BULA! Dat is het eerste dat je op Fiji hoort en je hele vakantie blijft horen. Bula! betekten Hallo! en wordt bijna altijd vervolgd door handen schudden en vragen hoe je heet, waar je vandaan komt en of je Fiji leuk vindt. Wat dat betreft hebben de toeristische reisgidsen niets te veel gezegd. De bevolking van Fiji is heel erg hartelijk en vrolijk! Fiji iseen van de Polynesische eilanden in de Stille Oceaan. Een groot deel van de bevolking is van Polynesische afkomst (veel van de eilandjes in de buurt zoals Samoa, Tongo, etc.) en een ander aanzienlijk deel is afkomstig uit India en ooit als gastarbeider hier naartoe gekomen. Dus ook een mengelmoes van religies, methodist, katholiek, hindoe en moslim, hetgeen hier in redelijke samenhorigheid samenleeft.

Tja ... en dan de vraag of Fiji inderdaad HET bountyeiland uit de reisgidsen is? Euh ... JA ... zie de foto's van het eilandje waar wij verbleven. Fiji bestaat uit vele verschillende eilandjes waarvan er een aantal niet bewoond zijn. Er zijn twee grote (hoofd)eilanden, waar onder andere het vliegveld ligt. Met name die kleine eilandjes zijn echte bountyeilanden, maar als je ook echt de luxe verwennerij van een bountyeiland zoekt, zul je wel wat Fijiaanse dollartjes mee moeten nemen ... het is hier namelijk erg duur ... da's wel jammer. Anders dan bijvoorbeeld Bali, zit je hier zeker niet voor een dubbeltjeop de eerste rang.

Wij vlogen vorige week zondagmiddag van Auckland (Nieuw Zeeland) naar Nadi (Fiji). Dat is slechts de afstand van Nederland naar Griekenland. Bij aankomst een warme fohnwind en direct door naar een hotelletje in de buurt. Biertje in de bar gedronken (alleen maar backpackers en gemiddelde leeftijd 20/25 jaar, waar zelfs ik Natas me al een beetje oud ga voelen). Na een rumoerige nacht (omdat onze Franse buurjongens een Amerikaans meisje hadden opgedoken en middenin de nacht nog even in het zwembad vlak onder ons raam plonsden) de bus in en direct door naar de haven om vervolgens om negen uur 's ochtends op een enorme cataraman naar 1 van de kleine eilandjes te varen. Negen uur en al ruim 25 graden ... snel de zonnebrand met factor 30 erbij, anders verbrand je hier levend. Onderweg passeerden wehet eilandjewaar ooit de film Blue Lagoon is opgenomen. Voor vele dames onder jullie waarschijnlijk in die tijd ook een favoriete film.

Na vier en half uur kwamen we aan in Oarsman's Bay, naar zeggen 1 van de mooiste baaitjes van Fiji en dat was helemaal waar! Een heerlijke baai om te zwemmen en recht voor je hutje een groot koraalrif waar honderde prachtige gekleurde vissen rondzwemmen. Snel de masker en snorkel uit de rugzak en snorkelen maar! Echt fantastisch! Zelfs voor de ervaren duikers is het snorkelen hier echt super! Onze strandhut was daarentegen wat teleurstellend. Van buiten zag het er op afstand prachtig uit (zie ook foto's) maar vanbinnen was het oud, krakkemikkig en met de Fijiaanse slag schoongemaakt. Nou ... daar is de Franse slag heilig bij. Bij het schoonmaken van toilet, douche en vloeren werd niet eens een emmertje met sop gebruikt ... Enne ... de douche had wel twee kranen, maar zowel uit de warme als de koude kwam koud regenwater ... dat ben je na een dag of vier toch wel een beetje beu kan ik je zeggen. Dan zakt het bountygevoel soms even naar nul.

Het eiland werd in de gids omschreven als 'dit is wat de dokter bedoeld als hij zegt dat je er even tussenuit moet en helemaal niets mag gaan doen'. Dat klopte helemaal! Er was namelijk behalve zonnen, lezen, zwemmen en snorkelen ook helemaal niets anders te doen! Geen barretjes (behalve die vande appartementjes naast ons), geen restaurantjes, geen winkeltjes, niets, nada, nothing. Na een avontuurlijke reis van twee maanden door Argentinie en Chili had ik wel wat moeite om me over te geven aan niets doen ... ook niet even internetten, bellen, echt even relaxen. Er lag een dorpje op een half uur loopafstand en daar zijn we bij eb over het strand naartoe gelopen. Best even schrikken als je ziet hoe primitief de mensen hier leven. De school zag er echter wel erg netjes uit en er wordt zelfs een vorm van korfbal (netball) gespeeld! Guido kan de korfballers onder jullie precies uitleggen hoe het hier wordt gespeeld ... maar hij zit op dit moment diepin een grottenstelsel en is daar aan het raften, abseilen en tuben. Ik ben niet zo dol op grotten en kreeg het al benauwd bij het lezen van de folder ... ha ha. Voordat jullie de weg kwijtraken, we zijn nu dus in Nieuw Zeeland.

Nog even terug naar Fiji ... ook in dit dorp zijn de mensen weer uitermate vriendelijk en de kinderen lekker nieuwsgierig. Toen we vroegen of we een foto van ze mochten maken, gingen ze direct poseren en kwamen er kinderen vanuit allerlei hoeken aangerend om ook op de foto te mogen! Dat zijn toch de mooiste momenten, van die spontane acties en die maak je toch het vaakst met kinderen mee.

Na vier dagen lieten we de viezigheid voor gezien en zijn we met de catamaran terug naar het hoofdeiland gevaren. De dag erna naar het busstation wat in een Indiaase wijk lag, ineens allemaal vrouwen in sari's, rode stippen op het voorhoofd (zal vast een mooiere naam voor zijn), wierook en drukke marktjes waar weer van alles verkocht werd, van groenten en fruit tot kippen, curries en tassen. De tocht van 180 km over de Zuidkant van het eiland duurde vier uur in een overvolle bus. Let wel: dit was de express bus! Andere culturen zien en ontmoeten is prachtig, maar 'voelen' blijft toch wat minder prettig. Guido zat op de rand van ons driepersoons bankje, ik zat in het midden en naast mij aan het raam een man van een jaar of 50 die steeds in slaap viel en dan in elke bocht lekker tegen mij aan hing. Ik had hem al meerdere malen wakker gemaakt en teruggeduwd, maar zijn warme zweterige lichaam kwam steeds weer mijn kant op. Eenmaal wakker begon hij gezellig te kletsen en al snel kregen we de tip om zondagochtend naar de kerk in Lautoka te gaan. De geloofgemeenschap bestond vijftig jaar en er was een speciale viering. Zijn dochter zat in het kerkkoor dat zelfs naar Amerika en Europa reisde, dus dit moest wel goed zijn. We hadden al meer gelezen over de vrolijke kerkdiensten hier, dus why not?

De bus bracht ons naar Pacific Harbour waar Guido zou gaan duiken met HAAIEN! Bij aankomst in het hotel bleek dat beide duikscholen volgeboekt waren en we hadden geen andere opties, omdat we de dag erna weer zouden terugvliegen naar Auckland. Guido werd op de wachtlijst geplaatst en om kwart over acht 's ochtends zouden we horen of hij kon gaan. Dat was wel even een grote teleurstelling, want de kans is natuurlijk klein dat iemand afzegt voor zo'n unieke ervaring. We weten dat teleurstellingen ook bij reizen horen, maar dit is een once-in-a-lifetime. Er zijn namelijk niet zo veel plaatsen in de wereld waar dit kan. Dus 's ochtends vroeg toch de duikspullen bij elkaar geraapt en wachten op een telefoontje en .... ja hoor ... iemand had 's nachts waarschijnlijk van haaien gedroomd en haakte af!

Met de duikgroep daal je af naar zo'n 25 meter waar vervolgens een meter voor je een vuilnisbak wordt geopend met vis om aan de haaien te voeren. De duikinstructeurs zorgen voor het voeren en vervolgens komen van alle kanten enorm veel (en verschillende haaien) aangezwommen. Vervolgens word je 1 voor 1 uitgenodigd om naar voren te zwemmen en de haaien te 'aaien' ... volgens Guido voelen ze niet zacht aan maar juist als een geschuurde huid. Gelukkig ging alles goed en konden we 's avonds gewoon weer een TWEEpersoonskamer boeken ...

Na het duikavontuur terug de bus in en dit keer naast minder zweterige mensen. Guido naast een meisje dat journalistiek studeerde en haar leuke nieuwsgierigheid zal haar een goede journaliste maken. Guido kwam er niet aan toe om een bladzijde uit zijn boek te lezen, ze wilde alles van Nederland weten en vervolgens heeft ze Guido de spelregels van het Fijiaanse korfbal uitgelegd. Ik zat naast een moeder en dochter waarvan de dochter voor zes maanden op een eiland stage zou gaan lopen. Moeders wilde weten hoe lang ik al van huis was, of ik broers en zussen had, of Guido en ik getrouwd waren, etcetera. Nee, niet getrouwd en nee ... we zijn ook niet stiekum op Fiji in een witte bikini getrouwd. Wel trouwens een witte bikini gekocht, maar geen aanzoek, ha ha. Er komen namelijk veel mensen naar Fiji om te trouwen en de bruidssuite op een bounty eiland kost al snel zo'n 2.000 euro ... ongelofelijk.

Zondagochtend dus naar de kerk geweest en ik moet toegeven, een koor van zo'n 30 mensen is echt prachtig. Het deed me een beetje denken aan de film Sisters Act met Whoopie Goldberg, maar dan zonder het dansen. De kerk zat tjokvol, minstens 1.500 mensen en een voorganger die allerlei opzwepende teksten riep en waarna mensen met de armen in de lucht opstonden en in een soort trance ' Praise the Lord' riepen. Het is een bonteboel, zeker niet zo stil als in een Hollandse kerk en de kinderen spelen en lopen gewoon tijdens de dienst. Na een uur werd het erg warm in de kerk en begon het meisje achter ons met haar waaier naar ons te wapperen zodat we wat konden afkoelen, zo lief! Na twee uur vielen onze ogen bijna dicht en stond onze taxichauffeur (82 jaar! en kerngezond) keurig op ons te wachten om ons terug naar het vliegveld te brengen.

Opnieuw 30 graden ook al hebben we af en toe ook een buitje en bewolking gehad, maar dat is eigenlijk alleen maar lekker. Nu hebben we het warme bounty eiland achter ons gelaten en rijden we met onze luxe camper over het Noorder eiland van Nieuw Zeeland. Zie bij de foto's alvast een voorproefje ...