ondanks het feit dat dit de enige dag was in India in 8 weken tijd waarop het regende was het toch weer een onvergetelijk moment!

Aan het einde van de dag besluiten we nog naar de Indiaas-Pakistaanse grens te gaan. In de Lonely Planet stond iets geschreven over Border Bravado en rare taferelen rondom het tijdstip dat de grens gesloten gaat worden. Om een uur of 4 komen we aan en worden we als buitenlandse gasten naar een soort van VIP box geleid. Er blijkt een stadion te zijn voor een mannetje of 3000 dat volledig vol zit met vnl. Indiërs die elke dag naar deze taferel komen kijken.

Met vlaggen wapperend, Hindoestan zingend en schreeuwend en dansend in de straat probeert men indruk te maken op de Pakistanen aan de andere kant van de grens. Ook hier een stadion, vol met mensen, vlaggen wapperend en schreeuwend hoe geweldig Pakistan wel niet is. Aan beide kanten is er een soort van stadionspeaker die de mensen opzweept en voorzingt. Na een half uur komen de eerste militairen aanmarcheren. Ook dit lijkt wel weer een wedstrijd met de Pakistanen, welke militair kan het langst zijn strijdkreet laten horen, wie kan marcheren met het hoogste gestrekte been en de meeste herrie maken als hij zijn voeten weer neerzet. Nou ja wedstrijd, misschien is het toch meer een soort van dansscenario, want de bewegingen aan beide kanten van de grens zijn perfect georchestreerd. Tegelijkertijd komt men aanmarcheren vanaf een meter of 50, men draait de zelfde bochtjes en precies gelijk komt men aan bij het grenshek.

Uiteindelijk sluit men af met een saluut naar de andere kant en de hoogste officier van dienst schud de hand van de hoogste officier van de andere kant. Een heel bijzonder fenomeen en weer iets wat ik nog nooit eerder had meegemaakt of gezien. De wereld heeft toch een hoop moois/raars te bieden........

Oké, de motoren zijn ingeleverd, we zijn veilig aangekomen en we hebben in stijl afgesloten. Lalli Singh heeft ons mee uit lunchen genomen in een grappig Indiaas tentje waar je als toerist niet een, twee, drie, binnen zou lopen. Uitgebreid hebben we met hem teruggeblikt op onze tocht, op de gewoontes van de Sikhs, op onze haat/liefde verhouding met India en onze Enfields etc. etc. Het was bijzonder om op deze wijze afscheid te nemen van mijn motor, van India en van alle mooie mensen en momenten die ik daar heb gehad.